Skólablaðið - 01.04.1988, Blaðsíða 33

djöflagangi,“ hreytti hann út úr
sér, „það er þraut að þurfa að sitja
undir þessu.“
Þau leiddu hann hjá sér í fyrstu,
leyfðu gleðinni að vera við völd.
En rekin áfram að þrautseigju
ruddans sem sleginn var blindu um
eðli annarra tilfinninga en sinna
eigin, fór hann lengra - að brún-
inni, út á ystu nöf. „Fólk á ekki að
þurfa að búa við svona hávaða á
almannafæri, það er leiðinlegt.“
Hann sleit augun frá hennar,
setti bollann á undirskálina og leit
á hann: „Það fara nú engar sögur
af þínum vinsældum." Maðurinn
var makalaus leiðindaseggur. Og
hann grét þegar rýtingurinn rann
fram í dagsljósið og smaug hold
hans. Líkaminn stökk upp, féll
niður, fór út á hlið eins og í annar-
legum dansvenjum taktlauss
manns eða drukkins. En hann steig
dauðadansinn. Hann kyssti
vegginn, reif niður upplituð auglýs-
ingaspjöld með fálmandi fingrum
og glápti stöðugt á rauðan blettinn
sem breiddist út á brjósti hans.
Undrun í svipnum.
Þegar hönd hans, kreppt um rýt-
inginn, þaut í gegnum loftið, lok-
aði hann augunum. Hann einsetti
sér að hugsa ekkert, sjá tómið eitt
fyrir hugskotssjónum og vera jafn-
fjarri glæpnum og hugsast mætti.
Hann hafði enga huggun að veita
en er hún flaug í fang honum, lagði
hann arm um mittið og þrýsti ofur-
létt. Óafvitandi veitti hún honum
meiri styrk en hann gat gefið
henni: Heitur, mjúkur líkaminn,
ilmandi hárið, ör en niðurbældur
andardráttur hennar angistar, voru
eins og straumþungur máttur er
snerting hennar veitti inn í æðar
hans, inn í hjartamiðju og sál.
Hræðslan bjó í honum en hlutverk
þess, sem verndar, byggði honum
kjark, áræði, bak til að taka
brotsjó áfallanna keikur. Og frá
augum hans voru dregin tjöld villu-
reyksins sem hann hafði vaðið
undangengna mánuði, leiðinn
hafði lætt efa í sinni hans og gert
honum ókleift að heyra hljóm
tónsins tæra. En nú voru skilning-
arvit hans lauguð, hann vissi að
hann bar annað og meira en vænt-
umþykju í brjósti til hennar.
Honum vitraðist, er blóðdropar
bílstjórans slitu sig lausa af kinnum
hans eins og roðaslegið haustlauf
er leitar frelsis frá vetrarbúnu tré
og deyr, að hið flókna völundarhús
tilfinninga sinna leiddu hann að
sölum ástarinnar. Þannig sundur-
greindi hann bendu viðbragða og
kennda, hugleiðinga og annarra
dýpri nafnlausra í heillegustu
mynd af sér, sem krókaleiðir og
ranghala að kjarna, nefndum ást.
Aldrei áður hafði hann skynjað
hana í slíkri nánd við sig, loks
teygði yfirborðið sig í undirdjúp,
loks var fundið hjarta fjallsins.
Hönd í hönd hlupu þau út, fætur
þeirra þyrluðu upp snædrifinu
mörkuðu för í fölið sem jafn-
harðan fylltist aftur af snjó, svo að
mjöllin varðveitti ásjónu ósnort-
innar æsku. Bifreiðin sveigðist út á
veg og í átt til fjarskans. Hjólin
fjögur lyftu vetrarábreiðunni af
malbikinu og drógu í kjölfari bíls-
ins hvítar yrjur á óstöðvandi ferð
blöku yfir hraundröngum er forv-
itnir gægðust upp úr snæsléttunni
eins og dvergar í dularfjötrum
steinsins. Þeir urðu síðasta vitni
brottfararinnar. Frá skálanum
barst tónverk óttans yfir auðnina,
óp afgreiðslustúlkunnar þögnuðu
ekki.
Líf til höfuðs leiðanum var
hafið.
Mánuðir liðu.
Þau unnu kappsfull að settu
marki, útrýmdu öllu því sem þeim
leiddist hér í heimi, tóku leiðinlega
af lífi, eyddu hlutum sem þcim
leiddust, gengu þvert á leiðinleg
boð og bönn. Tímann gerðu þau
að þolanlegum þræl sínum með því
að hirða ekki um stundvísi og
tímasetningu, verkin hæfðu húmi
nætur, þau sváfu á daginn, byltu
leiðinlegu lífi með uppreisn gegn
því, rýtingnum var óspart brugðið.
Þau voru krossfarar gleðinnar,
skemmtun, spenna og æsingur
voru þeirra förunautar. Á barmi
brjálæðis stigu þau dans sem færði
leiðindapúkum um land allt skjóta
helför. Þau voru hundelt af lögum
og reglu, eftirlýst í hverju
krummaskuði fyrir glæpina sem
þau drýgðu, en guðirnir héldu
verndarhendi yfir ferð þeirra um
ókunn fjöll og fjarlæga dali, þeir
ætluðu öðru að verða þeim að fjör-
tjóni.
Sektin vaknaði vitanlega í
brjósti þeirra, en launin voru þeim
æðsta markmið, allt var illskárra
en að bergja á djúpri lind leiðans,
sem flutti göróttan drykk beiskju
því var sektin svæfð. Seytl lífs-
vökvans á gólfið varð þeirra
tónlist, skin blóðs í huliðshjúpi
myrkurs myndskreytingin við. Því
var þó ekki þannig háttað að þau
öðluðust eðli dýrsins, grimmt í
slægð sinni og makalausu næmi.
Dýrið ber gáfur blóðþorstans en
þau voru rekin áfram af mannleg-
ustu hvötinni; lönguninni eftir
hamingju.
Vegurinn hneig í hvilftum og
reis á hæðum, hvítur og beinn.
Snjóstrókar gerðu áhlaup að
honum, æddu yfir hann í mjólkur-
litum samanhnykluðum hópum,
eins og trylltir svipir eirðarlausra
sálna. Einungis þau á bílnum, vélin
þanin, brutu strauminn stanslausa
á fleygiferð eftir þjóðvegi í hvílu
myrkurs. Bílljósin tóku toll af
ómælisrúmi nætur og hjólbarðarnir
skvettu upp snjónum, sundraðar
perlur ruku upp í loftið og svifu
kyrrar á meðan bíllinn skaust út úr
klakadropunum og skildu þær eftir
á leið niður. Hjólin spyrnu veg-
inum undir sig. Bóndabýli kúrðu
einhvers staðar undir rökkrinu,
tindrandi ljósoddar þeirra rufu á
stöku stað hvelið myrkt sem um-
33