SunnudagsMogginn - 17.07.2011, Blaðsíða 36

36 17. júlí 2011
F
yrir mér er þessi á drottningin,“
segir Steen Johansson og sælu-
brosið er manns sem er sann-
færður um að það sem hann
segir sé sannleikur.
„Ég er 53 ára gamall, er búinn að veiða
síðan ég var ellefu ára, hef starfað sem
leiðsögumaður í laxveiði og veitt víða –
mér finnst Vatnsdalsá bera af.“
Þegar veiðimenn eru komnir til þroska
og búnir að hlaupa af sér veiðihornin,
leggja þeir oft rækt við eftirlætis veiði-
svæði sín, og njóta þess að snúa aftur og
aftur og kynnast þeim við ólíkar að-
stæður. Vatnsdalurinn er draumasvæði
Steens og hann er gjörkunnugur ánni,
enda veiðir hann þar í marga daga á
hverju sumri.
„Ég hef verið hér oftar en ég hef tölu á,
og er farinn að þekkja dalinn mjög vel,“
segir hann þar sem við sitjum í veiðihús-
inu Flóðvangi í hádegishléinu einn svala
júlídaginn í liðinni viku.
„Uppi við Grjóthrúgukvörn er laut sem
gott er að liggja í og í Hólakvörn á ég stein
sem gott er að halla sér upp að.
Ég er mjög hrifinn af vorveiðinni, en þá
má oft hitta á góða veiðidaga. Í fyrra og
hittifyrra vorum við hér í bongóblíðu á
þessum tíma, en nú hefur verið fjögurra
til fimm siga hiti og norðan þræsingur.
Einhverjir laxar togast upp en maturinn
er alltaf góður, áin og grjótið á bakkanum
er á sínum stað, lífið er að kvikna í daln-
um. Svo er fiskurinn gríðarlega fallegur á
þessum tíma, silfurbjartur.
Þetta er þriðja hollið mitt hér í sumar
og ég kem í fjórða sinn í ágúst; ég er alltaf
fjórum sinnum hér á sumri. Ég fer líka í
Laxá í Aðaldal og í Miðfjarðará núna í
sumar. En ef það væri eitthvað laust hér
myndi ég frekar taka fimmta hollið í
Vatnsdal heldur en að veiða annars stað-
ar,“ segir Steen og hlær.
Taldi það bull að sleppa löxunum
Meira en áratugur er síðan Pétur Pét-
ursson varð leigutaki laxasvæðisins í
Vatnsdalsá og braut blað, þegar hann tók
upp þá stefnu að öllum veiddum laxi ætti
að sleppa aftur. Ekki voru allir sáttir við
það, þótt sífellt fleiri sleppi laxi í dag.
„Ég viðurkenni að ég var líklega einn
þeirra sem höfðu hvað hæst þegar Pétur
var að biðja mig að sleppa fiskunum sem
ég var að veiða,“ segir Steen þegar ég
spyr hvort hann hafi verið vanur að
sleppa löxum áður en Pétur tók við ánni.
„Ég taldi þetta bara bull og kjaftæði, að
maðurinn væri skapaður til að veiða og
borða, en þá hugsaði ég ekki til laxanna
frá því árið áður sem lágu skraufþurrir á
botninum í frystikistunni.
Þegar maður sleppir svo fyrsta laxinum
þá gerist eitthvað; þegar maður horfir á
eftir honum.
Ég man vel eftir fyrstu hrygnunni sem
ég sleppti. Það var 12, 13 punda fiskur, og
hún var erfið. Ég var eitthvað meyr og
fannst hún eiga skilið að fá að sleppa. En
athugaðu það, að þegar löxunum er
sleppt þá skiptir ekki máli hvort búið er
að fylla út eina síðu, sex eða fimmtán í
veiðibókinni, laxarnir eru ennþá í ánni
þegar næstu veiðimenn mæta.“
Hann segir að Pétur eigi heiður skilinn
fyrir að þora á sínum tíma að fara út í að
veiða og sleppa. „Hann er sannkallaður
frumkvöðull. En nú er hann að uppskera,
það er biðlisti í ána. Ef ekki væri fyrir
menn eins og Pétur værum við eflaust
ennþá að gera grín að útlendingunum
sem komu í júlí og slepptu fiskunum,
sem við drápum síðan á haustin áður en
þeir náðu að hrygna.“
Skammast sín fyrir myndirnar
Steen rifjar upp fyrstu ferð sína í ána,
vorið 1994, þegar hann fékk sinn fyrsta
stóra lax, 22 punda í Grjóthrúgukvörn.
„Við vorum hérna í skítakulda í Jóns-
messuholli, það var svo kalt að lopapeys-
an virkaði varla og samt vorum við í
hnausþykkum neoprene-vöðlum. Þegar
kom að síðasta morgninum var hópurinn
bara kominn með tvo laxa. En þennan
síðasta morgun veiddust sex eða sjö yfir
tuttugu pund, einn sem vó 25 eða 26, og
allir voru drepnir. Hver og einn einasti.
Félagi minn fékk einn ellefu punda og það
var gert grín að honum fyrir að eyðileggja
meðalviktina, sem féll niður í fimmtán
pund. Í dag hefðu þessir fiskar verið
áfram í ánni, þeir voru á leiðinni heim að
sinna sínu hlutverki. Kannski voru þeir
borðaðir, settir í reyk – eða hent þurrum
úr frystikistunni tveimur árum seinna.
Ég á myndir úr þessum túr, og fullt af
slíkum myndum af mér með dauða fiska í
plasti. Það fara ónot um mig þegar ég sé
þær í dag. Ég skammast mín. Þessi veiði-
skapur var barn síns tíma en Pétur Pét-
ursson á heiður af því að slíkar myndir
sjást ekki lengur, heldur myndir af fólki
með fallega og laxa. Mér finnst að þið
veiðiljósmyndarar eigið að gera Pétur að
heiðursfélaga ykkar,“ stingur hann upp á.
Ekki margar með svona fjölbreytileika
Það eru norskir veiðifélagar með Steen og
Lindu konu hans í Vatnsdalsá þetta
skiptið, hópur sem kemur með þeim á
hverju ári. Þau hjón hafa verið búsett í
Noregi í fimmtán ár en Steen segist aldrei
hafa veitt meira á Íslandi en eftir að þau
fluttu út. Hópurinn hefur veitt í tvær
vaktir þegar ég hitti Steen og eru þau bú-
in að fá nokkra fiska, bæði á neðsta
svæðinu, þar sem eru Hnausastrengur og
Hólakvörn, og uppi í dal, fyrir ofan Flóð-
ið og efra silungasvæðið.
„Það eru ekki margar ár í heiminum
eins og þessi, sem geta boðið upp á lax,
sjóbleikju, staðbundinn urriða og sjóbirt-
ing,“ segir Steen. „Í Noregi er mikil virð-
ing borin fyrir silungi, sem bráð og sem
matfiski. Við tökum með okkur sjóbirt-
ing út sem við veiðum.
Í gær var vinur minn að veiða í Hóla-
Laxveiðin
hvergi betri
en á Íslandi
Hann segir að það sé peningasóun að veiða
lax annars staðar en á Íslandi, og Steen Joh-
ansson talar af reynslu; hann hefur meðal
annars veitt í kunnustu ám Noregs, þar sem
hann býr. En Steen veiðir mikið á Íslandi og
helst í Vatnsdalsá, sem honum finnst bera af.
Einar Falur Ingólfsson efi@mbl.is
Steen Johansson kastar flugunni í draumahylinn, Hólakvörn neðan Flóðsins.
Morgunblaðið/Einar Falur
Stór lax tekur flugu Norð-
mannsins Jan Erik Nilsen í
Skriðuvaði í Vatnsdalsá og
þeir Ágúst Sigurðsson leið-
sögumaður vaða í land.
Stangveiði