SunnudagsMogginn - 17.07.2011, Blaðsíða 29

17. júlí 2011 29
Það er nauðsynlegt að reyna að temja sér nýja hugsun
því lífið verður svo oft að vana. Við eigum ekki alltaf að
láta berast með straumnum. Af hverju höldum við að það
sé lífsnauðsynlegt að eiga bíl og teljum það jafnvel til
mannréttinda? Kostnaður við að reka meðalbíl á ári er
um 900 þúsund krónur, þegar allt er tekið með eins og til
dæmis það að féð sem liggur í bílnum brennur upp, þó að
hann sé ekki notaður. Til þess að eiga 900 þúsund krónur
þurfum við að vinna fyrir að minnsta kosti einni og hálfri
milljón fyrir skatt.
Ef við hjólum mikið, en tökum leigubíla og bíla-
leigubíla þegar nauðsyn er, þá eigum við samt mikinn af-
gang. Hvað eigum við að gera við hann? Fyrst dettur
manni í hug í hvað maður geti eytt honum. En af hverju
hugsum við ekki fyrst um það hversu miklu minna við
gætum unnið og um leið átt meiri tíma með börnunum?
Eða dyttað að húsinu, andað að okkur gróðurilmi, komist
í snertingu við landið, hreyft okkur meira, stundað
áhugamál af meiri móð, að ógleymdu því að anda. Ekkert
af þessu kostar neitt og er þess vegna kannski ekki það
sem okkur dettur fyrst í hug þegar við spörum stórfé.“
Þér er margt til lista lagt, ert til dæmis handlaginn og
saumar. Hvað er það nýjasta sem þú hefur gert?
„Í fyrra tók ég mig til og bjó til þrjú 19. aldar þjóðbún-
ingavesti á karlpeninginn í fjölskyldunni og nýverið lauk
ég við upphlut á tengdadótturina. Ég vildi óska að það
yrði almennur siður að fara í þjóðbúninga á hátíðar- og
tyllidögum, það eykur á samkennd, minnir okkur á ræt-
urnar og gæti minnt okkur á þann samtakamátt sem við
eigum til þegar við þurfum á að halda. Við Albert minn
fórum í bæinn á þjóðhátíðardaginn í búningunum og ég
held að við höfum sjaldan verið jafn oft ljósmyndaðir og
þennan dag. Íslenskir búningar eru nefnilega glæsilegir
og geta verið litríkir, svo ekki sé talað um þann ótvíræða
kost að konur þurfa ekki að eignast nýtt dress í hvert
skipti sem eitthvað stendur til.“
Við verðum að tala um lifibrauð þitt, sönginn, hversu
mikilvægur þáttur er hann í lífi þínu?
„Ég ætlaði ekki að verða söngvari, var kominn í tón-
menntakennaradeild í Tónlistarskólanum þegar söng-
kennararnir bentu á það að ég hefði einhverja möguleika
á söngsviðinu. Ég ákvað að láta á það reyna. Ég hef alltaf
haft ástríðu fyrir söngtónlist en hafði enga trú á sjálfum
mér sem söngvara. Síðar, þegar ég fékk starf í Þýsklandi,
áttaði ég mig á því að ég hefði hæfileika. Söngurinn færði
mér sjálfstraust. En það er ýmislegt annað en röddin sem
hjálpar til. Ég hef gaman af því að vera á sviði, ég hef
gaman af því að leika, ég hef gaman af tungumálum og
ljóðum. Allt þetta skiptir máli þegar komið er upp á svið.
Þegar maður kemur fram þarf maður að vera talsvert
opinn. Ég hef í sjálfu sér ekki gaman af að láta horfa á mig
þannig að það opnaði mig talsvert sem manneskju að
koma fram á sviði. Hins vegar er ég opnari á sviði en ég er
prívat.“
Gríman felld
Þú ert búinn að vera lengi í sambúð með manninum
þínum, honum Albert. Ertu hamingjusamur maður?
„Já, ég er það en það tók nokkuð langan tíma að finna
hamingjuna. Ég var kominn á fimmtugsaldur þegar við
Albert hittumst en ég held að það hafi einmitt verið rétti
tíminn. Við hittumst á Hverfisgötunni þar sem ég var að
bíða eftir umferðinni og horfði niður eftir Hverfisgöt-
unni. Ég fann samt að það stóð maður hægra megin við
mig. Svo allt í einu heyri ég sagt: „Heyrðu, er þetta ekki
Bergþór Pálsson? Mig hefur alltaf langað til að kynnast
þér“ – og sé eitt sólskinsbros. Ég sá samstundis á þessu
heiðríka andliti að það væri hægt að treysta þessum
manni. Ég bauð honum í kaffi og hann er ekki farinn
ennþá.
Við Albert pössum ákaflega vel saman og erum að
mörgu leyti mjög samstiga. En það er ekki alltaf logn-
molla, stundum hvessir og ég held að það sé bara mjög
hollt fyrir sambönd að fólk sé ekki alltaf sammála.“
Þú varst í hjónabandi með konu og eignaðist barn en
núna hefurðu lengi búið með karlmanni. Hneigðistu
alltaf til karlmanna?
„Hugurinn er stórkostlegt tæki. Hann getur sannfært
mann um ótrúlegustu hluti. Það er með ólíkindum
hversu ötullega maður getur stundum fylgt straumnum
og gert nákvæmlega það sem ætlast er til af manni. Maður
fer að trúa því sjálfur að maður sé að gera rétt, finnur
réttlætingu á því og nær sér í ótrúlegustu haldreipi. Á
kynþroskaaldrinum las maður kannski einhvers staðar
að á leiðinni til kynþroska séu einstaklingar stundum að
prófa sig áfram með báðum kynjum. Þá telur maður að
þetta eigi við um mann sjálfan.
Ég er sennilega ekki hundrað prósent samkynhneigður
og þess vegna gat ég verið í hjónabandi. Það var ekki fyrr
en ári eftir að ég var skilinn sem vinkona mín úti í Þýska-
landi sagði við mig: „Ég er búinn að sjá í gegnum þig. Nú
skaltu hætta öllum leikaraskap og fara á diskótek í
kvöld.“ Þá var gríman felld. Það er nokkuð sem er ólýs-
anlegt. Fyrst í stað koma óskaplegar áhyggjur af því að
maður er svo upptekinn af kröfunni um að þurfa að falla í
ákveðið mót. En þegar upp er staðið þá sér maður að það
er eiginlega öllum alveg sama, fólk tekur manni bara eins
og maður er. Fólk er svo gott og af því lærir maður margt
um vináttuna og sjálfan sig.“
Morgunblaðið/Eggert
Prúðbúinn Bergþór á hjóli. Það er ekki
nauðsynlegt að vera sportidjót til að
renna sér ókeypis á milli staða á hjóli.
’
Sumt fólk virðist þrífast á því
að tala dauða í hlutina og þegar
báturinn hallast fá slíkar raddir
fyrst byr undir báða vængi. Þetta
dauðatal, sem ég kalla svo og sést á
mörgum bloggsíðum og er algengt í
sumum símatímum útvarpsstöðva,
hefur verið áberandi undanfarin
misseri. Nú er mál að linni.