SunnudagsMogginn - 14.08.2011, Qupperneq 22

22 14. ágúst 2011
hann var alltaf mikið úti á sjó. Oft fór ég upp í
glugga og horfði með tárin í augum á eftir togar-
anum þegar hann sigldi út fjörðinn því ég var svo
hrædd um að bróðir minn kæmi ekki aftur heim.
Þá sagði mamma við systur mínar: „Við skulum
leyfa henni að vera einni, hún er að hugsa.“ Svo
gerðist það einn daginn að bróðir minn kom ekki
aftur heim. Það var árið 1986, þá var ég tvítug.
Hann var við vinnu í togaranum Stálvík SI 1, ver-
ið var að taka inn síðasta halið þegar blökkin slóst
í hann og hann kastaðist útbyrðis. Skipsfélagarnir
reyndu að kveikja ljós til að lýsa upp sjóinn til að
finna hann, en þá sló rafmagnið út. Þeir heyrðu í
honum en fundu hann ekki. Hann fannst aldrei.
Þetta var mikill og erfiður missir fyrir okkur öll.“
Ég verð að fá að stjórna
Vinnan þín snýst um fisk. Fórstu snemma að
vinna í fiski?
„Ég var þrettán ára þegar ég byrjaði að vinna í
frystihúsi Þormóðs Ramma á Siglufirði og var
fljótlega komin með lykla að frystihúsinu. Ég
mætti fyrst allra á morgnana til að sækja fiskinn
sem var afgangs frá deginum áður, en hann var
geymdur yfir nótt á skreiðarloftinu og notaður í
startið um morguninn og síðan smúlaði ég og
þreif eftir vinnslu dagsins. Verkstjórinn, Guðný
Guðmunds, var hetjan mín og ég vildi verða eins
og hún. Ég held reyndar að ég hafi líka verið hetj-
an hennar því hún vildi að ég tæki við af sér sem
verkstjóri.
Daginn sem ég kláraði gagnfræðaskólann rölti
ég niður á Hótel Höfn þar sem mamma var kokk-
ur ásamt Þuru, vinkonu sinni. Þura spurði mig
hvað ég ætlaði að gera í framtíðinni. Ég svaraði:
„Ætli ég fari ekki í Fiskvinnsluskólann af því að
ég verð að fá að stjórna. Ég ætla að verða verk-
stjóri og taka við af Guðnýju Guðmunds.“ Það var
hlegið að þessu. Ég fór í Fiskvinnsluskólann og
átján ára tók ég við af Guðnýju og var orðin yf-
ásamt því gerði hann út litla trillu á sumrin með
tveimur samkennurum. Hann fékk heilablóðfall
þegar ég var sex ára. Hann hafði verið veikur og
mamma setti mig upp í rúm til hans því hún hafði
áhyggjur af honum. Ég vaknaði við að hann var
búinn að missa málið og hafði misst máttinn.
Hann hafði fengið heilablóðfall. Hann var sendur
með sjúkraflugi til Reykjavíkur og síðan til Kaup-
mannahafnar í aðgerð. Hann kom heim eftir sex
mánuði og náði sér þokkalega en vann ekki mikið
eftir það.
Ég man að þegar ég var átta ára móðgaði ég
pabba. Mamma sagði að ég yrði að biðja hann
fyrirgefningar. Ég fór niður á bryggju og bað vini
mína trillukarlana að gefa mér tíu svartfugla í
strigapoka. Ég dröslaðist heim með pokann og fór
inn í stofu til pabba og sagði: „Hérna“ og bætti
við: „Fyrirgefðu.“ Ég átti erfitt með að tjá tilfinn-
ingar mínar, ég var svo mikill töffari.
Móðurbróðir minn, Sigurður Finnsson útgerð-
armaður, bjó á heimili okkar. Ég var alltaf mikil
Sigga-frænda-stelpa, hann lét allt eftir mér og
við vorum miklir félagar. Ég var mjög veð-
urhrædd sem krakki, horfði alltaf á veðurfréttir í
sjónvarpinu og spurði Sigga hvernig spáin væri.
Ef það var vont veður fann mamma mig á morgn-
ana undir fatahenginu fram á gangi þar sem ég
hafði hreiðrað um mig með sæng og kodda og
sofið með puttana í eyrunum svo ég heyrði ekki í
rokinu.
Siggi frændi átti meðal annars togarann Sig-
urey sem hét í höfuðið á ömmu okkar. Eitt sum-
arið unnum við systurnar í frystihúsinu á daginn,
lögðum okkur svo í þrjá til fjóra tíma og vorum
svo á vakt um borð í Sigurey um nóttina og fórum
síðan beint niður í frystihús að vinna.
Finnur bróðir minn var átta árum eldri en ég.
Mér þótti óendanlega vænt um hann og sótti
mikið í hann. Hann var ákaflega duglegur að
sinna okkur systrunum þegar hann var í landi en
B
ylgja Hauksdóttir vinnur sem útibús-
stjóri fyrir North Coast Seafoods sem er
stærsti kaupandi í Bandaríkjum á fersk-
um fiski frá Íslandi. Bylgja hefur unnið í
tíu ár hjá fyrirtækinu. Áður vann hún í tíu ár hjá
Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna, fyrst sem fisk-
eftirlitsmaður, síðan sem markaðsstjóri í ferskum
fiski og síðustu þrjú árin sem innkaupastjóri hjá
Icelandic France sem er dótturfyrirtæki SH í Par-
ís. Auk þess að vinna fyrir North Coast Seafoods
vinnur Bylgja einnig fyrir Sæmark sem er eitt
stæsta ferskfiskútflutningsfyrirtæki landsins og
flytur út fisk til Boston og Evrópu.
Bylgja ólst upp á Siglufirði og strax á unga aldri
snerist lífið um fisk. „Ég hef alltaf unnið mjög
mikið,“ segir Bylgja. „Ég var níu ára þegar ég
byrjaði að selja fisk. Ég fór einn daginn til Gústa
Guðsmanns, en hann fékk þetta viðurnefni vegna
þess hversu heitt hann var trúaður og var oft á
torginu að lesa upp úr Biblíunni og syngja. Ég bað
hann um að gera búkka fyrir mig svo ég gæti
gellað. Gústi Guðsmaður gerði það. Síðan fékk ég
leyfi hjá Frigga Má, sem var verkstjóri í frystihús-
inu, til þess að fara upp á vörubílspall á bryggj-
unni og gella. Næst lá leiðin til Jósa í Fiskbúðinni
og ég spurði hann hvað hann vildi borga mér fyr-
ir kílóið af gellunum. Hann sagði mér það. Ég
sagði honum að miðað við alla þá vinnu sem ég
hefði innt af hendi fyndust mér sölulaunin ekki
nægilega góð. Ég fór heim, fékk vigt hjá mömmu
og gekk milli húsa og seldi gellur. Þessi sölu-
mennska gekk mjög vel.“
Hann kom ekki aftur heim
Ólstu upp á stóru heimili?
„Nei, þarna voru foreldrarnir, ég, tvær systur
og einn bróðir. Mamma, Erla Finnsdóttir, vann
eins og berserkur, var við saltfiskverkun og síðar
var hún kokkur á hótelinu. Pabbi, Haukur Magn-
ússon, var kennari við Barnaskóla Siglufjarðar og
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Lífið er
fiskur
Bylgja Hauksdóttir vissi snemma hvað
hún vildi og níu ára fór hún að selja
fisk. Hún hefur haft atvinnu sína af
fiski og vinnur nú fyrir bandarískt
stórfyrirtæki. Hún segir frá uppvexti
sínum, áföllum í fjölskyldunni og því
hvernig hún kom út úr skápnum og
fann stóru ástina.