Morgunblaðið - 25.09.2010, Side 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 2010
✝ Sigríður HalldóraÞórarinsdóttir,
bóndi og húsmóðir,
Hátúnum í Landbroti,
fæddist í Hátúnum 20.
september 1939. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurlands,
13. september 2010.
Foreldrar Sigríðar
voru hjónin Þórarinn
Kjartan Magnússon,
f. 19. júlí 1912 í Há-
túnum og Þuríður
Sigurðardóttir, f. 6.
desember 1908 á
Hellnum í Mýrdal. Eru þau bæði
látin. Systur hennar eru Katrín
Þórarinsdóttir, f. 30. apríl 1938, og
Magnea Gíslrún Þórarinsdóttir, f.
26. desember 1948.
Sigríður giftist Jens Eiríki
Helgasyni, bónda í Hátúnum, f. 10.
nóvember 1942 í Danmörku, þann
19. júlí 1969. Foreldrar hans voru
hjónin Knud Helge Bondesen, f. 1.
október 1912, og Valborg Bonde-
sen, f. 23. apríl 1913. Eru þau bæði
ur-Skaftafellssýslu, víðsvegar um
sýsluna og þar á meðal í Mýrdal.
Auk þess að sinna bústörfum í Há-
túnum að sumrum, var hún mat-
ráðs- og forstöðukona gistihússins
á Kirkjubæjarklaustri árið 1964 og
ráðskona í Kópavogi árið 1965.
Starfaði hún í mötuneyti á vegum
búsins í Laugardælum við Selfoss
árið 1966 og kynnist þar eftirlifandi
eiginmanni sínum. Fluttust þau að
ríkisbúinu Vífilsstöðum í Garða-
hreppi í Gullbringusýslu árið 1967.
Stofna þau þar heimili og starfa
þau þar við búið, ásamt því að hún
starfaði annað veifið við berklaspít-
alann auk þess að sinna barnapöss-
un fram til vorsins 1971. Þá hófu
þau hjón búskap í Hátúnum á föð-
urarfleifð hennar og var hún fjórði
ættliður í beinan legg sem búið hafa
í Hátúnum. Auk þess að sinna bú-
störfum í Hátúnum, starfaði hún í
slögtun á Kirkjubæjarklaustri frá
árinu 1971 og fram til ársins 1977.
Eftir að fjölgar í heimili í Hátúnum
verður hún eingöngu heimavinn-
andi og sinnir þar húsmóð-
urhlutverkinu með miklum sóma og
alúð, ásamt búrekstri fram á hinsta
dag.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Prestbakkakirkju á Síðu í dag, 25.
september 2010, og hefst athöfnin
kl. 14.
látin. Börn: 1) Kári
Þór Sigríðarson, f. 22.
júlí 1965. 2) Helgi
Valberg Jensson, f.
25. ágúst 1978, sam-
býliskona hans er
Hildur Sigurð-
ardóttir, f. 22. mars
1981. Barn þeirra er
Arnór Helgason, f. 24.
apríl 2009. 3) Sveinn
Hreiðar Jensson, f. 8.
september 1982.
Sigríður stundaði
nám við Húsmæðra-
skólann í Reykjavík
veturinn 1959 og lauk þaðan prófi
árið 1960. Sigríður hóf ung störf í
slögtun á haustin hjá Sláturfélagi
Suðurlands á Kirkjubæjarklaustri.
Hún var heima við bústörf í Hátún-
um fram yfir tvítugt en þá fór hún
til starfa í Reykjavík að vetrum,
m.a. hjá kexverksmiðjunni Frón,
Bæjarútgerð Reykjavíkur, nið-
ursuðuverksmiðju og prentsmiðju.
Hún vann einnig við heimilishjálp á
vegum Kvenfélagssambands Vest-
Þitt hjarta geymdi gullið dýra og sanna,
að gleðja og hjálpa stærst þín unun var.
Því hlaust þú hylli Guðs og góðra
manna
og göfugt líf þitt fagran ávöxt bar.
Ég blessa nafn þitt blítt í sál mér geymi,
og bæn til Guðs mín hjartans kveðja er.
Hann leiði þig í ljóssins friðarheimi,
svo lífið eilíft brosi móti þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég vil með þessum fáu orðum
minnast hennar Siggu minnar, sem
tekin var svo snögglega frá mér og
strákunum. Sigga var búin að berj-
ast við veikindi í nokkurn tíma, sem
voru kannski alvarlegri en okkur
grunaði og höfðu þau dregið úr henni
mikinn mátt. Hún mátti því ekki við
miklu þegar hún veiktist skyndilega
og var tekin frá okkur allt of
snemma.
Sigga var fyrsta manneskjan sem
ég sá þegar ég kom sem fjósamaður í
Laugardæli fyrir utan Selfoss. Hún
var þar matráðskona og starfaði með
frænku sinni í eldhúsinu. Ég heill-
aðist strax af Siggu og það kom mjög
fljótt í ljós að með þessari konu vildi
ég eyða ævinni. Ég kom beint af
skipsfjöl frá Danmörku, ekki talandi
á íslensku en hún tók mig upp á sína
arma og hefur passað upp á mig alla
tíð síðan við hittumst fyrst.
Sigga hefur alltaf hugsað um
hagsmuni annarra á undan sínum og
hefur það kannski endurspeglast í
því að hún hugsaði meira um mín
veikindi sem ég lenti í fyrir nokkrum
árum og setti mig framar sínum eig-
in hagsmunum. Hún var mín stoð og
stytta og ég verð ævinlega þakklátur
henni en ég hefði ekki komist í gegn-
um þann tíma án hennar. Þá hugsaði
hún alltaf um hag strákanna okkar
og setti þá framar sínum eigin.
Ég á eftir að sakna þín, elsku
Sigga mín. Ég vona svo innilega að
þér líði vel þar sem þú ert núna.
Þinn eiginmaður,
Jens Eiríkur Helgason.
Elsku mamma, minning þín mun
alltaf lifa í hjörtum okkar. Þú varst
kletturinn í fjölskyldunni þar sem
maður gat alltaf leitað skjóls ef eitt-
hvað bjátaði á og það var fátt sem
gat komið þér úr ójafnvægi. Þú lést
ekki veikindi þín stoppa þig í að ala
upp okkur bræðurna þrjá, ásamt því
að aðstoða pabba við bústörfin. Ekki
má gleyma öllum krökkunum sem þú
tókst í sveit á sumrin og ólst upp sem
þín eigin börn þó svo að þú hafir átt
fullt í fangi með okkur. Fjölskylda,
vinir og dýr fengu að njóta góðs af
væntumþykju þinni. Í veikindunum
hans pabba stóðstu þína vakt við hlið
hans alla daga á sjúkrahúsinu og
hugsaðir um hann og komst honum
aftur á ról. Það sama og þú gerðir
alltaf í fjárhúsunum þar sem þú
varst tilbúin að vaka dag og nótt, til
þess að koma í veg fyrir að missa
veikburða lömb. Þú gafst aldrei upp
fyrr en í fulla hnefana við að koma
þeim á legg aftur. En það fór alltaf
lítið fyrir allri þessari fórnfýsi þinni í
garð annarra sökum hógværðar
þinnar. Ég var heppinn að eiga þig
sem móður því ég tileinkaði mér
marga eiginleika þína sem hafa kom-
ið mér langt í lífinu, jafnt í leik sem
starfi. Takk fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig, þín verður sárt sakn-
að.
Þinn sonur,
Sveinn Hreiðar Jensson.
Elsku mamma. Stundum finnst
manni lífið geta verið ósanngjarnt og
grimmilegt, sérstaklega þegar mað-
ur verður fyrir sárum missi náinna
ástvina. Það var reiðarslag fyrir mig
þegar ég fékk þær fregnir frá spít-
alanum aðfaranótt mánudagsins 13.
september að þú hefðir andast
skömmu áður, öllum að óvörum. Það
var dýrmætt að hafa heimsótt þig
daginn áður. Það var afar erfitt að
færa pabba og bræðrum mínum
þessar fréttir og veit ég að hann mun
sakna þín afar sárt. Við pabbi, bræð-
urnir, Hildur og Arnór munum hins
vegar finna stuðning hvert í öðru og
halda minningu þinni á lofti. Ég finn
huggun í því að þú náðir örlítið að
kynnast ömmustráknum þínum og
hafðir séð hann taka fyrstu skrefin
sín fyrir stuttu. Þegar ég skoða
myndir af ykkur saman, sé ég vænt-
umþykjuna sem stafar frá þér og
jafnvel örlítið mont. Mont var þó
aldrei eiginleiki sem þú varst gædd,
en þú fórst afar leynt með þá hæfi-
leika sem þér voru veittir og þú
stærðir þig aldrei af verkum þínum,
þótt í mörgum tilvikum hefði verið
fullt tilefni til. Aldrei heyrði ég
hnjóðsyrði af vörum þínum um nokk-
urn mann og er það eiginleiki sem
allir ættu að taka sér til fyrirmyndar.
Þú barst hag minn og okkar allra
alla tíð fyrir brjósti og hvattir mig
alltaf í því sem ég tók mér fyrir
hendur. Þegar ég tók ákvörðun um
að hefja háskólanám, hvattir þú mig
áfram og studdir með ráðum og dáð
og þegar ég fór í tvær aðgerðir við
brjósklosi, lagðir þú ríka áherslu á
og fylgdist grannt með að ég næði
fullum bata áður en ég færi nokkuð
að reyna aftur á bakið. Þú hugsaðir
alltaf um hagsmuni annarra og settir
framar þínum eigin, þannig varst þú
bara einfaldlega gerð. Ég hefði viljað
geta stutt betur við bakið á þér í þín-
um veikindum og þegar ég loksins
komst í aðstöðu til þess, þá var það of
seint.
Ég mun alltaf minnast þín með
hlýju og væntumþykju. Ég veit að þú
ert á góðum stað og vakir áfram yfir
okkur.
Þinn sonur,
Helgi Valberg Jensson.
Elskuleg tengdamóðir mín er fall-
in frá og vil ég því hér kveðja hana
með nokkrum orðum.
Sigga var einstaklega yndisleg og
ljúf kona. Leiðir okkar lágu fyrst
saman fyrir rúmum fimm árum, þeg-
ar ég fór með Helga að Hátúnum að
hitta foreldra hans. Hún tók mér af-
ar vel og var ég strax orðin hluti af
fjölskyldunni. Það var skrítið fyrir
borgarbarn eins og mig að fá sveita-
lífið svona beint í æð, en í Hátúnum
hefur mér alltaf liðið vel enda var
Sigga einstaklega gestrisin heim að
sækja. Það var erfitt þegar við feng-
um þær fréttir að Sigga væri fallin
frá, enda var hún tekin alltof fljótt
frá okkur. Það er sárt til þess að
hugsa að Arnór, litli strákurinn okk-
ar Helga, fái ekki að hitta ömmu sína
oftar og eignast fleiri minningar um
hana. Ég efast þó ekki um það að
hún mun alltaf vaka yfir honum og
passa.
Elsku Sigga, þín verður sárt sakn-
að. Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir,
Hildur Sigurðardóttir.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þinn ömmustrákur,
Arnór Helgason.
Í dag verður kær vinkona mín,
Sigga í Hátúnum, borin til grafar.
Öðlingskona er horfin á braut. Ekki
datt mér það í hug þegar ég var hjá
þeim ásamt strákunum mínum síð-
ustu helgina í ágúst, að þetta væri
síðasta samverustund okkar. Ég
kynntist þeim hjónum fyrst sumarið
1979 þegar foreldrar mínir báðu þau
hjón að gæta mín í 2 vikur meðan
þau færu erlendis. Þetta var í júní og
til stóð að ég yrði í 2 vikur. Sú dvöl
lengdist nú heldur betur og urðu 5
sumur og margar vetrarferðir.
Margar minningar fara um hugann
þegar ég minnist Siggu. Hún var
skarpgreind og með afbrigðum
minnug, ef hún hafði lesið eitthvað
eða heyrt, mundi hún það alla tíð.
Það var sönn ánægja að heyra hana
segja sögur, öll smáatriði fengu að
njóta sín og frásagnargleðin var mik-
il. Hún hafði afar góða og létta lund
og minnist ég ekki að hafa séð hana
skipta skapi. Sigga var mikil fé-
lagsvera, hafði gaman af að fara á
mannamót eða taka móti gestum og
var borðkrókurinn í Hátúnum oft
þétt setinn. Hún miklaði aldrei fyrir
sér vegalengdina til Reykjavíkur ef
þeim hjónum var boðið á viðburði.
Aldrei skammaði hún mig sem barn,
þó ég efi ekki að tilefnin hafi verið til
staðar. Ef eitthvað hrjáði lítið
stelpuskott, var hún hlý og gaf sér
tíma til að spjalla eða hlúa að. Hún
var góður leiðbeinandi, hvort sem
það var við matseld eða við garð-
yrkjustörf, var þolinmóð og útskýrði
hlutina vel.
Sigga var mikið náttúrubarn, fjár-
glögg með eindæmum og hafði mikið
gaman af hestum. Eftir að ég hætti
hjá þeim í sveit og fór að vinna á
Klaustri á sumrin, fékk ég að geyma
hest hjá þeim. Þá var Sigga að byrja
að ríða út eftir nokkurra ára pásu.
Þeir voru skemmtilegir útreiðar-
túrarnir okkar um Landsbrotshóla,
mikið spjallað, spekúlerað og hlegið.
Síðustu árin dvaldi Sigga oft á heim-
ili mínu í Reykjavík þegar hún kom í
eftirlit af heilsufarsástæðum. Það
voru skemmtilegar heimsóknir og
kem ég til með að sakna þeirra mik-
ið.
Það var ánægjulegt að sjá hvað
þau hjón voru dugleg að ferðast
núna síðustu ár, bæði til Danmerkur
og ekki síst hérna innanlands. Sigga
naut þessara ferðalaga mikið og nú
síðast þegar þau hjón fóru til Vest-
manneyja í sumar.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að vera hjá þeim hjónum í sveit og
kynnast Siggu. Ég kveð Siggu með
miklu þakklæti fyrir alla þá vináttu,
hlýju og velvild í minn garð og
drengjanna minna. Elsku Jens, Kári,
Helgi, Svenni, Hildur og Arnór, ég
sendi ykkur innilegustu samúðar-
kveðju. Blessuð sé minning Siggu í
Hátúnum.
Gyða Sigríður.
Sigríður Halldóra
Þórarinsdóttir
✝ Helgi Garðarssonfæddist á Star-
mýri 3 í Álftafirði 2.
ágúst 1945. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu Neskaupstað
þann 15. september
2010.
Hann var sonur
Oddnýjar Gísladóttur,
f. 1924, d. 2004 og
Garðars Péturssonar,
f. 1910, d. 1996. Helgi
átti 5 systkini. Þau eru
hér talin í aldursröð:
Ragnhildur, f. 1942;
Vilborg Ágústa, f. 1944; Björn, f.
1947; Eva, f. 1953; Guðný Guðlaug,
f. 1955.
Helgi bjó með Katrínu Jóns-
dóttur, f. 1949 og hófu þau búskap
að Starmýri árið 1970 og bjuggu til
ársins 1989. Slitu þau samvistir það
ár. Flutti Helgi til Eskifjarðar þar
sem hann bjó í stuttan tíma og síðan
flytur hann til Djúpavogs þar sem
hann bjó til dauðadags. Börn þeirra
eru fjögur og eru talin hér í ald-
ursröð: 1) Sigurborg, f. 1970. Eig-
inmaður Sveinbjörn
Steinþórsson, f. 1970.
Dætur þeirra eru Sól-
veig Valgerður, f.
1994 og Katrín Ósk, f.
2001. 2) Helena, f.
1972. Eiginmaður
Óskar Ragnarsson, f.
1970. Sonur þeirra er
Ragnar, f. 1997. 3)
Helga Ósk, f. 1974.
Sambýlismaður Gunn-
steinn Jóhannesson, f.
1984. Sonur þeirra er
Jóhannes Adólf, f.
2007. Fyrri sambýlis-
maður hennar Valgeir Jóhann Jóns-
son, f. 1968. Börn þeirra eru þrjú:
Helgi Vigfús, f. 1993, Arnar Freyr, f.
1996 og Ingibjörg, f. 1998. 4) Jökull
Fannar, f. 1977. Eiginkona Hulda
Sigrún Guðmundsdóttir, f. 1975.
Dóttir þeirra er Bríet Fanney, f.
2008. Dætur hennar eru Elísa Huld,
f. 1995 og Rebekka Ýr, f. 2000.
Helgi verður jarðsunginn í dag,
25. september 2010, frá Djúpavogs-
kirkju, Djúpavogi, og hefst athöfnin
kl. 11.
Það var farið að hausta í lífi Helga
Garðarssonar og haustið var að
mínu viti sú árstíð, sem hann hélt
mest upp á, því hann var maður upp-
skerunnar. Líf og yndi þessa fyrr-
verandi bónda var að fylgjast með
sauðfénu koma af fjalli. Eftir að
fjallskil hófust hafði hann á hreinu
hvar var verið að smala í dölum hér
og að kvöldi smaladags vissi hann
allt um heimtur og gangnamenn.
Saman fórum við í nokkrar göng-
ur, þótt hvorugur gæti, þegar svo
var komið, státað af mikilli yfirferð.
Síðasta smalaferðin okkar saman í
Geithellnadal kom upp í hugann,
þegar ég gerði mér ferð þangað í
vikunni og sá sólina baða smalalend-
ur þær, sem veitt höfðu okkur enn
eina samverustundina og treyst vin-
áttubönd okkar. Upp í hugann kom,
þegar hann síðhaust nokkurt til-
kynnti mér að nú skyldi haldið til
rjúpnaveiða. Fljótlega snerust
áformin að hans frumkvæði þó upp í
smalaferð.
Á hausti lífs síns hafði Helgi upp-
skorið margt og var stoltur af fjöl-
skyldu sinni. Hann vissi hvað að fór,
en hefði gjarnan viljað upplifa eitt
haustið enn og fylgjast með haust-
verkum í sveitunum, sem honum
voru svo kærar.
Helgi átti marga vini, ekki sízt frá
árunum á sjónum. Oft var hjá hon-
um gestagangur, enda góður heim
að sækja. Birgur af sviðakjömmum
eða hangikjötslærum bauð hann til
nægtaborðs, þar sem hvergi var
sparað. Þegar maður knúði dyra
þess utan, var kallað stundarhátt;
„Sæll, fáðu þér sæti. Það er til
kaffi“. Alveg fram á síðustu stundu
reyndi hann að hafa snyrtilegt í
kringum sig og þá gat maður hitt á
hann rjóðan í kinnum eftir tiltektir,
því hann vildi sem minnst vera upp á
aðra kominn í þeim efnum.
Helgi hafði yndi af því að safna
steinum og sagaði þá gjarnan í sund-
ur til að kanna „innihald“ þeirra. Oft
hitti hann á gersemar og sýndi vin-
um sínum stoltur, þegar svo bar
undir. Upp í hugann kemur ferð í
Hamarsdal vor eitt, þegar hann
kjagaði álútur meðfram árfarveg-
inum með pípuna á sínum stað.
Við vorum samstarfsmenn mörg
ár eftir að hann tók að sér yfirstjórn
áhaldahúss hreppsins. Á sumrin var
hann í essinu sínu og fór mikinn við
snyrtingu þéttbýlisins. Átti hann og
samstarfsfólk stærstan þátt í því,
hversu snyrtilegt byggðarlagið var
og er. Hann kom flesta daga við í
Geysi og á kaffistofunni lét hann til
sín taka. Oft veltumst við um af
hlátri undir vel krydduðum sögum
frá árunum, þegar hann lifði sem
hæst og hraðast.
Suma daga tók hann rokur og
gagnrýndi ýmsa anga „kerfisins“ og
lá ekki á skoðunum sínum, gagnvart
þeim, sem hann taldi það hafa hamp-
að um of. Helgi gat verið snöggur í
svörum og varð sjaldan orðlaus.
Stundum bar á hálfkæringi og mað-
ur fékk jafnvel á tilfinninguna að
hann hefði átt von á tækifæri að
koma með svarið á réttu augnabliki
og verið búinn að æfa sig undir það í
huganum.
Umfram allt var Helgi Garðars-
son náttúrubarn. Hann tók veikind-
um sínum, þegar á reyndi, af meiri
yfirvegun, en margir hefðu getað
ímyndað sér, og kvaddi lífið og vini
sína með reisn. Við hjónin munum
ætíð blessa minningu hans og hún
verður okkur kær.
Björn Hafþór Guðmundsson.
Helgi Garðarsson