Morgunblaðið - 21.01.2011, Blaðsíða 25

Krummi gamli er svartur,
og krummi er fuglinn minn.
Krunkið eru söngvar hans
um sólina og himininn.
(Davíð Stefánsson)
Matthías Eiríksson.
Í tæp 35 ár hef ég verið svo lán-
samur að eiga yndislega ömmu,
ömmu Viggu eins og hún var gjarn-
an kölluð. Ég er þakklátur fyrir
þann tíma sem ég hef átt með henni.
Enginn er eilífur og kveðjustund-
in er óumflýjanleg. Upp í hugann
koma góðar minningar og eru
bernskuminningar ófáar. Amma
naut þess að hafa okkur barnabörn-
in sín hjá sér í Austurgerðinu og fór
oftar en ekki í göngutúra með okkur
í Bústaðakirkjuna í barnamessu á
sunnudögum.
Kærleikurinn sýndi sig á margan
hátt hjá ömmu. Eitt er mér sérlega
minnisstætt, það var fallegi garð-
urinn hennar. Þar nefndi hún jóla-
trén í garðinum í höfuðið á okkur
barnabörnunum sínum. Þau hétu
eftir stærðum og til að mynda var
eitt tré sem hét Siggi litli. Þá var
brugðið á það ráð að setja áburð á
það svo það stækkaði.
Bíltúrarnir austur á Eyrarbakka
eru mér í fersku minni, þar sem
amma var fædd og uppalin. Þangað
hafði hún sterkar tilfinningar og
þekkti sig hvergi betur. Þær voru
margar fjöruferðirnar sem við fór-
um á Bakkanum. Þar sagði hún mér
sögur af sínum yngri árum.
Þegar Vigdís, litla systir, kom í
heiminn nutum við systkinin þeirra
forréttinda að oftar en ekki var
amma heima og tók hún á móti okk-
ur eftir skólatíma með heitum
pönnsum, sem smökkuðust hvergi
betur en hjá henni. Þá fór hún yfir
daginn með okkur og við spjölluðum
um heima og geima. Henni fannst
nú aldrei neitt mál að skutlast með
mann í hesthúsið ef þess þurfti.
Amma vafði fjölskylduna ást og um-
hyggju og hafði mikla trú á sínu
fólki.
Fyrir um það bil 10 árum þegar
ég kom með hana Eddu mína inn í
fjölskylduna var Bjarki Ragnar að-
eins tveggja ára gamall. Amma var
honum jafngóð og öðrum lang-
ömmubörnum sínum. Fyrir það
verð ég henni ævinlega þakklátur.
Amma Vigga var mikil fjölskyldu-
manneskja og lifði fyrir hana. Hún
saknaði svo sárt hans afa Sigga sem
tekur á móti henni nú.
Ég veit að ég mun hitta þig
seinna en þangað til mun ég segja
Bjarka og Matta litla frá yndislegri
ömmu og líka allar sögurnar sem þú
sagðir mér.
Takk fyrir allt elsku amma mín.
Hvíldu í friði.
Smávinir fagrir, foldar skart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
…
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgrímsson)
Sigurður Vignir Matt-
híasson og fjölskylda.
Elsku yndislega amma mín, ég
sakna þín svo mikið. Ég var á leið-
inni til þín úr vinnunni þegar pabbi
hringdi og lét mig vita að þú værir
orðin mikið veik. Leiðin til þín var
erfið og fann ég á mér að eitthvað
væri ekki í lagi. Mér fannst þessi
stutta stund sem það tók að aka til
þín aldrei ætla að taka enda, þó svo
að ég flýtti mér eins og ég gat. En
mér tókst ekki að komast til þín í
tæka tíð, rétt missti af þér, elsku
yndislega amma mín. En í staðinn
fékk ég að sitja hjá þér í góða stund
og kveðja þig. Ég hélt í fallegu
höndina þína og fékk að kveðja þig í
ró og næði. Minningar mínar um
þig, amma, eru allar svo góðar og
yndislegar. Langar mig að rifja
nokkrar upp því þær eru mér allar
kærar,
allt frá því ég fór að muna eftir
mér, bernskuárin, unglingsárin og
síðustu ár. Þegar ég var lítil unnu
mamma og pabbi alltaf mikið og þá
varst þú alltaf boðin og búin að
passa, fyrst mig, svo bræður mína
og svo auðvitað hana litlu Vigdísi
þína. Það var svo notalegt að vera
hjá þér, því þú gafst mér svo mikla
hlýju og athygli. Kenndir mér hvað
það var gaman og þroskandi að vera
saman, gera hluti saman, syngja og
hlæja svo að öllu saman.
Á sunnudögum fórum við í sunnu-
dagaskólann í kirkjuna þína og gát-
um við gengið beint úr Austurgerð-
inu. Leiðin lá í gegnum skóginn og
fannst okkur krökkunum það rosa-
lega spennandi.
Þegar mín börn fæddust veittir
þú þeim ekki síður umhyggju eins
og þú hafðir alltaf gert við okkur
hin. Ég veit að afi hefur tekið kon-
unglega á móti þér eins og hans var
von og vísa. Hann hugsaði alltaf svo
vel um þig. Það voru svo skemmti-
legar sögurnar af ykkur afa. Hann
var mikill höfðingi, bæði í okkar
augum og sérstaklega þínum og
vissi ég að þú saknaðir hans alltaf
mikið.
Rétt áður en afi dó fór ég með
ykkur til Spánar. Þar áttum við
yndislegar stundir, þar sem þið afi
dekruðuð við okkur Heiðu. Keyptur
var ís á hverju götuhorni. En þið afi
höfðuð einstakt lag á að láta okkur
líða eins og prinsessum. Amma var
trúrækin og óspör á að kenna okkur
krökkunum sálma og bænir. Þú
kenndir mér faðirvorið og bænir
sem ég hef svo kennt mínum börn-
um. Í lok nóvember var ég svo
heppinn að fá eina af þessum nota-
legum stundum okkar ömmu þegar
við Vigdís komum til þín í kaffi. Við
skoðuðum myndir sem þú hafðir
tekið, en þú, elsku amma, varst allt-
af með myndavélina með þér. Þá
sögðum við krakkarnir, jæja þá
kemur amma með myndavélina. En
í dag kann ég að meta þetta fram-
tak þitt því myndir þínar tengja
minningar okkar saman. Svo til að
fullkomna þessa stund saman feng-
um við okkur te og nýbakaðar
lummur að hætti ömmu Viggu.
Elsku yndislega amma mín, ég mun
sakna þín svo lengi sem ég lifi og
veit ég því að þú munt ætið lifa í
hjarta mínu. Þú varst fyrirmynd og
mun ég ætíð hugsa til þín þegar ég
þarf að takast á við hin ýmsu verk-
efni í lífinu. Guð varðveiti þig um
alla eilífð.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín Ragnhildur.
Elsku amma, ég trúi því varla að
þú skulir vera farin frá okkur, en nú
ert þú komin til afa Sigga, sem þú
hefur saknað svo mikið og ég veit að
hann hefur tekið vel á móti þér.
Við amma vorum miklir vinir og
höfum verið mikið saman alla mína
ævi og ég á margar góðar minn-
ingar um það. Þegar ég var að alast
upp var ég mikið hjá afa og ömmu
en þau áttu og ráku verslunina Víði.
Ég fékk að vera með þeim í
vinnunni í Starmýri og síðar Aust-
urstræti. Ég á góðar minningar um
þann tíma og lærði í leiðinni margt
sem hefur reynst mér vel í lífinu.
Ég var mjög oft hjá ömmu þegar ég
var yngri og eftir að afi dó reyndi ég
að hjálpa henni með þá hluti sem ég
gat, og var þess vegna mikið í Aust-
urgerðinu. Við amma gerðum margt
saman, fórum nokkrum sinnum til
útlanda og vorum dugleg að fara í
sund, en ömmu fannst alltaf gott að
vera í sólinni. Einnig voru ófáar
ferðirnar sem við fórum á Eyrar-
bakka, þar sem okkur fannst báðum
gott að koma.
Í seinni tíð höfum við amma alltaf
hist reglulega, og fengið okkur fisk
eða kaffi í Mjóddinni eða á einhverj-
um góðum stað, og nánast talað
saman í síma daglega. Einnig var
hún alltaf tilbúin að koma í bíltúr
eða heimsókn til okkar með stuttum
fyrirvara. Hún var alltaf vel tilhöfð
og glæsileg og ekki má gleyma því
hvað hún var dugleg að halda veisl-
ur, þegar hún átti afmæli eða bara
þegar maður kom í heimsókn. Hún
bakaði alltaf pönnukökur og kom yf-
irleitt með þær með sér, ef hún kom
í afmæli eða veislu til okkar. Hún
var umhyggjusöm og örlát, og hún
lifði fyrir börnin sín og alla fjöl-
skylduna og var alltaf góð við mig
og mína fjölskyldu.
Takk fyrir allt sem þú hjálpaðir
mér með og kenndir mér, allar
stundirnar og minningarnar, sem
eru ómetanlegar.
Við elskum þig, elsku amma mín,
og eigum eftir að sakna þín mikið.
Sigurður Hinrik og fjölskylda.
Elsku amma mín, ég elska þig svo
heitt og ég mun sakna þín sárt. Ég
vildi ekki trúa því þegar pabbi
hringdi í mig í sveitina og sagði mér
tíðindin, það er svo stutt síðan ég og
Ragga systir komum til þín í heim-
sókn. Ég ákvað að koma í bæinn
síðustu helgina fyrir jólaprófin. Það
var svo gaman og við áttum svo
góða stund allar þrjár saman. Hlóg-
um mikið og skoðuðum gamlar
myndir og borðuðum nýbakaðar
skonsur. Þú varst svo sæl og ljóm-
aðir af gleði. Svona getur lífið verið
einkennilegt.
Við amma vorum miklar vinkon-
ur, amma Vigga eins og ég kallaði
hana. Hún passaði mig frá því ég
var nokkurra mánaða til skólaald-
urs. Amma sótti mig á hverjum degi
í skólann og þegar við komum heim
biðu okkar pönnsur og kakó. Amma
kenndi mér að baka pönnsur og elda
plokkfisk enda er það það besta sem
ég fæ.
Hún þekkti mig vel. Þegar ég var
ómöguleg þá lánaði hún mér snyrti-
veskið til að gramsa í eða sýndi mér
skartgripi sem afi Siggi hafði keypt
á ferðalögum og gefið ömmu. Amma
sagði mér hvaðan hver og einn
skartgripur væri, það var alltaf ein-
hver saga á bak við þá. Mér fannst
gaman að hlusta á hana segja sögur
um hana og afa en hún talaði mikið
um hann. Það fékk mig til að
gleyma stað og stund. Amma Vigga
stóð alltaf við bakið á manni og gaf
mér ráð ef þurfti. Þegar ég var lítil
og fólk spurði ömmu hvort ég færi
stundum í fýlu eða gréti, þá svaraði
hún alltaf: Hún Vigdís mín, nei, hún
fer sko aldrei í fýlu, hún er svo góð
að það er með eindæmum. Skipti þá
engu máli þótt ég hefði verið eitt-
hvað óþekk, hún lét sem ekkert
væri.
Amma átti rauðan Mitsubishi sem
hún kallaði kærastann sinn. Hún
sagði mér að hún kallaði hann litla
rauða kærastann því hann var
traustur og rataði alltaf heim og
skilaði okkur alltaf heilu og höldnu.
Þær voru nú ekki fáar ferðirnar
sem við fórum í litla rauða kærast-
anum. Ég sat aftur í og svo sungum
við saman og fórum í heimsókn til
vinkvenna ömmu. Þar fengum við
kökur og með því og ég sat alltaf
eins og fullorðin kona með þeim við
eldhúsborðið og hlustaði á þær
spjalla. Hún kenndi mér að meta
það sem maður á og ekki taka fjöl-
skyldunni sem sjálfsögðum hlut.
Hún sagði alltaf að fjölskyldan væri
það dýrmætasta. Amma var glæsi-
leg kona sem var ávallt vel tilhöfð.
Hennar uppáhaldslitur var rauður,
það klæddi hana alltaf svo vel.
Amma Vigga átti heima á 13. hæð í
blokk og sagði alltaf að hún væri
komin hálfa leið til himnaríkis.
Elsku amma, ég mun sakna þín sárt
og ég veit að þú ert núna komin alla
leið til himnaríkis og ert í faðmi afa
sem hefur komið hlaupandi á móti
þér ásamt fjölskyldu og vinum.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan
skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins
perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þín Vigdís að eilífu,
Vigdís Matthíasdóttir.
Kæra Vigdís. Mig langar að
skrifa þér nokkur orð til að þakka
þér fyrir kynni okkar. Ég var frekar
ungur þegar ég kynnist henni
Ragnhildi minni og því var ég svo
heppinn að fá að kynnast þér, Vig-
dís mín. Þú hefur alltaf í návist
þinni látið okkur líða eins og þú ætt-
ir okkur. Alltaf svo gefandi og hlýja
þín skilyrðislaus.
Ég er þakklátur fyrir að börnin
mín fengu að kynnast þér því börn
þurfa að þekkja forfeður sína og
ekki síst svona ástríka og mikilhæfa
konu sem gaf svo mikið. Okkur
langar að kveðja þig elsku Vigdís
mín með ljóðinu Íslenska konan.
Megi guð varðveita þig um alla ei-
lífð og munum við Ragga halda gildi
þín í heiðri um ókomna framtíð.
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að
sér.
Hún heitast þig elskaði’ og fyrirgaf
þér.
Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf.
Hún er íslenska konan, sem ól þig og
þér helgaði sitt líf.
Með landnemum sigldi’hún um
svarrandi haf.
Hún sefaði harma. Hún vakti’er hún
svaf.
Hún þerraði tárin. Hún þerraði
blóð.
Hún var íslenska konan, sem allt á að
þakka vor þjóð.
Ó! Hún var ambáttin hljóð.
Hún var ástkonan rjóð.
Hún var amma, svo fróð.
Ó! Athvarf umrenningsins,
inntak hjálpræðisins,
líkn frá kyni til kyns.
Hún þraukaði hallæri, hungur og fár.
Hún hjúkraði’og stritaði gleðisnauð
ár.
Hún enn í dag fórna sér endalaust
má.
Hún er íslenska konan, sem gefur þér
allt sem hún á.
Ó, hún er brúður sem skín!
Hún er barnsmóðir þín
eins og björt sólarsýn!
Ó! Hún er ást, hrein og tær!
Hún er alvaldi kær
eins og Guðsmóðir skær!
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn
skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og
gaf þér sitt líf.
En sólin, hún sígur, – og sólin, hún
rís,
og sjá: Þér við hlið er þín ham-
ingjudís,
sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf:
Það er íslenska konan, – tákn trúar
og vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson)
Leifur, Ari og Selma.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvel-
ur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft sakn-
ar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína
ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað)
Þín
Dagný Lind.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JANÚAR 2011
✝
Ástkær móðir okkar og amma,
MARA MARIA VUCKOVIC,
Teigaseli 11,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi sunnu-
daginn 16. janúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn
24. janúar kl. 12.00.
Aleksandra Dragojlovic,
Andrej Alexander Krickic.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUÐMUNDUR SIGURJÓNSSON,
Glósölum 7,
Kópavogi,
sem lést þriðjudaginn 18. janúar, verður jarð-
sunginn frá Bústaðakirkju föstudaginn 28. janúar
kl. 15.00.
Eygló Olsen,
Valgerður Anna Guðmundsdóttir, Steinþór Óskarsson,
Marta Elísabet Guðmundsdóttir, Þórður Vilberg Oddsson,
afabörn og langafabörn.
✝
Elskuleg móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA ÞÓRARINSDÓTTIR
SPARROW,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Southwest General
Hospice í Strongsville, Ohio, Bandaríkjunum,
mánudaginn 10. janúar.
Magnea Friðriksdóttir Marley,
Lee Sparrow, Cheri Sparrow,
Esther Carter, Steve Carter,
Donald Sparrow, Linda Sparrow,
barnabörn og barnabarnabörn.