Ný saga - 01.01.1999, Qupperneq 20

donfcssío turpíssíma
tíma sem eg undirstóð mig hafandi vera að barni
og þaðan að til er eg varð léttari og ei síður þaðan
frá og til þess tíma sem eg gekk í kirkju því að þess-
ir tímar eru mér bannaðir af guði, og allteins gaf eg
mér engan gaunt að því livað mér hæfði sakir þess
heimuleika er eg hafði lil syndarinnar og míns
bónda. Eg féll og oftlega í þann fordæmilegan glæp
í guðs augliti að eg syndguðumst með mínum
bónda þann tíma sem eg hafði blóðfallssótt, eigi
óttandist að ef í þeirri aflaglegri sambúð gætum við
barn yrði það annaðhvort líkþrátt eða djöfulótt
eða öðrum kynjameinum slegið, og svo margfald-
lega saurgaði eg mig í fyrrsögðunt lesti að eg lét
mér að baki með gleymingu guðs boðorða þá
kristilega játan er minni sáluhjálp tilheyrði, gleðj-
andist stund af stundu í ástundan þessarar syndar.
[Pví að þótt eg viti að ein en engin önnur sé réttleg
sambúð karls og konu að karlmaðurinn á konunn-
ar kviði liggi, með hverja aðferð eg var oftlega í ná-
lægð við minn bónda, þá afneitti eg allt eins mörgu
sinni þessari aðferð svo að stundum lágum við á
hliðina bæði, stundum svo að eg horfði undan en
hann eftir, fremjandi í hverri þessari samkomu
holdlega blíðu með blóðsins afkasti og öllum þeim
hræringum liða og lima okkar bcggja sem eg mátti
hana framast fýsta, samtengjandi þar með blaut-
lega kossa og atvik orðanna og átekning handanna
og hneiging líkamans í öllum greinum. Svo bar það
og til stundum, þó háskalegt væri, ef eg hafði
nokkra styggð eða reiting míns bónda óforsynju og
hann vildi mig þýðast, hugsaði eg að hann skyldi
missa þeirrar gleði sem eg mátti honum veita og
útgefa, hafði þær hræringar með sjálfri mér áður
hann bar sig til nokkurra gjörða, að mitt náttúrlegt
eðli losaðist burt úr tilheyrilegum stað og í ógildan
akur á minn líkama, myrðandi það efni og undir-
stöðu sem afskaplegt er, sem almáttugur guð hefur
til ætlað að af samblandi blóðsins má gerast.]3 Oft-
sinnis hefi eg styggt og sturlað minn bónda með
mörgum ásakanarorðum beiskrar úlfúðar og gefið
honum margan tíma rangan grun um sína ráðvendi
að hann mundi eigi dyggilega sína æru og trú við
mig halda þó að eg hefði þar enga kynning af utan
góða. Og hér fyrir hefi eg honum oft verið óviljan-
leg, innt til þeirra þinga sem hann mátti réttlega af
mér krefja og eg var skyldbundin honum að veita
án öllu torveldi, verandi honum óhlýðin í orðum
og gjörðum, svo að eg veitti honum sjaldan verð-
uga vegsemd, hafandi við hann mörgu sinni styggð
og stirðlæti, þúst og ofbeldi í hjartanu þó að eg tal-
aði eigi sneyðilegum orðum við hann alla tíma.
Einkanlega hefi eg misgert eigi síður, ntinn kæri
faðir, að eg hefi oftlega í blíðlæti verið með aðra
karlmenn, það er að skilja í kossum og faðmlögum,
gleðilegum orðum og léttlátum augna tilrenning-
um, í umspenningum og nákvæmri líkamanna sam-
komu og í átekningum handanna og margháttuð-
um viðvikum þeim er full blíða mætti af gerast, og
þó að með guðs drottins forsjá og þeirri minni
ástundan að eigi skyldi eg af þess háttar manni
saurgast, og þó að eg hefði við sjálfa hórdómsins
framning [eða samkomu getnaðarlimanna] frí ver-
ið, þá hefi eg alll eins af fyrr sögðum blíðskap rugl-
ast með sjálfri mér [svo að það hefur losnað sem eg
átti að halda burt af geymslu míns kviðar og í
óskaplegan stað annars vegar á minn líkama] og
hvílík synd mér er þetta legg eg hana upp undir
miskunnardóm drottins míns og yðar föðurlegt
umdæmi í guðs nafni. Misgert hefi eg, minn kæri
faðir, í alls háttar leti góðra verka, í ofmiklu ölnt-
usuleysi við hinn fátæka svo að sjaldan veitti eg
þeim mat og klæði eður herbergi ómöglandi, held-
ur hataði eg oftsinnis guðs veslinga með mörgum
meinyrðum. Svo og þó að eg frétti andlát manna
gieymdi eg að biðja fyrir þeim og þótt eg leitaði við
gerði eg það skjótlega og óskynsantlega. Hér með
hefi eg órækilega beðið fyrir mér og öðrum og
sjaldan haft þá elsku til guðs og manna sem mér
hæfði, heldur elskaði eg leik og lausungu veraldar-
innar, þrætur og sundurlyndi, guðshjálpareiða út af
mínum munni sendandi, þar með þrifeiða og
heilsueiða, sverjandi og oftlega við guðs móður
nafn með svo lítilli fyrirhyggju að stundum veit eg
eigi hvort eg sver mig rétt eða rangt, stundum veit
eg mig svarið liafa ranga munneiða svo að því
heldur skyldi það trúast satt vera sem eg hefi fram
borið. Einkanlega hefi eg misgert, andlegur faðir,
í leiðilegri langrækni því að hvað sem mér var
misboðið í orðum eða gerðum gekk mér aldrei úr
hjarta sakir minnar illsku. Hlífði eg engum í þess-
um glæp, hvorki skyldum né óskyldum nema helst
móður minni, og þótt nokkurn tíma væri eg glöð
og kát við þá sem gerðu í móti mér var eg þó allt-
eins í mínu hjarta með gallbeiskri ástundan hörmu-
legrar hefndar. Þegar eg leiddi til minnis hvað mér
þótti fyrr illa, hótandi æ sem tíöast að þar skyldi
3 Setningum innan hornklofa hér og síöar er sleppt í útgáfu Fornbréfasafns.