Ný saga - 01.01.1999, Qupperneq 82

Katrín Kristinsdóttir
Sumir halda
að ég sé rafur-
magnskerling.
Þegar ég fór
ofan að borða
þá voru þar tvær
konur að tala
saman. Önnur
segir þegar hún
sá mig: „Hvað
er nú þetta?"
Hin svarar henni
strax eins og
hún væri hennar
ráðanautur og
vissi allt milli
himins og jarðar.
„Ó þetta er ein
sort af nunnum"
frú Aðalbjörgu Sigurðardóttur sem ég mun
seint gleyma fyrir hennar frjálsu framkomu.
Verið þið allar blessaðar og sælar og líði
ykkur ætíð sem best þess óskar ykkar einlæg
vinkona
Halldóra Jónasdóttir
Vancouver Kanada 12. apríl 1952
Elsku frænka mín og kæru konur.
Ekki veit ég hvort mér tekst að segja ykkur
frá nokkru héðan sem þið hafið gagn eða
gaman af að heyra og þótt ég hafi flakkað
nokkuð víða þá hefi ég því miður tekið lítið af
því niður á blað sem ég hef orðið vör við eða
kynnst, en ég held ég ætti nú samt að gera
það. Ég varð að leita að því í huganum og því
verður það kannski nokkuð ruglingslegt.
Þið kannist allar við náungann sem ferð-
aðist frá Jerúsalem til Jeríkó og réðust á hann
ræningjar. Þá kom þessi hjartagóði Samverji
og líknaði honum en nú kvö þeir vera að
hverfa úr sögunni með öllu, eftir því sem
sagan segir úr ferðasögu eftir íslending sem
ferðaðist til Gyðingalands (Sigfús Berg-
mann). Þessi flokkur hafði verið um 25 þús-
undir, en nú aðeins eftir 150 af þeim. Það
fylgir ekki sögunni hvers vegna þeir voru of-
sóttir og drepnir niður, líklega af því þeir voru
góðir og sögðu sannleikann.
Mér kemur þetta í huga í sambandi við
það sem fyrir mig hefur komið hér og ég sný
mér til ykkar eins og nokkurs konar Samverja
og til réttlætingar. Ég er komin út á þá hálu
braut að segja fréttir frá íslandi. Það sem ég
sagði er að húsin og húsmunir væru fínni en
hjá margföldum miljónera hér í landi - sem
ég vann hjá um tíma - „en það væru sorglega
fáir sem hefðu þannig hús, því húsnæðisvand-
ræði væru mikil minnsta kosti í Reykjavík.“
Af þessu reiddust sumir því það vildi heyra að
allir hefðu svo mikla peninga að það hefði
nóg af þeim til að brenna. Allir fín hús og svo
minntist ég ekkert á biskupinn eða höfðingja
sérstaklega. Það er eins og nokkurs konar
járntjald hjá ykkur á íslandi en munurinn er
sá og á hinu járntjaldinu að allir mega ferðast
um allt landið, en það eru margar tylftir af
fólki sem fara til Islands árlega héðan og allir
segja mismunandi sögur. Svo það er erfitt að
átta sig á nema að sannleikurinn fari forgörð-
um stöku sinnum.
Mig langar að segja ykkur það að þrátt fyr-
ir þetta allt þá er ég að reyna að halda uppi
starfi sem varðar ykkur konur. Mig langar
mikið til að sýna í verki þjóðarmetnað, sýna
að maður vinni og starfi þjóð vorri og manni
sjálfum til sóma. Ég er algjörlega ómenntuð
en ég get sýnt í verki að við kunnum að vinna
sem ekki er síður nauðsynlegt. Mér er sagt að
sú vinna sé að leggjast niður á íslandi og þyk-
ir mér sárt til þess að vita. Þetta er að spinna
á rokk. Ég fór í eina stærstu búðina10 hér og
spurði um þessa vinnu, já það var kannski
ekki vitlaust að reyna það, og þar hefi ég ver-
ið að spinna undanfarna daga, og allir eru svo
hrifnir af að horfa á þetta undraverk og svo
hjálpar íslenski búningurinn mikið til. Fáir
skilja hvernig hægt er að teygja úr lopanum
svona mikið án þess að hann slitni, sumir
halda að ég sé rafurmagnskerling. Þegar ég
fór ofan að borða þá voru þar tvær konur að
tala saman. Önnur segir þegar hún sá mig:
„Hvað er nú þetta?“ Hin svarar henni strax
eins og hún væri hennar ráðanautur og vissi
allt milli himins og jarðar. „Ó þetta er ein sort
af nunnum.“ Hin sýndist trúa því eins og nýju
neti og vera ánægð með svarið.
Þegar maður mætir mörgu fólki þá dynja
yfir mann spurningar og ýmislegt sem ég
meira segja kynnist sem ég vissi ekki áður.
Þetta fólk gefur manni ýmsar hugmyndir, þótt
sumt af því sé kjánalegt. Kona ein sem hafði
mikið að segja um íslendinga sagði það hefði
verið á útvarpinu að íslendingar væru besta
þjóðin sem til Kanada hefði komið. Þeir
liefðu svo langtum fleira menntafólk en aðrar
þjóðir hér í landi. Já önnur tók undir það og
sagðist hafa þekkt íslending sem hefði aðeins
borðað tvær máltíðir á dag þar til hann hefði
lokið við að borga allar sínar skuldir. Ég tók
þessu öllu vel, en ég bara hugsaði, það er víst
langt síðan þetta var.
Nýlega sá ég í blaði þessa yfirskrift: „Menn
eru hættir að hlægja að fjarstæðum.“ Þegar ég
ígrunda ferð mína til Utah þá man ég vel
hversu undrandi ég var að kynnast öllu þar |
80