Morgunblaðið - 10.06.2011, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2011
✝ Inga JóhannaBirgisdóttir
fæddist í Reykja-
vík 17. júní 1957.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 1. júní 2011.
Foreldrar Ingu
eru Birgir Jóhann
Jóhannsson tann-
læknir, f. 27. mars
1929 og Jóhanna
Ásdís Jónasdóttir
húsmóðir, f. 4. maí 1929, d. 20.
maí 2005. Systkini Ingu eru
Guðrún fjölmiðlafræðingur, f.
22. febrúar 1952, maki Chuck
Mack, Jónas Birgir tannlæknir,
f. 25. desember 1953, maki
Stella Guðmundsdóttir, Sigrún
kennari, f. 18. desember 1960,
maki Óskar Baldursson, Hauk-
ur framkvæmdastjóri, f. 5.
október 1964, maki Áslaug
María Magnúsdóttir.
Þann 30. júlí 1982 giftist
Inga eftirlifandi eiginmanni
sínum, Halldóri Úlfarssyni full-
trúa, f. 13. apríl 1952. For-
eldrar Halldórs eru Úlfar
Kristmundsson kennari, f. 30.
ágúst 1929, d. 11. október 2001
og Þóra Viktorsdóttir hús-
móðir, f. 30. apríl 1929. Systir
Halldórs er Þóra, f. 22. júní
1960, hennar maki er Ásgeir
Magnússon. Börn Ingu og Hall-
dórs eru: 1) Ásdís háskólanemi,
f. 5. nóvember
1979, maki Guð-
mundur Finn-
bogason rekstr-
arstjóri, f. 4. maí
1978. Barn þeirra
er Viktor Matti, f.
5. apríl 2006. 2)
Úlfar Þór veit-
ingamaður, f. 29.
mars 1987, barn
hans og Birnu
Hólm Björnsdóttur
er Björn Ómar, f. 15. október
2006.
Inga lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum við Hamra-
hlíð í desember árið 1977. Árið
1981 útskrifaðist Inga frá
Kennaraháskóla Íslands og
starfaði sem kennari í nokkur
ár. 1986 lauk hún prófi í tann-
fræði frá Tannlæknaháskól-
anum í Árósum í Danmörku.
Eftir námið vann Inga við
fræðslustörf á vegum heil-
brigðisráðuneytisins í skólum
vítt og breitt um landið. Þá
starfaði Inga jafnframt á tann-
læknastofu föður síns. Á yngri
árum var Inga afreksmann-
eskja í íþróttum en síðustu ár
hafði hún mikinn áhuga á yoga
og stundaði það reglulega.
Útför Ingu Jóhönnu fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 10.
júní 2011, og hefst athöfnin kl.
15.
Elskuleg systir mín er látin,
langt fyrir aldur fram. Nú er
hún laus við þjáningar sínar. Ég
get varla lýst því með orðum
hvað ég sakna hennar mikið.
Allar fallegu minningarnar um
systur sem var gleðigjafi allra
og kvartaði aldrei. Það voru for-
réttindi að fá að vera systir
hennar og vinkona.
Ferðirnar með henni upp í
bústað eru ógleymanlegar. Ég
hlakkaði alltaf til. Við töluðum
og hlógum mikið saman. Við
áttum okkar systralund á Skó-
gaási þar sem við sátum á bekk
umvafðar trjám og ræddum
okkar trúnaðarmál. Hún vildi
sjaldan ræða veikindi sín og
þakkaði fyrir hvern dag.
Fjölskylda hennar var alltaf í
forgangi og ömmubörnin sér-
stakir sólargeislar í lífi hennar.
Inga var góð fyrirmynd. Hún
gaf mér og öðrum svo margt og
ég mun alltaf minnast hennar
sem Ingu gleðigjafa, húmorista
og fjörkálfs.
Við fengum of stuttan en
dýrmætan tíma með henni í
þessu lífi og mér finnst stór
hluti af mér farinn en minning
hennar lifir í hjarta mínu.
Inga málaði gullfallegar
myndir. Hún var mikið fyrir
engla og málaði meðal annars
englamyndir.
Nú er hún engill á himnum
hjá mömmu.
Inga mín, takk fyrir allt sem
þú gafst mér og mínum. Við
munum hittast á ný. Hvíl þú í
friði.
Elsku Dóri og fjölskylda,
megi Guð gefa ykkur styrk í
gegnum þessa erfiðu lífs-
reynslu.
Sigrún systir.
Inga Jóhanna systir okkar
var ekki bara falleg heldur líka
góð og skemmtileg. Hún var
yndisleg manneskja. Hún var
húmoristi og gleðigjafi . Hún
fæddist á þjóðhátíðardegi Ís-
lendinga 17. júní og það hefur
alltaf verið einhvern veginn við
hæfi að það sé flaggað og fagn-
að um allt land á afmælisdeg-
inum hennar. Hún var rúmlega
tvítug þegar hún greindist með
MS-sjúkdóminn sem var mikið
áfall fyrir okkur öll í fjölskyld-
unni. Þrátt fyrir sjúkdóminn
átti Inga systir okkar gott og
gjöfult líf með Dóra og börn-
unum sem þau eignuðust, Ás-
dísi og Úlfari Þór og á síðustu
árum var hún amma eins og
best gerist í ömmumálum. Hún
notaði menntun sína bæði kenn-
aramenntunina og tannfræði-
menntunina og vann bæði sem
kennari og tannfræðingur. Það
er gott að eiga góðar minningar
þegar kemur að því að kveðja
þá sem manni þykir vænt um.Í
fimm systkina hópi eru minn-
ingar margar og frá misjöfnum
tímum sem svo einhvern vegin
renna allar saman þegar full-
orðinsárin taka við og allir
komnir á svipaðan stað í lífinu.
Samverustundir á gamla heim-
ilinu okkar í Ásendanum þar
sem alltaf var opið hús voru
margar og oft var eitthvert okk-
ar bara að kíkja við á leið heim
úr vinnu en allt í einu var allt
liðið mætt við eldhúsborðið. Þá
á hvert okkar sínar minningar
eins og sameiginlega áhugamál-
ið yoga, náin samvinna bróður
og systur á sama vinnustað,
sameiginlegar ferðir systra í
sumarbústaðinn í Flókadalnum,
minningar yngri bróður þegar
hann var tekinn með sem
lukkudýr á handboltaleiki, Inga
við eldhúsborðið í heimsókn og
ósjaldan með einn góðan brand-
ara sem maður gat svo aldrei
munað áfram, alltaf hlæjandi,
aldrei kvartandi. Minningarnar
hrannast upp. Chuck mágur
Ingu sagði þessa setningu: Inga
was a dear soul. Næsta 17. júní
mun Gurrý ekki hringja
snemma morguns í Ingu og
setja útvarpið að símtólinu á
meðan lagið Hæ hó og jibbí og
já það er kominn 17. júní fær að
hljóma fyrir hana en það var
orðið að hefð á þessum morgni
en við munum hlusta á lagið og
fagna deginum hennar.
Við þökkum fyrir samfylgd-
ina við kæra systur og biðjum
góðan guð að vaka yfir Dóra,
Ásdísi, Úlla og ömmustrákunum
og pabba og allri fjölskyldunni
okkar.
Hvíli elskuleg systir okkar í
friði.
Guðrún, Jónas og Haukur.
Þau verða ekki mörg kveðju-
orðin mín hér til þín, elsku
besta vinkonan mín. Þau geymi
ég með mér og flyt þér þau í
samtölunum sem ég mun eiga
við þig um ókomna tíð á okkar
tungumáli.
Það er heldur ekki í þínum
anda að bera á torg hrós og að-
dáun annarra á þér. En ég
sagði þér það svo oft hversu
góð og hrein sál þú værir og
mér finnst að allur heimurinn
eigi að vita það. Hann er fátæk-
ari án þín, þín sem varst svo
andlega og fallega sinnuð, vildir
öllum svo vel, hugsaðir alla
hluti út frá kærleikanum sem
þú varst svo rík að. Og svo fyllt-
irðu öll herbergi af gleði og kát-
ínu. Og sífellt að gleðja aðra
með litlum smágjöfum og fal-
legri framkomu og fölskva-
lausri. En um leið með óborg-
anlegan húmor og gamansemi
sem eflaust átti stóran þátt í að
þú náðir á einhvern undraverð-
an hátt að lifa lífinu lifandi
þrátt fyrir að vera sárlasin ár-
um saman. Hafðir það alltaf
„fínt“ þegar þú varst spurð um
líðan þína. Þér var umhugað um
að aðrir hefðu ekki áhyggjur af
þér.
Svo ótal margir hafa komið
að máli við mig síðan þú kvadd-
ir og nefna allir það sama: „Hún
var svo gefandi, gjafmild á bæði
veraldlega og ekki síður and-
lega hluti og alltaf með sitt
geislandi bros.“ Og þannig
varstu, elsku Ingan mín, auk
þess að vera glæsileg, smekkleg
og undurfalleg kona.
Hafðu hjartans þökk, elsku
hjartans vinkona mín, fyrir
ógleymanlega samleið, takk fyr-
ir allar dásamlegu stundirnar
okkar í Stokkhólmi undangeng-
in ár, takk fyrir að hafa verið
vinkona mín í yfir 40 ár. Það
hefur verið mér mikill skóli, þú
hefur kennt mér allt það besta
sem ég kann – margt af því var
það sem þú lærðir í jóganu og
deildir með mér
Nú held ég áfram án þín, en
samt með þér, þú verður ávallt
hluti af mér og fylgir mér til
enda. Það er mín huggun.
Þú hefur nú sameinast svo
mörgum sem á undan eru
gengnir; Diddu mömmu þinni
sem þú saknaðir svo sárt,
Helgu Dagbjarts sem var þér
svo kær og strákunum mínum
sem þú elskaðir svo mikið og
mörgum fleirum.
Börnin mín og Aþena hafa
átt með þér ógleymanlegar
stundir í gegnum tíðina og
sakna Ingu Pingu sinnar. Þau
eru þakklát fyrir að mamma
þeirra hafi átt þessa frábæru
vinkonu og minnast allra gleði-
stundanna með þér.
Mamma og pabbi biðja fyrir
kveðju, þau elskuðu þig eins og
þú elskaðir þau.
Hugurinn er hjá fólkinu þínu,
elsku vinkona mín, Dóra þínum,
sem vart hefur vikið frá þér síð-
ustu mánuði. Hetjunum þínum,
Ásdísi og Úlla sem þú varst svo
óendanlega stolt af og litlu öm-
mupjökkunum, Viktori Matta
og Bjössa sem þú lifðir fyrir.
Hugurinn leitar líka sterkt til
elsku Bigga pabba þíns, systk-
ina þinna sem hafa öll verið
vakin og sofin yfir þér og fjöl-
skyldna þeirra. Ég er svo þakk-
lát fyrir að þau skuli hafa leyft
mér að fylgja þér síðustu vik-
urnar.
Guð gefi ykkur öllum styrk,
elsku vinir. Munum að við grát-
um vegna þess sem var gleði
okkar.
Öllum þeim sem elskuðu þig
bið ég blessunar.
Nú hefur þú fundið ljósið ei-
lífa, sem þér var svo hugleikið.
Far þú í friði, Ingan mín, hetjan
mín.
Þín elskandi vinkona,
Jóna Dóra.
Inga var falleg innst sem yst;
fallegasta manneskja sem ég
hef kynnst. Einstök vinkona
sem gerði mig að betri mann-
eskju og líf mitt allt svo miklu
skemmtilegra. Alla tíð; allt frá
því við vorum að bralla á
menntaskólaárunum og þar til
fyrir fáum vikum, var alltaf
hrikalega gaman hjá okkur, því
annað var ekki hægt nálægt
henni.
Ógleymanleg var ferðin á
rallkeppni á Húsavík þegar við
misstum hljóðkútinn undan
bílnum í Húnavatnssýslu og
vorum vissar um að nytin
myndi detta úr öllum kúm í
sveitinni við hávaðann. Allar
Sigtúnsferðirnar og líka þær
sem aldrei voru farnar því það
var svo gaman heima að við
gleymdum að fara. Við gerð-
umst „fóstsystur“ með tilheyr-
andi blóðblöndun og minntumst
þess dags árlega eftir það. Svo
þegar hún hringdi og bað mig
að passa Ásdísi og greiða sér af
því að hún og Dóri ætluðu að
gifta sig „á eftir“.
Öll vídeókvöldin, bæði í
Grundargerðinu og í Vestur-
berginu, þegar hún hafði valið
allra mestu hryllingsmyndirnar
en þorði svo ekki að horfa þeg-
ar á reyndi. Siglingin út í Flat-
ey þegar hún var svo sjóveik að
hún ætlaði aldrei að koma aftur
á þennan vonlausa stað. Við
hlógum rosalega oft að því
seinna meir.
Á Rhodos völdum við svo lé-
legt hótel að þar var ólíft en
samt var hægt að hlæja með
henni að öllu saman. Ferðasjóð
Júlla feita stofnuðum við til að
fara saman í siglingu á Níl. Sú
ferð var aldrei farin heldur
margar aðrar en bara í Smára-
lind eða Kringluna þar sem við
nutum þess reglulega að tæma
sjóðinn.
Hún var hetja. Hún var frá-
bær vinkona. Líf mitt verður
ekki jafnskemmtilegt eftir að
hún er farin og ég mun sakna
hennar sárt. Ég bið góðan Guð
að styrkja Dóra, Ásdísi og Úlla
og sendi Birgi og systkinum
Ingu mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Vilborg.
Alltaf stutt í brosið og dill-
andi hláturinn. Hún lýsti upp
umhverfi sitt hvar sem hún
kom. Bláeygð, ljóshærð, grönn
og glæsileg. Einlæg og blátt
áfram. Snögg til svars og lét
engan eiga neitt inni hjá sér.
Oftast með gamanyrði á vör, en
föst fyrir og alvörugefin ef til-
efnið kallaði eftir því. Það var
gott að vera í samskiptum við
hana Ingu Jóhönnu Birgisdótt-
ur. Og enn betra að eiga hana
að vini, því vandfundinn var
traustari og heilli manneskja.
Og nú er hún farin. Hún lést
hinn 1. júní síðastliðinn, langt
fyrir aldur fram.
Hún Inga Birgis og Jóna
Dóra kona mín voru trúnaðar-
vinkonur áratugum saman.
Aldrei bar þar skugga á. Þær
voru eins og samstiga systur.
Luku setningum hvor fyrir
aðra, ræddu heima og geima,
þung og erfið vandamál sem
upp koma á lífsins vegi, en ekki
síður hlógu þær saman. Þótt
lönd og höf skildu þær að hin
síðari ár leystu þær þann vanda
með löngum símtölum á degi
hverjum og síðan kom Inga
reglulega hingað til Stokkhólms
í góðar heimsóknir. Það voru
miklir fagnaðarfundir. Ekki
bara fyrir Jónu Dóru heldur
ekki síður mig, því Inga var
gleðigjafi og aufúsugestur.
Elskulegur eiginmaður henn-
ar, sá heilsteypti og skemmti-
legi maður, Halldór Úlfarsson,
varð einnig vinur minn. Því er
stundum haldið fram, að það
geti reynst eiginmönnum trún-
aðarvinkvenna snúið, þegar þær
láta gamminn geisa og við karl-
arnir verðum nánast í hlutverki
statista. En því var ekki að
heilsa hjá okkur Dóra. Þegar
þær stöllur, Jóna Dóra og Inga,
fóru á flug, þá sagði Dóri gjarn-
an: „Þær eru bara í sínu,“ og
hló. Og við ræddum okkar mál í
friði og spekt, enda Dóri frábær
vinur og gegnumheill; ekki
ósvipaður konu sinni í þeim efn-
um.
Hún Inga Birgis átti ekki
bara ljúfa daga. Langt í frá.
Það eru áratugir síðan hún
greindist með þann erfiða sjúk-
dóm, MS, og einkum hin síðari
ár reyndi sjúkdómurinn á lík-
amlegt atgervi hennar og
hreyfigetu. En hún lét það ekki
aftra sér frá því að taka fullan
þátt í öllu því sem hugur henn-
ar stóð til. Hún var sumpart
kröftugri, jákvæðari og virkari
en margir þeir sem fulla heilsu
hafa. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með æðruleysi hennar
og bjartsýni, þótt maður vissi
að oft væri hún sárþjáð. En
aldrei heyrði ég hana kvarta.
Hún vildi ekki íþyngja sam-
ferðafólki sínu – vildi lifa lífinu
lifandi eins og nokkur kostur
var.
Ég mun sakna hennar Ingu
og geyma minningu hennar í
hugskoti um ókomna tíð.
Eiginmaður hennar Halldór,
sem hefur staðið þétt við hlið
hennar í blíðu og stríðu, sér á
eftir elskaðri eiginkonu. Börn
þeirra, Ásdís og Úlfar, kveðja
mömmu sem lagði allt í söl-
urnar til að tryggja velsæld
þeirra og hamingju. Og litlu
barnabörnin, Vikor Matti og
Bjössi, sem fara á mis við
ömmu sína í framtíðinni, en fá
vafalaust margar og fallegar
frásagnir af ömmunni sem var
svo stolt af þeim. Megi góður
Guð sefa þeirra sáru sorg.
Föður Ingu, Birgi Jóhanns-
syni, systkinum hennar og stór-
fjölskyldunni allri sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ingu Jó-
hönnu Birgisdóttur.
Guðmundur Árni
Stefánsson.
Inga eða Inga-pinga, eins og
við og reyndar stundum hún
sjálf kölluðum hana oftast, var
allt frá því við kynntumst henni
og Dóra merkisberi glaðværðar,
gáska og stríðni. Við vissum
fljótlega eftir að við kynntumst
þeim hjónum, fyrir rúmum 30
árum, að Inga bæri sjúkdóm
sem setti framtíð hennar í
óvissu, en við skynjuðum það
jafnframt að það skyldi ekki
aftra henni þess að njóta lífsins
til fulls og aldrei láta bugast,
við það stóð hún svo sannar-
lega.
Það er engu logið þó að við
segjum að samvistir okkar við
þau Ingu og Dóra hafa fært
okkur ómetanlega sýn á lífið.
Lifðu lífinu lifandi, sjáðu
spaugilegu hliðarnar á öllu og
öllum, láttu ekki smámuni fara í
taugarnar á þér og umfram allt
gerðu það sem þú getur og
vertu ekki að væla yfir því sem
þú getur ekki. Það er alveg á
hreinu að engin manneskja hef-
ur valdið okkur jafnoft og inni-
lega krampakenndum floga-
hlátri yfir einhverri bölvaðri
vitleysu eins og hún Inga-pinga.
Hvort sem við vorum kolvillt í
Lúxemborg, elt af hauslausum
ökuföntum í Þýskalandi eða
bara í heitum potti undir
stjörnubjörtum þorrahimni var
alltaf jafngaman að vera til þeg-
ar Inga var í stuðinu sínu.
Með lífi sínu hefur Inga skilið
okkur eftir svo ríka arfleifð
góðra minninga að jafnvel á
sorgarstundum sem þessum er
stutt í brosið á bak við tárin.
Elsku Dóri, Ásdís, Úlli og
fjölskyldur, ekki síst litlu ömm-
ustrákarnir hennar sem hún
elskaði svo mikið og var svo
stolt af, ykkar missir er mikill
og þungt er um hjartarætur en
vonandi munu góðar minningar
verða ykkur og okkur huggun
er fram líða stundir.
Ljúf minning lifir.
Árni og Dröfn
og stelpurnar.
Inga vinkona okkar til 40 ára
hefur kvatt þessa jarðvist. Ekk-
ert fær lýst sorg okkar og sökn-
uði við fráfall hennar.
Við kynntumst á unglings-
aldri í handboltanum í Val. Um
tvítugsaldur mynduðum við
saumaklúbbinn okkar sem hef-
ur bundið okkur svo sterkum
vináttuböndum.
Minningarnar eru ótal marg-
ar og svo óendanlega skemmti-
legar allar götur frá handbolta-
árunum okkar til dagsins í dag.
Og á engan er hallað þó við full-
yrðum að stærstan þátt átti
Inga okkar í flestu því
skemmtilegasta sem við nú
minnumst. Hún var einstök sál,
falleg að utan sem innan, alltaf
að gefa af sér, gleðja aðra,
hvort heldur sem var með ynd-
islegu viðmóti eða einstökum
húmor, svo mikill gleðigjafi
hvar sem hún fór.
Við minnumst allra utan-
landsferðanna okkar saman.
Fyrst í keppnisferðum með Val,
en Inga stóð vaktina í markinu
og með slíkum árangri að hún
var kornung valin í unglinga-
landsliðið. Síðar áttum við eftir
að eiga saman ógleymanlegar
ferðir vítt og breitt um heim og
höf. Alltaf var Inga okkar hrók-
ur alls fagnaðar með öllum
þeim ótrúlegu uppátækjum sem
henni einni var svo lagið að
finna upp. Stríddi okkur linnu-
lítið, leiddi okkur í allskyns
gildrur, gerði gys að sjálfri sér
og okkur og hló svo manna
mest.
Saman höfum við farið í
gegnum sorgir og gleði þessa
lífs. Alltaf hefur hún verið okk-
ur hinum stuðningur, alltaf boð-
in og búin að hjálpa, oft með
litlar gjafir í farteskinu sem
glöddu, sífellt með annarra hag
að leiðarljósi. Inga kunni svo
vel að finna til með öðrum og
átti einhvern veginn alltaf réttu
orðin. Hún var ómissandi bæði
á gleði- og sorgarstundum. Hún
hafði svo ríkan skilning á líðan
annarra að engu líkara var en
hún hefði sjálf reynt allar
heimsins raunir.
Hún var heimsins besta
mamma og amma. Þess hafa
Ásdís og Úlli börnin hennar
notið svo ríkulega eins og litlu
ömmustrákarnir.
Inga lagði mikið upp úr því
að vera vel tilhöfð. Hún var ein-
staklega falleg kona sem elskaði
að klæða sig fallega. Smekk-
urinn gat verið í dýrari kant-
inum og þá sjaldan hún festi
kaup á merkjavöru, skyldi ekki
fara fram hjá neinum hvað
stæði á innkaupapokanum, sem
helst þurfti að vera úr þykkum
glanspappa. Svo hló hún að hé-
gómanum í sjálfri sér.
Þrátt fyrir MS-sjúkdóminn
sem hrjáði Ingu árum saman
lifði hún lífinu lifandi. Lét fátt
aftra sér frá að taka þátt í lífs-
ins glaumi. Hún gerði lítið úr
líðan sinni, hafði meiri áhyggjur
af okkur hinum.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
Inga Jóhanna
Birgisdóttir
HINSTA KVEÐJA
Nú vaki ég aleinn og komið er
kvöld
og kyrrð yfir heimilið mitt.
Ég skrifa á himinsins
heiðríkjutjöld
í huganum nafnið þitt.
(Friðrik Hansen)
Pabbi.
Elsku Inga amma mín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Viktor Matti.