Morgunblaðið - 29.08.2011, Síða 17

sögu inni í sögu að mjófirskum sið
á meðan annar fóturinn tifaði í
óræðum takti.
Það er erfitt að horfast í augu
við það að ég muni aldrei framar
sitja og spjalla um heima og
geima við afa Hjalla. Þó svo að
hann hafi nú alltaf séð að mestu
um spjallið þá hafði ég alltaf unun
af að hlusta, jafnvel þótt ég hefði
heyrt söguna áður og amma væri
farinn að segja: „Hjalli, hættu nú!
Það eru allir búnir að heyra þessa
sögu hundrað sinnum.“
Ég hef notið þeirra forréttinda
að verða mjög náin ömmu og afa
og fá að búa í sama húsi og þau
um lengri og skemmri tíma, bæði
sem barn og fullorðin. Það er því
margs að minnast. Það eru nú
ekki allir afar sem liggja í litlu
rúmi í marga klukkustundir og
lesa Heljarslóðarorustufyrir
fjögurra ára kríli og það er ótrú-
legt hvað ég man þetta skýrt, sér-
staklega frásagnarstílinn sem
fékk mig til að hlæja endalaust.
Eða þegar heimilinu var snúið á
hvolf til að byggja hús eða kastala
úr öllum tiltækum púðum, sess-
um og teppum. Það er nú ekki
hægt annað en að fara að hlæja
þegar maður hugsar um ömmu
og afa að kúldrast inni í þeim
töfrabyggingum. Ekki má heldur
gleyma því þegar afi spilaði fyrir
mig, þá nokkurra ára, Swing
Low, Sweet Cadillac með Dizzy
Gillespie og „söng“ með. Eða
þegar við sátum saman seinni ár-
in uppi á lofti og hlustuðum sam-
an á djass.
Úlfur sonur minn hefur einnig
mikið dálæti á Langa enda hafa
þeir margt brallað saman; snúið
steinum, tekið munnhörpukons-
erta og farið í vatnsstríð. Ekki má
heldur gleyma neonbleiku nær-
buxunum sem þeir áttu báðir og
voru afskaplega ánægðir með og
sögunum í kringum þær. Alltaf
var mikill hlátur og vitleysisgang-
ur þegar þið tveir voruð í stuði.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
allar minningarnar, hláturinn,
hjálpsemina og allt það sem afi
hefur kennt mér. Nú er það okkar
að halda öllum ævintýrunum og
sögunum hans á lofti að hætti
Mjófirðinga og Úlfur sagðist ætla
sjá um að segja Löngu sinni vit-
leysissögur í framtíðinni.
Ég mun sakna hans afa Hjalla
alla tíð.
Þórhildur Ögn Jónsdóttir
(Agga).
Já, hratt flýgur stund, það má
nú segja. Þann 5. ágúst sl. renna
þeir feðgar Hjálmar bróðir og
Vilhjálmur í hlað á Brekku. Urðu
að sanni fagnaðarfundir sem æv-
inlega þegar stóribróðir kemur í
heimsókn. Ekki óraði mig fyrir
því þegar ég kvaddi þá feðga fjór-
um dögum síðar að þá liti ég bróð-
ur minn í hinsta sinn. Ég var að
fara í heyskap út að Hofi en þeir
heim á leið glaðbeittir eftir vel
heppnaða dvöl í firðinum „Mjóa“ í
fögru veðri. Þessara daga eigum
við heima á Brekku eftir að minn-
ast með gleði í hjarta.
Snemma fór bróðir að heiman,
fyrst í Eiðaskóla, síðan að Laug-
arvatni þar sem hann lauk stúd-
entsprófi. Á þeim árum vann
hann á sumrum við vegagerð yfir
Mjóafjarðarheiði. Kynntist hann í
skólanum konuefni sínu Kol-
brúnu Sigurðardóttur. Man ég
hvað mér fannst mikið til þess-
arar ungu konu koma, frjálslegt
viðmót og bara falleg stúlka. Hún
var síðan ráðskona við áður-
nefnda vegagerð. Síðan lá leiðin
til Glasgow í Skotlandi. Þaðan út-
skrifaðist hann fiskifræðingur,
sem hann vann við alla tíð síðan.
Einhverju sinni fyrir jól átti að
senda þeim jólahangikjöt og
langaði mig til að leggja mitt af
mörkum í þeim efnum. Var ég ný-
lega farinn að ganga til rjúpna.
Já, oft rifjuðum við upp söguna
um rjúpurnar sem ég sendi og
komu í leitirnar í mars, alls
óskemmdar! Búið um þær eftir
uppskrift Jóa á Eyri: „Eitt salt-
korn í gogginn og sitt kornið und-
ir vængina, þá geymist fuglinn
vikum saman“ og þetta reyndist
rétt!
Það er margs að minnast.
Bróðir var frábær sögumaður og
kunni frá mörgu að segja. Alltaf
var húmorinn í góðu lagi, enda
stutt að sækja hann í föðurgarð.
Mun ég sakna þess að geta ekki
lengur litið við á Ásvallagötunni í
létt spjall yfir kaffibolla. Þá voru
rifjuð upp skondin atvik úr sveit-
inni og minnst fólksins heima.
Hans lífsstarfs sem fiskifræð-
ings verður lengi minnst, ekki
síst á sviði loðnuveiða. Ég veit að
sjómenn trúðu á hann á loðnuver-
tíðum og ekki að ástæðulausu. Ég
er stoltur af honum sem bróður
og um fram allt sem góðum
manni. Hann var góður fjöl-
skyldufaðir og hans verður sárt
saknað, ekki síst af barnabörnun-
um sem hann gerði svo margt
fyrir.
Mig langar að enda þessi
kveðjuorð á vísu eftir Hákon Að-
alsteinsson sem hann orti má
segja um Mjófirðinga, hún hljóð-
ar svo:
Ef legg ég mat á mannkosti í Mjóafirði
ekkert telst þar einskis virði.
Ganga menn þar gæflyndir með geði
þekku
mislangir í brattri brekku.
Fæddir eru í firði
sem er flestum þrengri
með annan fótinn aðeins lengri.
Elskulegum bróður þakka ég
fyrir allt og allt. Blessuð sé ninn-
ing hans.
Við Jóhanna sendum allri fjöl-
skyldunni innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigfús Mar Vilhjálmsson.
Kynni tókust fyrst með okkur
Hjálmari á áttunda áratug liðinn-
ar aldar þegar ég starfaði við
Þjóðhagsstofnun að gerð þjóð-
hagsáætlana. Mat á ástandi og
horfum um nýtingu helstu stofna
nytjafiska á Íslandsmiðum hlýtur
að vera ein mikilvægasta for-
senda slíkra áætlana. Álit Haf-
rannsóknastofnunar lagði grunn
að þessu mati. Mér er minnis-
stætt hversu gott var að starfa
með Hjálmari að þessu verkefni
hvað varðaði þá fiskstofna sem
hann þekkti best og hafði rann-
sakað um langt árabil, einkum ís-
lenska loðnustofninn. Honum var
einkar vel lagið að gera leikmönn-
um grein fyrir rannsóknum á
fiskstofnunum og tengja við líf og
starf í sjávarútvegi og þar með
við þjóðarbúskapinn. Hann skildi
hversu mikilvægt það er að gera
opinskátt grein fyrir ástandi fisk-
stofna og óvissu um viðkomu
þeirra. Hæfileikar hans nutu sín
ekki síður vel í samskiptum við
sjómenn og útvegsmenn. Því var
við brugðið hversu viðræðugóður
hann var og ótæmandi brunnur
fróðleiks og gamanmála. Eigi að
síður var hann mikill alvörumað-
ur, ekki síst í vísindastörfum sín-
um sem nutu viðurkenningar,
bæði hér á landi og á alþjóðavísu.
Hjálmar sinnti auk starfa sinna
hjá Hafrannsóknastofnun ýms-
um verkefnum á alþjóðavett-
vangi. Sérstaklega má nefna
rannsóknir hans og ritstörf um
fiskveiðar á norðurslóðum sem
birtust í skýrslu Milliríkjanefnd-
ar um loftslagsbreytingar (IPCC)
sem hlaut friðarverðlaun Nóbels
2007. Hjálmar fékk sérstaka við-
urkenningu Nóbelsnefndarinnar
fyrir framlag sitt til þessa verks.
Það er skarð fyrir skildi í röðum
íslenskra fiskifræðinga þegar
Hjálmar er burtkallaður svo
skyndilega.
Fjölskyldur okkar tengdust
nánum böndum þegar Ína Björg
dóttir Hjálmars og Sigurður Þór
sonur minn urðu hjón. Þá kynnt-
umst við enn betur og bar aldrei
skugga á þau kynni. Ég tel það
hafa verið mikið lán fyrir mig og
Laufeyju konu mína að tengjast
Hjálmari og Kolbrúnu fjölskyldu-
böndum. Saman sköpuðu þau
eitthvert indælasta heimili sem
við þekkjum, þangað var gott að
koma ekki síst vegna þeirra eig-
inleika Hjálmars sem erfitt er að
lýsa með orðum, sem var viðmót
hans allt, hin sérstaka hlýja mál-
rómsins og sá andi góðmennsku
og drenglundar sem frá honum
stafaði. Hann var góður sögu-
maður eins og hann átti kyn til,
jafnan hlýlegur og kímnigáfan í
góðu lagi. Hjálmar var mikill fjöl-
skyldufaðir, og þess nutu börn
hans, barnabörn og barnabarna-
barn í ríkum mæli. Afabörnin
hændust mjög að honum og
sakna nú vinar í stað.
Mikill er missir Kolbrúnar,
barnanna og Vilhjálms föður
Hjálmars sem í hárri elli sér nú á
bak syni sínum. Til þeirra og fjöl-
skyldunnar allrar leitar nú hug-
urinn. Þessum fáu orðum fylgja
innilegar samúðarkveðjur frá
okkur Laufeyju, börnum okkar
og fjölskyldum þeirra. Við minn-
umst Hjálmars með þakklæti og
virðingu.
Jón Sigurðsson.
Kveðja
frá Hafrannsóknastofn-
uninni
Fallinn er frá Hjálmar Vil-
hjálmsson, fiskifræðingur.
Hjálmar lauk námi í Glasgow í
Skotlandi árið 1965. Hann varði
síðan nær allri starfsævi sinni á
Hafrannsóknastofnuninni eða
þar til hann hætti störfum fyrir
aldurs sakir haustið 2007. Hjálm-
ar var samofinn sögu stofnunar-
innar frá upphafi því sama ár og
hann kom til starfa sem sérfræð-
ingur í fiskifræði var Hafrann-
sóknastofnunin formlega stofn-
sett.
Hjálmar Vilhjálmsson var einn
af máttarstólpum Hafrannsókna-
stofnunarinnar um margra ára-
tuga skeið og gerði sér ljósa grein
fyrir mikilvægi fiskirannsókn-
anna fyrir helsta atvinnuveg
þjóðarinnar. Hann reyndist afar
góður vísindamaður með yfir-
burða þekkingu á meginviðfangs-
efni rannsókna sinna, sem lengst
af var loðnustofninn, en hann
stundaði einnig rannsóknir á öðr-
um uppsjávarfiskistofnum, eins
og síld og kolmunna. Þá var
Hjálmar til fyrirmyndar hvað
varðaði gott samstarf við skip-
stjórnarmenn og aðra aðila í sjáv-
arútvegi. Hann lagði áherslu á að
virkja þekkingu í atvinnugrein-
inni, sem er mikilvæg forsenda
þess að ná árangri í rannsóknum
og til að ná sátt um rannsóknanið-
urstöður og ráðgjöf um veiðar. Í
þessu sambandi táknaði það þó
ekki að veittur væri afsláttur af
vísindalegum og fiskverndarleg-
um viðmiðum sem sérfræðingar á
þessu sviði hafa að leiðarljósi.
Hjálmar gerði sér enda afar vel
grein fyrir því að skilningur þess-
ara aðila á rannsóknum og und-
irstöðum veiðiráðgjafar var for-
senda þess að farið væri að
tillögum vísindamanna.
Á árunum 1984-1989 gegndi
Hjálmar stöðu forstöðumanns
Nytjastofnasviðs Hafrannsókna-
stofnunarinnar og naut undirrit-
aður uppbyggilegrar leiðsagnar
hans og stuðnings á þessum tíma.
Greiðvikni og skemmtilegheit
Hjálmars gagnvart okkur sam-
starfsfólkinu skapaði honum vin-
sældir og traust. Hjálmar var
einnig eldhugi og kveið ekki að
takast á við stór og krefjandi
verkefni heldur vatt sér í verkin
af krafti og einurð. Til marks um
áræðið var sú ákvörðun hans á
miðjum aldri að halda utan og
verja doktorsritgerð um loðnu-
stofninn árið 1994. Þá tók hann
einnig saman gögn og athuganir
um áhrif veðurfarsbreytinga á
Norður-Atlantshafi á viðgang
fiskistofna. Þetta verk Hjálmars
og víðtæk þekking á Norðurhöf-
um leiddi til þess að honum var
falið ásamt öðrum að leiða störf
matshóps um áhrif veðurfars-
breytinga á fiskistofna og fiskeldi
í Norðurhöfum á vegum Milli-
ríkjanefndar um loftslagsbreyt-
ingar. Nefndin hlaut árið 2007
friðarverðlaun Nóbels fyrir fram-
lag sitt og Hjálmar og samstarfs-
menn fengu sérstaka viðkenn-
ingu Nóbelsnefndarinnar.
Hjálmar gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum hér heima og er-
lendis sem ekki verða rakin hér
og hlaut margvíslega viðurkenn-
ingu fyrir störf sín, m.a. riddara-
kross hinnar íslensku fálkaorðu.
Hans verður minnst fyrir mikil-
vægt framlag til þekkingar okkar
á fiskistofnunum við Ísland. Með
þessum orðum vil ég votta
Hjálmari Vilhjálmssyni virðingu
og þökk okkar sem störfuðum
með honum á Hafrannsókna-
stofnuninni um leið og fjölskyldu
hans eru sendar innilegar samúð-
arkveðjur.
Jóhann Sigurjónsson.
Enn einu sinni er höggvið stórt
skarð í stúdentshópinn frá Laug-
arvatni frá árinu 1957. Minn góði
og gamli vinur hann Hjalli er
skyndilega horfinn á braut. Við
Hjalli hittumst fyrst þegar við
settumst í fyrsta bekk Mennta-
skólans á Laugarvatni haustið
1953 og urðum herbergisfélagar í
Björkinni. Hann kominn úr einni
afskekktustu byggð landsins, en
ég úr höfuðborginni. Þetta skipti
engu máli. Við urðum strax hinir
mestu mátar ásamt herbergis-
félögum okkar Frans Adolf og
Þóri. Nú erum við Frans einir eft-
ir af upprunalegu herbergisfélög-
unum í Björkinni en þar vorum
við í einn og hálfan vetur áður en
við fórum á vistina.
Hjalli var skemmtilegur mað-
ur, drengur góður, greiðvikinn
með afbrigðum og afbragðs fé-
lagi. Ekki spillti vináttu okkar að
feður okkar voru miklir félagar
og vinir. Að loknu stúdentsprófi
vildi svo til að Hjalla skorti hús-
næði í Reykjavík þegar hann hóf
nám í HÍ. Var það þá sjálfsagt að
hann fékk inni í kjallaranum á Ás-
vallagötunni og var þar viðloð-
andi þar til hann fór til náms í
fræðum sínum í Skotlandi, en í
þeim fræðum skaraði hann síðar
fram úr. Vorum við þá aftur orðn-
ir herbergisfélagar.
Síðan æxlaðist það á þann veg
að Hjalli réð mig sem vegagerð-
armann til Mjóafjarðar sumarið
1956, en hann var þar verkstjóri
við vegalagningu og viðhald vega
en m.a. hófum við gerð vegar yfir
til Egilsstaða og háðum þar í
sameiningu ásamt mörgum góð-
um mönnum baráttu við Klif-
brekkuna. Ekki lukum við því en
síðar var vegagerð þessari lokið
og varð hin mesta samgöngubót
og má segja að vegur þessi hafi
komið Mjóafirði á kortið. Það sem
ég vildi koma á framfæri með
þessum örfáu upprifjunum um
samskipti okkar Hjalla er að við
fylgdumst að og þekktumst náið á
manndómsárum okkar.
Leiðir okkar skildi að nokkru
en við höfðum alltaf samband
bæði símleiðis og á annan hátt.
Hjálpaði hann mér mikið þegar
ég átti við erfiðleika að etja á
tímabili og leiddi mig til réttra að-
ila og stend ég í ævarandi þakk-
arskuld við hann vegna þess.
Hjalli var góður félagi og vel-
liðinn og veit ég að bekkjarfélag-
ar okkar úr Menntaskólanum á
Laugarvatni hugsa með hlýhug
til hans og fjölskyldu hans á þess-
ari þungbæru stund í ævi þeirra.
Það verður að segjast eins og
er að ég og konan mín urðum fyr-
ir áfalli þegar við fréttum af
skyndilegu fráfalli hans.
Genginn er góður vinur,
skemmtilegur félagi, maður sem
ætíð var hrókur alls fagnaðar og
gaman var að vera návistum við.
Á þessum erfiða tíma leitar
hugur okkar til höfðingjans aldna
á Brekku og hugsum við með hlý-
hug til hans og alls heimilisfólks
þar og vottum þeim okkar dýpstu
hluttekningu.
Við Magga sendum Kollu og
allri fjölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Jón Eysteinsson og fjölskylda.
 Fleiri minningargreinar
um Hjálmar Vilhjálms-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. ÁGÚST 2011
✝ IngveldurHannesdóttir,
Inga, fæddist í
Brekkukoti í Reyk-
holtsdal þann
13.12. 1932. Hún
lést á Landspítal-
anum í Fossvogi
20.8. 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Hannes Jónsson frá
Brekkukoti í Reyk-
holtsdal, f. 31.10. 1887, d. 5.3.
1959 og Ólöf Sveinsdóttir frá
Nikulásarhúsum í Fljótshlíð, f.
7.5. 1892, d. 7.7. 1965. Systkini
Ingu: Guðsteinn Elías Hann-
esson, f. 15.6. 1918, d. 19.2. 1975,
Helga Laufey Hannesdóttir, f.
29.1. 1920, d. 22.10. 1988, Jón
Ingvaldur Hannesson, f. 5.4.
1925, Ingveldur Hannesdóttir, f.
20.8. 1926, d. 19.1. 1927 og
Sveinn Þórir Hannesson, f.
17.11. 1927, d. 14.2. 1988.
Hennar maki var Hákon
Hólm Leifsson frá Arnarbæli í
Dölum, f. 28.4. 1931, d. 8.5. 1994.
Skildu þau 1976. Þeirra börn:
Hannes Hólm Hákonarson, f.
31.10. 1952, hans maki Jóhanna
Margrét Guðlaugsdóttir, f. 24.6.
1952, þeirra börn: 1) Bára
Konný Hannesdóttir, f. 29.10.
1973, hennar maki Naim El
Jabri, f. 1.2. 1971 og eiga þau
tvær dætur. 2) Heiðar Bragi
Hannesson, f. 8.8. 1977, hans
maki Þórdís Rafnsdóttir, f. 9.3.
1981 og eiga þau tvö börn, 3)
Valdimar Hannes Hannesson, f.
9.3. 1981 og á hann tvo syni.
Drengur Hákonarson, f. 9.12.
1954, d. 9.12. 1954. Kristmundur
Hákonarson, f. 19.8. 1956, hans
maki Helga Er-
lingsdóttir, f. 21.3.
1956, þeirra börn:
1) Þórir Krist-
mundsson, f. 4.4.
1978, hans maki
Steinunn Lilja
Gísladóttir, f. 14.8.
1979 og eiga þau
þrjú börn. 2) Andri
Kristmundsson, f.
13.10. 1992. Leifur
Ólafur Há-
konarson, f. 18.4. 1965, hans
maki 1) Sigrún Bára Eggerts-
dóttir, f. 27.4. 1965. Þeirra börn:
1.1) Brynja Dögg Ólafsdóttir, f.
10.6. 1986, hennar maki Andri
Leó Egilsson, f. 2.1. 1983 og eiga
þau eina dóttur. 1.2) Arnór Óli
Ólafsson, f. 1.5.1988. 2) Steinunn
Ágústa Einarsdóttir f. 3.6. 1967,
þeirra barn: 2.1) Einar Hugi
Ólafsson, f. 19.8. 1990. 3) Krist-
rún Sigþórsdóttir, f. 26.1. 1971,
þeirra barn: 3.1) Laufey Ólafs-
dóttir, f. 9.2. 1999. Kristinn Sig-
urður Hákonarson, f. 15.3. 1967,
hans maki 1) Anna María Kjart-
ansdóttir, f. 22.11. 1966, d. 19.2.
1993, þeirra barn: 1.1) Erna
Björk Kristinsdóttir, f. 3.7. 1988,
hennar maki Guðlaugur Freyr
Jónsson, f. 28.1. 1983, 2) Ásta
Margrét Eyfjörð Arnardóttir, f.
6.5. 1972, þeirra börn: 2.1) Örn
Ingi Kristinsson, f. 24.4. 1993,
2.2) Tinna Rut Kristinsdóttir, f.
21.2. 1995. 3) Elsa Björk Harð-
ardóttir f. 20.3. 1968, þeirra
barn: 3.1) Hera Sif Krist-
insdóttir, f. 21.7. 2003. 4) Birna
Kristjónsdóttir, f. 13.10. 1984.
Útför Ingu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 29. ágúst 2011,
og hefst athöfnin kl. 14.
Elsku amma.
Ég trúi því varla enn að þú sért
farin en ég veit að þér líður vel
núna og ert glöð að hitta alla þín
ástvini sem farið höfðu á undan
þér. Mikið er ég þakklát fyrir að
hafa verið hérna á landinu og get-
að kvatt þig og fylgt þér til hinstu
hvíldar. Mig langar skrifa hér
nokkur orð um hvernig ég minnist
þín.
Við erum búnar að vera mikið
saman undanfarið og þannig hefur
það alltaf verið þegar ég hef komið
til landsins síðan ég flutti til út-
landa. Það var fátt jafn notalegt
og að koma til þín í heimsókn og
finna ilminn af rjúkandi ömmu
pönnsum og öllu hinu góðmetinu
sem þú hafðir alltaf á borðunum
fyrir alla þá sem komu til þín.
Við spjölluðum oft um heima og
geima og brösuðum ýmislegt sam-
an eins og ein jólin þegar ég var
stödd hérlendis og hjálpaði þér að
kaupa rúmlega þrjátíu jólagjafir á
einum degi. Mikið vorum við
ánægðar með afrakstur dagsins
og þú ætlaðir aldrei að hætta að
þakka mér fyrir en fyrir mér var
þetta dýrmætur dagur með
ömmu.
Þú komst líka ein jólin og heim-
sóttir mig út á Kanarí, þér fannst
einstaklega gott að koma í sólina
og sjá heimili mitt svona á fjar-
lægum slóðum. Þú áttir það líka til
að hringja í mig upp úr þurru og
það var alltaf svo gott að heyra í
þér.
Alla tíð hafðir þú gaman af
blómum og hannyrðum og gast
nostrað þér við það tímunum sam-
an. Minnist ég þegar þú fékkst eitt
sinn gefins bambus og settir hann
í mold fremur en vatn eins og
flestir aðrir, því þú varst fullviss
um að hann hefði það betra þar.
Nú er þessi bambus orðinn nánast
að fullvaxta tré.
Minningar mínar ná langt aftur
og erfitt er að koma þeim hér að-
eins í nokkur orð.
Ég er svo glöð að báðar dætur
mínar fengu að kynnast þér, þótt
of stutt hafi verið.
Það voru ekki allir sem áttuðu
sig á hversu mikið þér hafði hrak-
að undanfarin ár því þú varst há-
vaxin, bein í baki, kraftmikil og
glæsileg kona sem bar sig vel
fram á síðustu stund.
Andleg málefni fannst þér gam-
an að spá í, sérstaklega á seinni
árum og það veitir mér huggun að
hugsa til þess að nú ertu orðin
frísk aftur, búin að hræra í deig,
draga fram pönnuna og bjóða öll-
um þeim ættingjum og vinum sem
þú saknaðir svo sárt í kaffi og
pönnukökur.
Elsku amma, ég sakna þín og
mun ávallt minnast.
Hvíl í friði.
Bára.
Elsku langamma. Mikið mun-
um við sakna þín, þú sem varst
alltaf svo góð við okkur. Það fyrsta
sem þú gerðir þegar við komum í
heimsókn var að kyssa okkur og
knúsa, draga fram bláa dótakass-
ann og baka svo handa okkur
pönnukökur. Sokkana og vett-
lingana sem þú prjónaðir handa
okkur var gott að fá í kuldanum.
Hvíl í friði.
Soraya Yasmin,
Ariana Selma,
Arnar Gauti,
Hildur Elva,
Sölvi Snær,
Kári Steinn.
Ingveldur
Hannesdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðnir
að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horn-
inu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein“, valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar