Morgunblaðið - 04.10.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. OKTÓBER 2011
✝ ÁsgerðurÁgústína Gísla-
dóttir fæddist í Bol-
ungarvík þann 20.
mars 1919. Hún lést
í Hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni þann
25. september síð-
astliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Sesselja
Einarsdóttir hús-
freyja, f. 21.6. 1892,
d. 9.9. 1949 og Gísli S. Sigurðs-
son sjómaður, f. 7.1. 1885, d.
31.12. 1951.
Systkini Ásgerðar eru: Guð-
finna Rannveig, f. 8.1. 1912, d.
30.11. 1981, Einar Kristinn, f.
19.2. 1921, d. 1.10. 1979, og Petr-
ína, f. 23.1. 1925. Ásgerður gift-
ist 28. nóvember 1942 Sigurði
Guðmundssyni, fyrrv. lög-
regluþjóni, kennara og tækni-
teiknara frá Akranesi, f. 16. maí
1917, en hann lést sama mán-
aðardag og hún fyrir þremur ár-
um, þann 25. september 2008.
Foreldrar hans voru Ólöf Sig-
urðardóttir húsfreyja, f. 21.4.
1890, d. 11.1. 1975 og Guð-
mundur Ólafsson kennari, f.
11.1. 1885, d. 16.5. 1958.
Dætur Ásgerðar og Sigurðar
eru: 1) Ólöf, f. 7.8. 1943, er lést
Bolungarvík og átti sá staður
stóran sess í hjarta hennar alla
tíð. Hún lauk þar skyldunámi frá
grunnskólanum, en hleypti
heimdraganum snemma eins og
þá var títt og var aðeins 15 ára
þegar hún réð sig í vist til Siglu-
fjarðar. Þar átti hún góðan tíma
og upplifði Síldarævintýrið
mikla. Þá lá leiðin til Reykjavík-
ur, starfaði hún þar á sauma-
stofu. Árið 1942 giftist hún Sig-
urði og fluttist til Akraness þar
sem þau bjuggu í um 20 ár. Þar
tók Ásgerður virkan þátt í fé-
lags- og menningarmálum, starf-
aði um árabil með Leikfélagi
Akraness og skapaði þar margar
eftirminnilegar persónur. Hún
starfaði einnig með Slysavarna-
félaginu, Kvenfélagi Akraness
og söng um tíma í kirkjukórnum.
Þáttaskil urðu árið 1963 þeg-
ar fjölskyldan flutti til Reykja-
víkur vegna breytinga á starfs-
högum Sigurðar. Ásgerður
starfaði alla tíð utan heimilisins
við verslunarstörf bæði á Akra-
nesi og í Reykjavík. Hún lærði
svæðanudd í Danmörku og vann
við það um tíma. Árið 1989 fluttu
þau hjón í íbúðir aldraðra að
Aflagranda 40 og bjuggu þar
síðustu 20 ár ævinnar. Þar naut
hún sín vel og gat sinnt fjölmörg-
um áhugamálum sínum: lesið,
saumað út, prjónað, heklað og
spilað brids.
Útför Ásgerðar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 4. októ-
ber 2011 og hefst athöfnin
klukkan 15.
22 ára gömul 22.5.
1966. 2) Hrafnhild-
ur, fyrrv. leikskóla-
fulltrúi, f. 21.10.
1945, gift Brynjúlfi
Sæmundssyni,
fyrrv. framhalds-
skólakennara. Börn
þeirra eru: a) Ólöf,
stjórnmálfræð-
ingur, f. 24.12.
1971, búsett í Sví-
þjóð, gift Axel G.
Tandberg, lögfræðingi og eiga
þau þrjú börn, Thor August f.
14.9. 2004, Hildi Tinnu, f. 24.3.
2007 og Ottó Sigurð, f. 11.5.
2009; b) Ragnar teiknimynda-
gerðarmaður, f. 16.3. 1974, bú-
settur í Noregi. 3) Gíslína arki-
tekt (kjördóttir þeirra hjóna,
systurdóttir Ásgerðar, tekin í
fóstur þriggja vikna gömul og
seinna ættleidd), f. 25.9. 1951,
maki Haraldur Dungal læknir.
Synir hennar eru: a) Sigurður
Ásar Martinsson háskólanemi, f.
2.11. 1976, búsettur í Englandi,
synir hans eru Marius, f. 19.12.
2001 og Alexander Sigurður, f.
10.8. 2009 og b) Hrafn Haralds-
son Dungal menntaskólanemi, f.
3.10. 1991. Önnur börn Haraldar
eru: Hildur, Ingibjörg, Níels Páll
og Helga. Ásgerður ólst upp í
Elskuleg móðir mín Ásgerður
Gísladóttir, andaðist á 93. aldurs-
ári í Sóltúni 25. september. Sam-
band okkar var náið og einstakt,
kannski vegna þess að hún bar
mig ekki undir belti eins og al-
gengast er, heldur tók hún mig að
sér þriggja vikna gamla, þegar
erfiðleikar og veikindi steðjuðu að
hjá eldri systur hennar, sem var
mín blóðmóðir. Alla tíð síðan hef-
ur hún umvafið mig hlýju, um-
hyggjusemi og ástúð. Drengirnir
mínir tveir hafa átt hjá henni og
pabba öruggt skjól, sérstaklega
sá eldri, sem þurfti meira á þeim
að halda, þar átti hann sitt annað
heimili og þau voru honum og
þeim báðum einstaklega hjart-
fólgin.
Móðir mín fæddist í Bolungar-
vík og þar voru fjöllin hæst, feg-
urðin mest og meira að segja
hljómuðu kirkjuklukkurnar þar
fegurst allra klukkna. Hún átti
einungis kost á grunnskólanámi,
en átti alltaf mjög auðvelt með að
læra, þetta grunnnám varð ein-
staklega árangursríkt, t.d. hafa
allir hennar afkomendur leitað til
hennar við ritgerðasmíð og aldrei
komið að tómum kofunum. Frá
Bolungarvík lá leiðin til Siglu-
fjarðar, fyrst í vist og síðar upp-
lifði hún þar síldarævintýrið
mikla. Hún flutti til Reykjavíkur
um tvítugt, starfaði á kjólasauma-
stofu, en örlögin voru ráðin þegar
hún á dansleik á Akranesi, þá lítil,
grönn og nett og örugglega í ný-
saumuðum kjól, hitti sætasta
strákinn á Skaganum, háan,
grannan og hæglátan húsgagna-
smið, verðandi eiginmann, hann
Sigurð Guðmundsson, þau giftu
sig 1942 og áttu saman langt og
gott líf, hjónaband þeirra hafði
staðið í 65 ár þegar pabbi lést fyr-
ir þremur árum. Á Akranesi
bjuggu þau í 20 ár og eignuðust
þar marga af sínum bestu vinum,
byggðu hús með Backmansfjöl-
skyldunni og voru þær tvær fjöl-
skyldur eins og ein og alla tíð síð-
an, við kynntumst Tótu frænku og
fjölskyldu og eru þau okkar nán-
asta fólk.
Foreldrar mínir voru mjög
vinamörg og ættrækin, en tvö
systkini mömmu voru búsett á
Akranesi ásamt fjölskyldum og
einnig foreldrar hennar síðustu
árin sín. Mamma var á Akranesi
mjög virk í alls konar félagsmál-
um, en hafði sérstaka unun af að
starfa um árabil með Leikfélag-
inu.
Árið 1963 flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur, vegna breytinga á
starfshögum föður míns, þar urðu
mikil þáttaskil. Þau urðu fyrir lífs-
ins mestu sorg þegar þau misstu
elstu dótturina Ólöfu, aðeins 22
ára gamla árið 1966. Á efri árum
fluttu þau í Aflagranda 40 og áttu
þar indælan tíma, stunduðu Vest-
urbæjarlaugina í góðra vina hópi
og nutu samvista við íbúa hússins.
Og þar naut mamma þess að geta
sinnt sínum fjölmörgu áhugamál-
um.
Ég hef nú stiklað á stóru í lífi
hjartkærrar móður minnar, en á
þó alveg eftir að nefna hvað hún
var skemmtileg, kjarkmikil, fróð,
vel lesin, víðsýn og fordómalaus,
en það eru þó þrjú orð sem lýsa
henni best: ósérhlífni, – hugsaði
alltaf fyrst um alla aðra en sjálfa
sig, gjafmildi, – stöðugt að gefa og
þá fyrst og fremst af sjálfri sér og
síðast en ekki síst: umhyggju-
semi, – vakin og sofin yfir velferð
okkar allra afkomanda hennar.
Ástarþakkir fyrir allt.
Þín dóttir,
Gíslína Guðmundsdóttir
(Gillý.)
Amma Ása var besta amma
sem hugsast getur. Mjúka góða
söguamma sem las fyrir okkur
systkinin á kvöldin uppi í rúmi –
og sofnaði oft í miðri setningu.
Amma sem söng fyrir okkur og
nuddaði á okkur tærnar. Amma
sem smurði okkur öll með John-
son & Johnson baby-olíu og
burstaði hárið með mjúka silki-
burstanum sínum. Amma sem gaf
okkur cocoapuffs og annað gúm-
melaði sem var ekki á boðstólum
heima! Amma sem fór með okkur
út í garð að tína rifsber í sultu – og
upp í Heiðmörk að tína sveppi.
Amma og afi sem fóru með okkur
í Vesturbæjarlaugina eldsnemma
á morgnana og kenndu okkur að
synda.
Margar af bestu æskuminning-
um mínum eru úr Stórholtinu hjá
ömmu og afa. Stóri ameríski ís-
skápurinn sem var fullur af góð-
gæti, góða lyktin og mjúku mott-
urnar á bleika baðinu,
skartgripaskrínið hennar ömmu
sem var eins og gullnáma fyrir
litla stelpu, lokrekkjan með
þungu rauðu flauelsgardínunum,
svissneska kúkú-klukkan með
litla sæta fuglinum, teikniborðið
hans afa, bratti stiginn upp á háa-
loft þar sem var smíðað og farið í
gömul föt. Já, það var alltaf svo
ljúft og gott að vera hjá ömmu og
afa.
Kærleikurinn, lífsgleðin og
hlýja andrúmsloftið á heimilinu
var dásamlegt. „Elskurnar mínar,
fáið ykkur meira! Það er nóg til af
öllu!“ Já, það var alltaf veisluhlað-
borð hjá ömmu og hún þeyttist
um með rjómaskálar og kaffi-
könnur svo að allir fengju nú
örugglega nóg að borða og nóg af
kökum. Og örlætið var nú ekki
bara á sviði matargerðar. Ég
passaði mig oft á því að dásama
ekki fallega hluti hjá ömmu – því
þá vildi hún endilega gefa mér þá.
Eitt sinn á aðventunni var ég í
heimsókn á Aflagrandanum og
dáðist að fallegum jólakransi úr
greni sem amma hafði búið til.
Þegar ég var búin að kveðja og
komin út á bílastæðið heyrði ég
ömmu kalla af svölunum „Óóólö-
öf“ – og svo kom kransinn fljúg-
andi niður af áttundu hæðinni!
Eins gott að vera ekkert að dást
að kristalskálum eða öðru brot-
hættu. Við barnabörnin höfum
flakkað um allan heiminn og
kveðjustundirnar hafa verið
margar. Það var einhver sérstök
taug á milli okkar ömmu – og allt
frá því að ég man fyrst eftir mér
hef ég kvatt ömmu hágrátandi.
Hún signdi mig alltaf og krossaði í
bak og fyrir og ég vildi hvergi
vera nema í opnum, mjúkum
faðmi ömmu Ásu. Allt fram á síð-
ustu stund var amma ótrúlega já-
kvæð, bjartsýn og hvetjandi þrátt
fyrir hrörnandi líkama. Þó svo að
ég verði aldrei jafnoki ömmu á
kökugerðarsviðinu mun ég leggja
mig fram við að lifa í hennar já-
kvæða og bjartsýna anda.
Við Axel, Thor, Hildur Tinna
og Ottó kveðjum ömmu Ásu með
sárum söknuði – en geymum hana
í hjörtum okkar alltaf og að eilífu.
Ólöf Brynjúlfsdóttir.
Kæra amma Ása. Þegar við
vorum á Íslandi í júlí og heimsótt-
um þig í Sóltún fagnaðir þú okkur
hjartanlega eins og alltaf áður. Þú
sást um að við fengjum kaffi og
með því og hvattir okkur alltaf til
að fá okkur „meira“. Nákvæm-
lega eins og alltaf áður þegar við
komum til ykkar afa Sigga. Við
erum mjög ánægð með og þakklát
fyrir þennan síðasta samfund
okkar. Þú hefur gefið okkur mikið
og við munum ekki gleyma
hjartahlýju þinni og jákvæða og
opna hugarfari. Á Íslandi munum
við ekki hitta þig aftur, en í hjört-
um okkar áttu þinn samastað
áfram.
Takk fyrir, amma Ása.
Waltraud, Franz, Jan,
Dirk og fjölskylda.
Elsku amma mín, þá ert þú
loksins komin til hans afa. Við höf-
um öll notið þess að hafa þig
hérna í öll þessi mörgu ár, en við
vissum að það var kominn tími til
að þú færir til hans. Þó hann hafi
verið með rólegri mönnum þá er
ég viss um að hann var orðinn
óþolinmóður að fá þig til sín.
Við vorum farin að venjast því
að þú neitaðir að gefast upp fyrir
nokkrum mannameinum og héld-
ir föstu taki á lífinu með þeirri ein-
stöku þrautseigju og dugnaði sem
einkenndi þig allt þitt líf, og að þú
myndir aldrei fara frá okkur. Við
höfum orðið þeirrar ánægju að-
njótandi að fá að hafa þig í svo
miklu fleiri ár en allflestir fá að
hafa sína aðstandendur, og allan
tímann varstu með hugann í fullu
fjöri, þó líkaminn hafi ekki alltaf
getað fylgt með.
Ég ætla því ekki að vera sorg-
mæddur, heldur gleðjast yfir því
að þið afi séuð núna saman aftur,
eins og þið voruð nánast allt ykk-
ar langa líf og fagna því, – og læra
af þínu athyglisverða og stór-
brotna lífi.
Þegar ég hugsa til þín þá fyllist
hugur minn af ást og frábærum
minningum, meira en nóg til að
fylla allar blaðsíður Morgunblaðs-
ins og meira til. Þessar minningar
mun ég alltaf eiga ásamt öllu því
sem þú kenndir mér.
Ég veit að þið afi eruð núna
saman á góðum og fallegum stað
og fylgist með mér bæði, og ég
vona að ég geti gert ykkur stolt af
drengnum sem nefndur var í höf-
uðið á ykkur báðum og sem á ykk-
ur svo óendanlega mikið að
þakka.
Þinn að eilífu,
Sigurður Ásar.
Við kveðjum Ásu, kæra mág-
konu og svilkonu, með söknuði.
Það er mjög táknræn tilviljun að
hún lést sama mánaðardag og
maður hennar, Sigurður, sem lést
fyrir þremur árum. Þau voru ein-
staklega samhent hjón, hvað sem
lífið bauð þeim að takast á við.
Bæði höfðu ávallt verið mjög virk
í starfi og félagslífi. Á efri árum
tóku þau þátt í fjölbreyttu starfi
eldri borgara meðan heilsan
leyfði. Ása var mörgum góðum
kostum gædd. Hún var kærleiks-
rík og hreingeðja, dugnaðarfork-
ur og glaðsinna. Hún hafði áhuga
á því, sem var að gerast í sam-
félaginu og fylgdist vel með.
Alltaf var gott að koma til Ásu
og Sigga, sama hlýja viðmótið og
gestrisnin einstök. Við vorum svo
lánsöm að njóta vináttu þeirra og
eiga með þeim margar góðar sam-
verustundir bæði á heimilum okk-
ar og á ferð um landið. Við minn-
umst þess og þökkum af alhug.
Dætrum og fjölskyldum þeirra
vottum við innilega samúð.
Karl og Ásta.
Elskuleg frænka mín og föður-
systir Ásgerður Gísladóttir hefur
fengið þráða hvíld. Hún vildi fara
sem fyrst á eftir Sigga sínum sem
var hennar stoð og stytta. Lát
hennar bar að sama dag og hann
fór fyrir þrem árum. Ótal ánægju-
legar samverustundir áttum við
saman á Akranesi, í Reykjavík og
í útilegum með Hönnun hf. Það
voru ljúfar stundir sem geymast í
minningunni.
Hún sagði mér frá því þegar
hún leitaði að húsnæði fyrir for-
eldra mína þegar þau fluttu frá
Súðavík til Akraness. Þá var erfitt
að fá húsnæði á Skaganum. Hún
talaði við Valgeir Runólfsson sem
bjó þá á Sandabraut 4 og hafði
laust eitt herbergi með aðgangi að
eldhúsi. Ása frænka bar upp er-
indið. Það væru þrjú börn og
fjórða á leiðinni. Valgeir var mikill
mannkostamaður og sagði setn-
ingu við Ásu sem hún minntist oft:
„Við hræðumst ekki börn hér.“
Þar með var það afráðið.
Ása frænka var viðstödd fæð-
ingu mína á Sandabrautinni. Oft
lýsti hún því hve þetta hefði verið
yndisleg stund og tengingin milli
okkar hefur kannski orðið sterk-
ari fyrir bragðið. Ég man að sem
barn ætlaði ég að verða eins og
Ása frænka þegar ég yrði fullorð-
in, alltaf fín og hugguleg. Hún
sagði mér líka frá leikjum hennar
og pabba m.a. þegar þau voru að
kveðast á. Það var einmitt á þessu
ári sem hún rifjaði upp vísuna:
Xarara er að sjá, eins og hvíta
silkitau … ef síðasta ljóðlína end-
aði á x. Hún starfaði mikið í Leik-
félagi Akraness og bauð pabba,
mömmu og okkur systkinunum á
generalprufur í Bíóhöllinni og það
var einstök upplifun. Við fengum
að sjá Skugga-Svein, Frænku
Charlies og fleiri góð leikrit.
Ása og Siggi voru ávallt tilbúin
að rétta hjálparhönd. Þau hjálp-
uðu okkur fyrir fermingu Ragn-
heiðar og bjuggu til kransaköku
sem þau unnu saman. Orðtakið
„aðeins það besta er nógu gott“
lærði ég hjá Ásu frænku. Annað
orðatiltæki frá Ásu frænku er líka
í miklum metum hjá okkur systk-
inunum; „elsku, gjöriði svo vel“
sagði hún iðulega í rausnartón.
Hún var mikil myndarkona til
orðs og æðis. Saumaði fallegar
flíkur og gerði margs konar
handavinnu. Ása hafði áhuga á
svo mörgu og fylgdist með frænd-
fólkinu og vinunum. Hún sýndi
mér oft myndir og sagði frá
barnabörnum og þeirra fjölskyld-
um í útlöndum.
Ása gekk í gegnum erfið veik-
indi síðustu tvö ár og féll henni
það þungt. En hún átti líka góðar
stundir hjá frábæru starfsfólki í
Sóltúni með Huldu og öðru heim-
ilisfólki. Við áttum þar góðar sam-
veru- og söngstundir. Þær frænk-
ur mínar Habba og Gillý hafa sýnt
mikla umhyggju og fengið góðan
sjóð í reynslubankann. Innilegar
samúðarkveðjur til ykkar og fjöl-
skyldna. Ragnheiður biður fyrir
samúðarkveðjur frá Japan og
minnist merkisfrænku.
Far þú í friði Ása mín og haf
þökk fyrir allt og allt.
Elísabet H. Einarsdóttir
(Elsa Dóra).
Í dag kveðjum við Ásu
„frænku“. Frænku okkar sem var
nánast ekkert skyld okkur en
fylgdi okkur systkinunum allt
okkar líf, var okkur stoð og stytta
og hafði mikil áhrif á okkur öll. Á
Akranesi byrjar sagan. Foreldrar
okkar bjuggu á Skagabraut 2 en
Ása og Siggi á Skagabraut 5. Mik-
ill samgangur varð strax á milli
fjölskyldnanna sem hélt áfram
þegar til Reykjavíkur var komið
enda fluttu fjölskyldurnar suður
með nokkurra mánaða millibili. Á
milli foreldra okkar og Ásu og
Sigga voru virkilega sterk vin-
áttubönd. Vinátta sem aldrei bar
skugga á og er okkur systkinum
einstaklega eftirminnileg.
Heimili Ásu og Sigga, sem lést
sama dag og Ása fyrir þremur ár-
um, stóð okkur ætíð opið upp á
gátt. Skagabrautin, Hringbraut-
in, Stórholtið og Aflagrandinn, oft
vorum við á staðnum og ávallt var
dekrað við okkur.
Hjartahlýja og jákvæðni eru
orð sem fyrst koma upp í hugann
þegar við hugsum til Ásu okkar.
Aldrei skorti á kræsingar í okkar
garð, hvorki í orði né á borði. Þeg-
ar fram liðu stundir voru það ekki
einungis við systkinin sem feng-
um að njóta Ásu og Sigga. Börnin
okkar hafa svo sannarlega fengið
að njóta gæsku þeirra. Eins og
með okkur, áttu Ása og Siggi í
þeim hvert bein og væntumþykj-
an var svo sannarlega endurgold-
in.
Ótal ljúfar minningar koma
upp í hugann þegar við hugsum
um Ásu. Öll eigum við okkar
uppáhalds minningarbrot. Af-
mæli, jól, áramót, stórir sem smá-
ir viðburðir, stórfjölskyldan sam-
an. Ferðalög á sumrin, Siggi að
keyra og segja frá landinu, Ása
syngur og leikur í framsætinu.
„Við setjum svissinn á.“ Veiðiferð-
ir, gist í Peugeot station, Ása að
prjóna og hekla föt á dúkkur,
sauma föt á barbí svo þær urðu að
þjóðbúningadúkkum. Siggi að
taka myndir af okkur, setja upp
eldhúsinnréttingu í Lyngmóun-
um, parketleggja á Rauðalækn-
um, teikna stiga í Ólafsgeislann.
Ása að hita fyrir okkur súkkulaði
(sem við kölluðum stundum óvart
kakó), gefa öllum gjafir á litlu jól-
unum, lesa dönsku blöðin og læra
þannig dönsku.
Það var kraftur í Ásu, komin
fram á besta aldur ákvað hún að
flytja til Danmerkur til að læra
svæðanudd. Að láta Ásu klípa í
tærnar á okkur þótti ákaflega
merkilegt, sérstaklega þegar hún
kvað upp þann dóm, þegar emjað
var undan sársauka í einni tánni,
að eyrnabólga væri að hrjá mann.
Ekki hvarflaði að manni að rengja
það. Það voru margir sem leituðu
til Ásu til að láta klípa sig í tærn-
ar. Fólki leið vel í stólnum hjá
henni enda hafði Ása einstaklega
þægilega nærveru.
Forréttindi okkar eru mikil að
hafa haft Ásu í okkar lífi allan
þennan tíma og fyrir það erum við
óendanlega þakklát. Elsku
Habba, Gillý og fjölskyldur.
Minningin um Ásu lifir með okk-
ur.
Hafdís, Ólöf, Ingimundur,
María og Þorvaldur.
Ásgerður
Gísladóttir
 Fleiri minningargreinar
um Ásgerði Gísladóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Hugheilar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýju vegna fráfalls elsku-
legrar móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
KRISTÍNAR ÞÓRU
GUNNSTEINSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Guð blessi ykkur öll.
Geir Magnússon, Kristín Björnsdóttir,
Helgi Magnússon, Guðlaug Guðjónsdóttir,
Jóhannes Halldórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum sem sýndu
okkur hlýhug og samúð við andlát og útför
ástkærrar móður minnar, tengdamóður og
ömmu,
SVEINBJARGAR EIRÍKSDÓTTUR,
Frostafold 14,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Ósk Lárusdóttir, Þorsteinn Alexandersson,
Logi Guðjónsson,
Valgerður Ragnarsdóttir
og barnabörn.