Birtingur - 01.12.1957, Blaðsíða 8

til Kaupmannahjafnar og sé mikið dálæti
með hann þar í borg sem ungt og upprenn-
andi skáld frá hinni fjarlægu Sögueyju.
Lengi hafði mig langað til að kynnast
evrópskum lifnaðarháttum, áður en ég legði
leið mína til Ameríku, sem þá var helzt áform
mitt. Var þá léttast fyrir mig sem aðra landa
að byrja í „borginni við sundið.“
Þegar vinna var þrotin þetta haust, fór cg
um miðjan október til Hafnar og var í för
með mér Jón Pálsson frá Hlíð, ungur og gáf-
aður draumamaður, Gísli Jónsson, víðförull,
glaður farmaður og fleiri félagar. Pórum við
með gufuskipinu Botníu og vorum 8 daga á
leiðinni óg þótti fljót ferð á þeim tímum.
Eftir nokkra daga í Höfn hitti ég Halldór
frá Laxnesi með Jóni Pálssyni. Man ég, að
ég sá hann þar fyrst með brúnan hatt, óbrot-
inn. Hann gekk með sítt pagehár og breiðan
hvítan kraga yfir jakkakraganum, 1 brúnum
frakka með staf í hendi, sem þá var siður
ungra manna. Við vorum einn daginn mynd-
aðir af einum götuljósmyndara, og kallaði
ég myndina ,,de tre lykkejægere.“
Við hinir landarnir fórum einatt á kvöldin
að líta á lífið eða leita æfintýra á götum og í
gildaskálum, en Halldór tók aldrei þátt í þeim
félagsskap okkar hinna frumstæðu heimaln-
inga. Á daginn sýndi hann mér söfn og
skemmtigarða, og drukkum við þá stundum
súkkulaði saman í stúdentakaffinu Himna-
ríki, þar sem hann hafði kennt einum þjón-
inum að taka í nefið, því um þessar mundir
bar Halldór á sér silfurbauk með festi við
tappann að feðrasið og gekk með langar vel
hirtar neglur, sem náðu langt af fingrum
fram.
Einn daginn erum við staddir í Glypto-
tekinu og erum að horfa á landslagsmyndir
frá Suður-Frakklandi og Sviss. Segi ég þá
við Halldór: „Það vildi ég, að ég væri horf-
inn til þessara suðrænu landa.“ •— „Og það
fer maður allt saman seinna," svaraði hann.
Eitt af þessum blíðu, fölnandi haustkvöld-
um fórum við út í Falkoner Allé á Friðriks-
bergi að hitta Ásgeir Bjarnþórsson, er þá var
hér að byrja sína listabraut. Bjó hann í litlu
herbergi, fullu af lýriskum landslagsmyndum
og stúdíuteikningum eftir sig — ungur,
dökkur og fjörugur, fullur af stórhuga fram-
tíðardraumum. Minnti hann meira á Itala í
útliti og látbragði en íslending úr sveitasælu
Egilsbyggða.
Og nú sem dagar liðu við sumbl og seið-
konur síðkvelda, þá tók pyngja mín að léttast,
þótt ég færi að heiman með næstum 1000 kr.,
sem ég hafði unnið mér inn um sumarið.
Einn daginn er við Jón Pálsson heimsækj-
um Halldór og segjum honum okkar farir ekki
sléttar, tekur hann að impra á því, að bezt
muni við reynum fyrst um sinn að fá okkur
eitthvað að gera. Halldór bjó þá í stórri vel
búinni stofu í tengslum við stóra íbúð úti í
Store Kongensgade hjá fabrikant einum eða
framkvæmdastjóra, og var sá ekkjumaður, en
dóttir hans stýrði, að mig minnir, húsinu og
leit broshýrum augum til Halldórs, þegar hún
gekk í gegnum stofuna, þar sem hann sat
með breiða hvíta kragann og rauða pluss-
sandala á fótum, önnum kafinn að skrifa
smásögur, stúdera rússnesku eða spila á
píanóið, sem þá tilheyrði að evrópskum menn-
ingarsið hverri efnaðri fjölskyldu.
Og þegar við Jón nú komum þarna, þá ber
heimasætan, brosandi og mild, sem vel upp
aldar borgaradætur voru á þeim tímum, kaffi
og sætar kökur.
Tekur nú Halldór að ræða við Jón um ind-
4 Birtingur