Birtingur - 01.12.1957, Side 18

1
á hann svona óforvarandis, heldur einungis að biðja um stefnumót.
Vinnustofa, sagði ég. Svefnherbergi, eldhús, bað, dagstofa hefði ég eins
getað sagt, því vistarveran er þetta allt í senn. Hér hefur hann búið með
konu sinni í 30 ár og borðað pínulitla kartöflu af pínulitlum diski tvisvar
á dag, eins og kunningi minn franskur komst að orði.
Það sem mér fannst mest til um þarna inni, næst hinum sterka persónu-
leika húsráðanda, var nostursleg hirðusemi og snyrtibragur í smáu sem
stóru: litaspjaldið féll svo vel inn í umhverfið að ég var lengi að finna
það, einnig á því var allt í röð og reglu — obbolitlir deplar af litum sem
hann var að mála með. Hið eina sem vitnaði um að hér væri vinnustofa
málara voru geysistórar trönur með mynd, sem hann var að ljúka við.
Þarna sat hann þá fyrir framan mig þessi maður, sem barizt hefur
við skort og skilningsleysi hartnær fimmtíu ár, fengið tvisvar sinnum
slag, kúldazt í húsnæði sem þætti rúmlítil borðstofa hér heima — og
verður nú að halda báðum höndum um pensilinn til þess að geta valdið
honum. Áhrif hans á heimslistina eru mikil orðin, og þó á hróður hans
eftir að vaxa, því enn er hann lítt þekktur af öðrum en ungum mönnum
víðsvegar um hnöttinn er líta á hann sem meistara sinn.
Ég spyr hvenær við getum ræðzt við. Hann kallar til konu sinnar:
Marie, hvenær get ég talað við hann, á þriðjudag? Kona hans hafði verið
að masa við konuna, sem kom til dyra, bak við skerm sem skilur svefn-
herbergi og vinnustofu; hún svarar: nei, þá þarf að gera þetta . . . En
Málverk 1938.