Birtingur - 01.12.1957, Blaðsíða 11

íslandi. Hann ráðlagði mér að vera módel hjá
myndhöggvurum á Kunstakademíinu, „því
svo vel ert þú vaxinn,“ sagði hann. „Svo
skalt þú ljúka við smíðanám þitt og gifta
þig hér, því ég finn, að hér átt þú heima, en
annars hafði ég hugsað mér íslendinga allt
öðruvísi. Þú er léttlyndur og tilfinningasam-
ur eins og suðurlandabúi, en ég hafði hugsað
mér íslendinga þögula og þungbúna durga.“
Einn af þessum dögum kom Halldór í heim-
sókn á spítalann. Spurði hann hver sá væri
hinn myndarlegi maður, er gnæfði hér yfir
fjöldann. Er ég hafði sagt honum ævisögu
mannsins í aðaldráttum, kynnti ég þá hvorn
fyrir öðrum, og fór karl um það mörgum
orðum við mig á eftir, að þetta unga skáld
myndi ná langt á frægðarbraut, áður lyki.
Nokkrum dögum seinna erum við svo út-
skrifaðir af sjúkrahúsinu, Kristjan Herford
og ég, og gaf hann mér að lokum ósvikna
skilnaðarskál.
Daginn eftir fór ég að finna Halldór. Hafði
hann fengið sér vistlegt kvistherbergi á Frið-
riksbergi við H. C. Örstedsvej hjá fyrrverandi
leikkonu, og lét hann mig nú búa þar með sér
í nokkra daga, þar til ég fékk vinnu. Var
hann þá farinn að skrifa smásögur í kvöld-
blað Berlingske Tidende, og man ég sérstak-
lega eftir þremur: Digteren og hans hund,
Thord i Kalvakot og róman, sem hann hafði
á prjónunum, Jordens salt.
Þessa daga hitti ég oft mína gömlu kunn-
ingja, þá Friðgeir Björnsson stúdent og Er-
ling Pálsson, er þá var í lögregluskólanum;
bjuggu þeir saman í Laksegade, en Björn
Karel Þórólfsson bjó á Garði að gömlum
höfðingjasið. Voru þeir mest hissa á því, hvað
þessi 17 ára, lítt þekkti drengur úr miðjum
Menntaskólanum, nýkominn að heiman, ritaði
góða dönsku. „Hann er séní,“ svaraði ég, og
var þá ekki farið meira út í þá sálma.
Leikkona sú, er Halldór leigði hjá, var
fögur og kúltívéruð eldri kona. Hún bjó í
stórri, fínni íbúð, og kvistherbergi Ha'ildórs
var fullt af bókum, blöðiun og handritum.
Hann settist við litla lampann sinn á hverj-
um morgni um 6-leytið að skrifa, og dáðist
cg, morgunsvæfur, að þeirri viljafestu.
Stundum sagði ég honum frá kvennastússi
mínu, og hélt hann þá strangar umvöndunar-
ræður yfir mér með svofelldum orðum: „Það
er engin rómantík eða riddaraskapur í þessu,
að drekka sig fullan og leita til götukvenna.
Það er sami ræfilsskapurinn og hjá landa
okkar einum, sem fór niður í Nýhöfn hérna
um daginn og lét einhverja bófa þar berja
sig niður og stela af sér öllu, sem hann átti,
um 70 krónum, og svo kom einhver gleðikona
að honum blæðandi og reif af sér undirkjólinn
til að binda sár hans. En hann er nú loksins
kominn norður í Jamtaland til vetrardvalar."
— „Þú ættir að vera kaþólskur prestur,“
sagði ég, „því að þú stúderar lífið ofan frá,
meðan ég og landinn, sem þú minntist á, erum
gamlir útróðrarkarlar og útigangsmenn og
stöndum í sjálfum ólgandi brimgarðinum.“
Eitthvað fleira var rætt um kvenfólk og ásta-
líf. „Um jólin í vetur,“ sagði Halldór, „var
mér boðið til fínnar fjölskyldu. Frúin gaf
mér ilmandi sápu og dýrindissmyrsl í jóla-
gjöf, en bóndi hennar mátti helzt ekki vita
það, því að frúin óttaðist afbrýðisemi.“
„Þetta er skáldarómantík, því svona á saga
að byrja,“ sagði ég. „Ég hef líka lesið sög-
una mína um Thord i Kalvakot fyrir eldri
frú hér í borginni," sagði Halldór, „og hún
grét yfir þeirri fátækt, sem þar er lýst.
Hún spurði mig hvort það væri í raun og
Birtingur 7