Birtingur - 01.12.1957, Blaðsíða 27

ég Hudd hafi farið með Kirsuberjagarðinn.
Jafnvel þótt hann hefði haft miklu snjallari
leikara til að framkvæma áformin og hefði
skilið mál þeirra held ég honum hefði mis-
tekizt, kannski hefðu mistök hans komið enn-
þá skýrar fram með því móti.
Margir leikaranna voru afleitir. Ég vona
ég ærumeiði ekki Arndísi Björnsdóttur sem
hefur oft verið leikhúsgestum til ánægju með
því að láta í ljós að í þetta skipti hefði verið
betra að vita af henni annars staðar en í
hlutverki maddömunnar Raníefskí, mér þótti
hún minna mig meira á einhverja af þeim
skörungskerlingum í París sem forðum yfir-
gáfu brauðsöluna og slátrarabúðirnar og
fiskverzlun með klumbrur og sveðjur og
skálmuðu til Versala til þess að sækja Maríu
Antonettu og Lúðvík bónda hennar Kapett
og brutu niður Bastilluna nokkru síðar, við
frúna Raníefskí átti hún ekkert skylt. Valur
Gíslason virðist halda að hann sé að leika í
einhverju leikriti dregnu út úr skáldsögu
eftir Emile Zola og það er gersamlega óþol-
andi hvernig leikstjórinn lætur Benedikt
Árnason koma fram á sviðinu og vaða þar
uppi með látbragði sem kannski gæti átt
heima í frönsku Boulevard-teatri svo sem það
kann að vera skilið í einhverjum sérstökum
hverfum Lundúna. Bessi Bjarnason heldur
áfram tilbreytingarlausum eftirlíkingum sín-
um af Fernandel sem hann vii'ðist hafa séð
í einhverri kvikmynd, persónan sem Indriða
Waage er ætlað að túlka hefur orðið eftir í
handritinu. Raunar má segja það sama um
allt þetta fólk, persónurnar halda áfram að
leynast bak við þau orð sem leikendurnir hafa
ekki strítt við, heimur þess dylst á milli þeirra
lína sem ekki hafa komizt niður í hjörtu
leikaranna, voru lærð með einhverjum sér-
þjálfuðum taugahnútum og borin fram með
mállausum vörum. Að lokum má geta þess að
leiktjöldin voru mjög slæm enda er þess getið
í leikskránni að þau sé eftir einhvern Breta,
engir nema engil-saxar geta skipað svo ó-
smekklega saman litum nema ef væru ein-
hverjir íslenzkir leiktjaldamálarar sem hafa
lært í Bretlandi.
Penfélagshneykslið
Til er alþjóðahreyfing rithöfunda sem var
stofnuð til að vernda prentfrelsi og útvega
rithöfundum frið til að vinna og skapa bók-
menntir án afskipta stjórnmálaþjösna. Þessi
hreyfing teygist víða um veröldina og munu
angar af henni jafnvel ná til landa austan
járntjalds, hún kallast PEN-hreyfingin. Fyr-
ir löngu starfaði deild úr þessum félagsskap
hérlendis en lagðist af. Nýlega vaknaði áhugi
nokkurra rithöfunda fyrir endurreisn deild-
arinnar vegna þeirrar fyrirgreiðslu sem þessi
félagsskapur veitir höfundum erlendis. PEN-
klúbbarnir í öðrum löndum eru ópólitískir,
þeir eru beinlínis til þess að verja höfunda
fyrir pólitík.
En á Islandi má enginn hlutur komast
hjá gallspýtingum pólitíkurinnar. Nokkrum
mönnum sem þjóna stjórnmálamönnum tókst
með táli og blekkingum að útvega sér leyfi
PEN-hreyfingarinnar til að endurreisa Is-
landsdeild og var Gunnar Gunnarsson skrif-
aður fyrir þessu leyfi rétt eins og það væri
umboð frá einkafyrirtæki handa kaupmanni
Birtingur 21