Birtingur - 01.12.1957, Blaðsíða 30

Almenna bókafélagið hefur gefið út nokkrar
erlendar bækur þýddar sem má þakka, svo
sem smásögur Faulkners í snjallri þýðingu
þess manns sem helzt var fyrir því verki trú-
andi, Kristjáns Karlssonar; skáldsögu eftir
Kasantzakis sem nú er dauður og fær ekki
nóbelsverðlaun, verra er það að við fáum ekki
fleiri bækur eftir þennan sérkennilega höf-
und, — sem sagði: „Ljóðið nær ekki til fjöld-
ans, þess vegna er það hættulegt". Ekki skil
ég hvernig minn gamli vinur Eiríkur Hreinn
fór að þýða bókina eftir Graham Greene
svona illa, jafnvel þó að maður vinni fyrir
Sjálfstæðisflokkinn verður maður stundum
að vanda sig, pólitískum sinnaskiptum ætti
ekki að þurfa að fylgja hröð útrýming
smekkvísinnar á sviðum sem koma ekki póli-
tíkinni við. Ásamt Faulknerbókinni hefur
þetta félag þó gert bezt með Islandsmynda-
bókinni og þeirri sem Sigurður Þórarinsson
gaf út um Heklu. Það er alls ekki ætlun mín
að ljúka þessu máli án þess að nefna Islands
sögu eftir Jón Jóhannesson sem var verð-
mætari maður í starfi sínu en þorri manna
hefur gert sér grein fyrir vegna hins full-
komna skorts á auglýsingamennsku sem ein-
kenndi störf hans, hann var heiðarlegur vís-
indamaður sem vann kyrrlátlega störf sín.
Fyrir mörgum árum hlustaði ég á hann flytja
nokkra fyrirlestra um efni sem hafði ekki áð-
ur vakið forvitni mína en hin ljósa framsetn-
ing og skýra ásamt rökvísi og skynsamlegri
byggingu er mér ehn í minni. Nú mun von á
öðru bindi Islandssögunnar. Loks hlýt ég að
nefna sýnisbók úr verkum Sigurðar Nordal og
önnur væntanleg úr skáldskap Einars Bene-
diktssonar, kannski slíkar bækur geti komið
einhverjum á sporið, þó er ég vantrúaður á
svona glefsuútgáfur, verk slíkra manna á að
lesa óstytt, heil. Hefði ekki verið heillaráð að
gefa út bók Nordals um Snorra Sturluson.
Hugleiðing um tónlist
Pótentátar sem öfugsnúningurinn í þjóð-
félagi okkar hefur hafið til óforþéntra áhrifa
og virðinga en kannski er þrýst flötum í sitt
eigið hugarsvað af vanmetakenndum en
reigja sig því meir og sperra í sjónarspiliþjóð-
lífsins (við skulum ekki gera lesendur leiða
með því að nefna nöfn því endurtekningar eru
hvimleiðar), þeir þora nú ekki lengur til at-
lögu við sinfóníuhljómsveit okkar. Þeir sem
eitt sinn vildu hana feiga hafa nú lagt piður
sína aumu rófu og hafa flutt skaðsamlega
starfsemi sína í aðrar deildir menningarlífs-
ins í bili, hljómsveitin hefur fengið frið til að
starfa. I fyrra nutum við þess að heyra hana
undir stjórn dr. Smetagek, þessa tigna mús-
íkmanns frá Tékkóslóvakíu sem kemur af
þeim slóðum þar sem jafnvel skólakennar-
arnir eru barmafullir af músik og í staðinn
fyrir amo amas amat kenna þeir do re mi fa
sol, þessi glæsilegi maður bar þá töfra í per-
sónuleika sínum sem drógu fram í hverjum
hljóðfæraleikara það sem til var svo árangur-
inn yrði sem ríkastur í sameiginlegri virðingu
fyrir hugsun tónskáldsins. Ekkert brauk og
braml, ég efast um að hljómsveitin hafi öðru
sinni náð lengra. Nú heyrist sú fagnaðarfrétt
að þessi maður sé væntanlegur aftur í vetur.
En þegar hljómsveitinni okkar tekst vel
ættum við ekki að gleyma þeim manni sem
24 Birtingur