Birtingur - 01.12.1963, Blaðsíða 69

Já, sagði Kolur alvarlega. Nema hvað! Veröldin
— J>vuh! Fari hún norður og niður. Ég skal hafa
hafið! Það er ekki þessi djöfuls jarðlykt J>ar,
þetta sæta halló og pjatt. Það er drenglyndi —
eitthvað Jjvílíkt. Það ifossar um mann. Það lýgur
ekki, J>úngt af drenglyndi. Fari ég í hundana ef
ég gæti svikið það, gapandi hundskjafta!
Það er isatt Kolli. Hvernig sem J>að er nú satt
J>á er það satt innst inni. Maður sikilur það þegar
tekur á í lífinu. Örlögin, veröldin, þú skilur . . .
Það gliðnar allt í sundur. Allt fer. Maður er svik-
inn, það er farið ílla með mann — eins og dýr,
þú skilur — en hafið er eitthvað allt annað og
meira, sem ég skil ekki hvað er. Ef ég væri kenn-
ari mundi ég segja þér það Kolli. En svona er
J>að nú hva'ð sem hver segir. Það er bara þessi
skepnudómur í okkur, þetta fjóslega ástand —
en það er ekki hafinu að kenna. Það er þér að
kenna. Og mér. Ég ætlaði að segja, eins og þú
veist, að það er vcrst þetta hik, að drífa það ekki
af, að skríða upp úr þessu svaði, að drífa
}>að af með ofsa Kolli, að draga okkur upp úr
mykjunni, þú veist, J>vl við erum ekki menn,
J>að veiztu sjálfur, heldur griþir. Enda er }>að
frægt. Af okkur leggur þef í nasirnar á því! Það
gcngur ekki að manni eins og öðrum, það er
hrætt. Það er eins og börn að glápa á eitthvert
hundforað í hári allt ár, sívælandi í ævilángri
dauðapestinni, sem lognast svo einhvers staðar út
af, eins og padda, rafmagnað í pestardóminum.
Maður byrjaði einu sinni að slarka á alls konar
bátum . . .
Eina leiðin til að lifa eins og maður er að lifa
ekki á sínum eigin höndurn, maður veit það nátt-
úrlega, maður hefur það oft sagt }>að, bæði fullur
og ófullur. En }>ó er það nú svona, að það mundi
margt á gánga áður en maður yrði hrakinn upp
á melinn. Maður hefur þrælað hérna eins og
s'kepna og ekkert haft og maður verðnr hérna
elska. Það veistu. Það er nú einu sinni svona
hvernig sem á því stendur.
Ég er fullur af salti!
Af hverju? Af því. Þetta er besta fólkið eins og
þú veist, þótt það sé ekki gert fyrir jól. Maður
mundi ekki ná andanum innan um skepnurnar
í landi eins og þú veist.
Mitt forpestaða eiginnafn!
Hugsa sér Kolli, hugsa sér þennan heilbrigðis-
og Jrrifnaðarsvip á því! Þvuh! Það rýkur af því
•hreint hveitið, það lyktar af því lángar leiðir
þennan dauða fixaða J>rifnað! Það eru meira
að segja doktorar, skólastjórar og svoleiðis tros,
rándýrir meistarar að galdra sarnan á J>að ljóm-
ann og hollustuna. Svo er það bara að vera penn.
Og tertan enginn levndardómur lengur, eins og
hrálumman hjá okkur, og svo kumrar það í sæl-
unni og náttúrunni — hvað heldurðu maður!
Heldurðu það fái ekki tíma til að braggast á
meltunni, verða gratt?
Það segirðu satt. Þessir djöfuls ...
Satans fjandi ef ég verð ekki að fá mér einn til
að flóðbulla mót spýjunni. Öööö!
Það á að leiða þetta dót til höggs. Sama væri
mér þótt . . .
BIRTINGUR
67