Birtingur - 01.12.1963, Blaðsíða 70

En maður vissi það fyrir löngu. Maður átti nátt
úrlega að hætta þessu, hafa sig í það, hætta að
íara með þeim á fyllirí og vera félagar, skil-
urðu, sjá ekki blessaða heita vinina, því annars
mundi maður drasla í hundana fyrr eða síðar, eins
og gefur náttúrlega að skilja. Þetta eru nefnilega
gáfurnar. Maður átti náttúrlega að snúa alveg
baki við þeim, horfa á þá eins og dótið í landi
gerir, snúa alveg baki við þeim eins og þeir sem
komast innf leyndardóminn í veröldinni. Já,
Kolli, hræðast hafið eins og lorddómurinn í
landi gerir. Maður átti náttúrlega að snúa við
og venda sínu kvæði í kross í eitt skipti fyrir öll.
til öryggis, til að bjarga sér, sjá ekki sitt kær-
asta, til að verða eins og maður og ekki síga
niðrí þennan daglega flórdóm, kvalirnar og grát-
inn? En það var kannski bara drenglyndið, það
var kannski það eina, ekkert annað . . . Það er
kannski bara spurníngin um það, því það var
alltaf í þeim, og þess vegna aldrei risið upp í
þennan manndóm, að maður fann þrátt fyrir
allt — eða hvað? — að það var ekkert nema eitt-
’hvert galtóm í skepnunum uppi — og þess vegna
alltaf verið þar sem við vorum niður settir?
Skepnur.
Ojæjal
Og beint í hundana.
Hættu nú að þusa. Maður fær höfuðverk af öll-
um þessum kryddgraut.
Ég ætlaði bara að segja að maður hefði kannski
átt að snúa við, þrátt fyrir allt, þótt hvergi verði
eirt nema á sjó. Eða hvað? Ég veit það ekki. Og
þó vitum við það undir niðri, þótt það sé
kannski engin skynsemi, að það er nú einu sinni
svona Kolli, að við bara, við bara getum það
ekki Kolli.
68
BIRTINGUR