Birtingur - 01.12.1967, Síða 67

ur, þar sem gangandi fólk fer yfir götuna er
beinlínis hluti skólans. Enda þótt búðir, kaffi-
hús og bankar séu á götuhæð húsanna, eru
herbergi stúdenta á efri hæðunum. Á mörgum
stöðum er efni húsanna sambundið efni gömlu
skólabygginganna, svo að við þeim verður ekki
hreyft hverju fyrir sig.
Þar sem háskólinn og borgin skerast eru alltaf
kerfi full af lífi: bjórstofuhangs, kaffidrykkja,
kvikmyndir og rölt frá einum stað til annars.
Á sumum stöðum eru heilar háskóladeildir i
nánum tengslum við líf borgaranna (hjúkrun-
ar- og læknisfræði-skólinn til dæmis). í Cam-
bridge, náttúrlegri borg, þar sem háskólinn og
borgin sjálf hafa vaxið saman með tímanum,
skerast einingarnar vegna þess, að þær eru
eftirstöðvar borgarkerfa og háskólakerfa er
skerast, 15. mynd.
Næst skulum við líta á ofurveldi í borgarkjörn-
um, sem gerðir hafa verið í Braziliu, Chand-
igarh, MARS skipulaginu fyrir London og
hinn nýjasta Lincoln Center i Manhattan, þar
sem margs konar listgreinar fyrir íbúa Stór-
New York hafa verið settar saman og mynda
þar einn kjarna.
Er nauðsynlegt að hafa hljómleikasal við hlið-
ina á óperuhúsi? Geta þau lifað hvort á öðru?
Mun nokkurn tíma nokkur heimsækja þau
bæði á sama kvöldi af einskærum ákafa eða
jafnvel kaupa miða í öðru eftir að hafa lieim-
sótt hitt? í Vín, London og París er hverri
listgrein fundinn sérstakur staður. Sérhver
þeirra hefur myndað vel Jiekkjanlegan borg-
arhluta. í Manhattan sjálfri voru Carnegie
Hall og Metrópólitan óperan ekki byggð
hlið við hlið. Bæði höfðu sinn eigin stað
og setja nú sinn blæ á hann. Áhrif beggja
tengja borgarhluta, sem eru orðnir einstæðir
vegna þeirra.
Ein ástæðan til að þessi starfsemi hefur öll
verið staðsett í Lincoln Center er hugmyndin
um það að allar listir séu samtengdar.
En þetta tré og hugmyndin um ofurveldi
borgarkjarnanna (sem er fyrirrennari þess)
varpa ekki Ijósi á sambandið milli listar og
borgarlífs. Þau eru bæði sprottin upp úr þeirri
áráttu, sem grunnhyggið fólk hefur: að setja
hluti með sömu nöfn undir sama hatt.
Alger aðskilnaður vinnu- og íbúðarhverfa,
sem Tony Garnier byrjaði á í iðnaðarborg
sinni og síðan var sett inn í Athenu-sam-
Jjykktina 1929, er nú í öllum tilbúnum borg-
um og viðurkenndur alls staðar, þar sem svæða-
skiptum er haldið fast fram. Er þetta heilbrigð
regla? Það er auðvelt að sjá hvernig slæmar
aðstæður í byrjun aldarinnar komu skipu-
leggjendum til þess að reyna að koma skítug-
um verksmiðjum út úr íbúðarhverfum. En
fyrir aðskilnaðinn verður einhæfni í kerfum,
BIRTINGUR
65