Húsfreyjan - 01.10.1969, Blaðsíða 9

Seinna skildi hann ýmislegt, sem fyrir
hafði komið, en hvernig átti honum
að detta nokkuð slíkt í hug um þennan
ungling, sem alltaf kom heim á til-
settum tíma, aldrei sást á smáskeina,
aldrei minntist á fréttnæma atburði,
sem gerðust þegar hann var fjarver-
andi, en gat hinsvegar skemmt heima-
fólki með nákvæmri lýsingu á veizlu-
föngunum í brúðkaupi eða annarri
veizlu, sem hann þóttist hafa verið í.
Það, sem síðar gerðist, var greinilega
undirbúið, það var gildra.
Fyrir norðvestan Betlehem var gröf
Rakelar. Frómum Gyðingum var hún
minningalundur — ekki helgidómur —
hann var aðeins einn — í musterinu.
En þessi gröf minnti þá á merkisatburði
í sögu þeirra. Benjamín, sonur Rakelar
hafði reist þar súlu til minningar um
hana.
Smáhópur af rómverskum hermönn-
um höfðu verið á eftirlitsferð nokkuð
frá herskálunum í Betlehem og áðu við
gröf Rakelar. Þar var skammt til vatns
og gnægð brennis. Þeir höfðu reist
gunnfána sinn upp við súluna og tveir
þeirra fengust við eftirlætisiðju her-
manna allra tíma, að krota stafi sína
á súluna. Rabbíinn í næsta þorpi og
þrír af öldungunum fóru til hermann-
anna og báðu þá kurteislega um, að
fara burt með fánann og vera ekki að
skemma súluna. Aðeins einn hermann-
anna skildi orð þeirra og hann sagði:
„Snautið heim, karlaumingjar".
Hvernig hafði fregnin borizt? Það
var enn lengra til Tekoa frá gröfinni
en til Betlehem. Eins og eldur í sinu
barst fregnin og andsvarið var fyrir-
hyggjulaust.
Nathan, Dan og enn einn ungur pilt-
ur gripu axir sínar og hjuggu fána-
stöngina í sundur. Rómverjarnir réðust
á þá, tveir féllu, einn særðist, en svo
voru piltarnir yfirbugaðir og dregnir
burtu, enda voru fjórir hermenn á móti
hverjum einum þeirra.
Josodad hafði þjáðzt og hlustað á ótal
heilræði, sem öll stönguðust á. Sumir
HÚSFREYJAN
sögðu honum að hafast ekkert að, aðrir
að útvega drengnum verjanda, enn aðrir
að múta æðstaprestinum. Aðeins eitt
voru allir sammála um — ætti eitthvað
að gera, þá þurfti að hafa peninga í
mútur. Þess vegna fór hann til Ezra
og seldi honum hjörð sína — aleiguna.
Allt var það tilgangslaust. Þegar
hann fékk rænu á ný, skildi hann, að
þeir sem tóku við fé hans, gáfu honum
ádrátt um aðstoð og kveiktu von hans,
þeir vissu fyrirfram hver endalokin
myndu verða. Hefði Nathan ekki átt í
hlut, þá hefði hann skilið það strax.
Drengirnir voru sekir, Rómverjarnir
hefðu getað drepið þá alla við gröf
Rakelar, án þess að það hefði talizt ill-
virki. Allur málflutningurinn var sýnd-
armennska og dómurinn átti að vekja
ótta. Aðeins eitt var eftir — að ganga
að Grátmúrnum og biðja Drottinn um
þá náð, að drengurinn fengi að deyja
fljótt. En hann var ekki bænheyrður.
Það voru þessar minningar, sem í
fimm ár höfðu fylgt honum hvern dag
og hverja nótt, er hann hrökk upp af
blundi.
En endurminningin ól af sér ennþá
þyngri kvöl — efann. Hann hafði jafn-
an haldið fast við trú feðra sinna, en
hann hafði í ýtrustu neyð beðið um lítils-
háttar vægð, en bænin var ekki heyrð.
Var Guð miskunnarlaus ? Var enginn
Guð til? Ef Guð var ekki til, þá var
heldur ekki til eilíft líf og þá hafði
Nathan ekki safnazt til feðra sinna og
hvíldi ekki í skauti Abrahams, heldur
rotnaði hann í mold eins og maðkur.
í þöglu næturhúmi við skin frá köld-
um stjörnum áttu slíkar hugsanir greið-
an gang að huga hans. Voru mennirnir
þá eins og sauðirnir — fæddir til þess
eins að deyja . . .
Dagarnir liðu. Enn var kominn vetur
og fénu var beitt í hagana næst Betle-
hem, svo að auðvelt væri að gefa því
tuggu úr hlöðum Ezra, ef hann tæki
upp á því að snjóa. Josodad var ekki
jafn feginn því að vera svona nærri
þorpinu, eins og þeir Arad og Ibri. Allir
5