Húsfreyjan - 01.10.1969, Blaðsíða 7

HIRÐIRINN
Eftir NORAH LOFTS
Þetta var fimmti veturinn, sem hann
gætti hjarðar annars manns, en hann
gat aldrei sætt sig við það. Fimmta árið
síðan hann varð fyrir sínum þunga
harmi, sem hann gat heldur aldrei sætt
sig við. Margir höfðu sagt við hann til
að hugga hann: ,,En þú átt fleiri börn,
meira að segja annan son“. En sá, sem
hefur eitt sinn unnað af alhug kann
ekki að deila ást sinni. Menn höfðu líka
sagt: „Hann dó hetjudauða". Hjarta
hans svaraði ætíð hinu sama: „Dauði
hans var tilgangslaus og heimsku-
legur“.
Ekki hafði hann þurft að lúta svo
HÚSFHEYJAN
lágt að biðja um vinnu. Hann hafði selt
hjörð sína, lagðprúða og yndislega, selt
hana manni að nafni Ezra og þegar
kaupin voru gerð, hafði Ezra spurt:
„Hvað ætlazt þú nú fyrir, Josodad?“
„Ég verð að fara til Jerúsalem og
hræra himin og jörð til þess að bjarga
drengnum. Lengra get ég ekki hugs-
að“.
Ezra hafði þá fyrstur manna minnt
hann á, að hann ætti önnur börn.
Josodad anzaði þunglega: „Ég veit
það“. Honum þótti vænt um þau öll, litlu
telpurnar tvær og drenginn, sem var
tveggja ára, en hafði aldrei unnað þeim
af alhug eins og Nathan, frumburðin-
um, sem hafði starfað við hlið hans,
gætt með honum lambánna í tólf vor,
Nathan, sem var í senn svo líkur hon-
um að stundum voru þeir sem einn mað-
ur, og svo elskulega ólíkur, því hann
var kátur og tónelskur og félagslynd-
ur. Telpurnar og drenghnokkinn voru
börn hans, en Nathan var sonur hans.
„Þau verða að hafa eitthvað fyrir sig
að leggja“, hélt Ezra áfram.
„Ég mun eftirláta móður þeirra það
fé, sem þau þurfa“, anzaði Josodad og
sneri sér undan.
„Ef þú vilt fá vinnu, þá þætti mér
gott að fá þig sem hirði“.
„En ég veit ekkert hvenær ég kem
aftur“.
„Ég get beðið“, svaraði Ezra ljúf-
mannlega, enda vissi hann að biðin
myndi ekki verða löng. Josodad fór og
gekk frá sínum málum. Hann kom aftur
í þann mund, sem Ezra hafði búizt við
honum, févana og kalinn á hjarta, og
tók strax við fjárgæzlunni.
Hann fann fljótt að hann hafði látið
lokkast í óþolandi aðstöðu. í tólf ár
höfðu þeir Nathan gætt hjarðarinnar
saman. Nú vann hann með tveimur
unglingum, Arad og Ibri, daglauna-
mönnum, sem aldrei höfðu þekkt ann-
að líf. Þeir höfðu alizt upp í þorpinu
og vissu allt um hann og hvað komið
hafði fyrir Nathan. Allir í Betlehem og
grennd vissu, að Nathan hafði verið
3