Vera - 01.03.1985, Síða 3

Jqfningjar.. ..
Kæra VERA!
Um leiö og ég óska eftir aö gerast áskrif-
andi að Veru vil ég þakka ykkur fyrir mjög
Svo frambærilegt blaö, sem ég vona aö
verði ennþá öflugra eftir því sem fram líöa
stundir.
Ég ætla aö nota tækifærið og skrifa ykk-
Ur smábréfkorn: (Það er svo ykkar mál
hvot þiö birtiö það eða ekki). Ég er búsett
1 sveit og stunda hér búskap meö foreldr-
mínum og tveimur yngri systkinum.
Mér liður aö flestu leyti vel hér og ætla mér
aö búa hér í framtíðinni ef nokkrir mögu-
'eikar eru á því. í sveitinni gefst manni svo
9ott tækifæri til að vera einn meö hugsun-
Ufn sínum, auk þess er mannbætandi að
Vera í stööugu sambandi viö landið og
skepnurnar. Enginn sem ekki hefur kynnst
N að vera sjálfs síns húsbóndi, getur
heldur ímyndaö sér hvað það er gott aö
Vera sjálfs síns húsbóndi, laus undan oki
shmpilklukkunnar.
Hitt er svo aftur annað mál aö stundum
er maöur svolítið einangraöur og bundinn.
Héöan eru til dæmis um 40 kílómetrar til
næsta verslunarstaöar og vegurinn auö-
v'tað misjafn eins og gengur. Þar sem ég
h0f ekki bíl sjálf hleypur maöur ekki
hvenær sem er á fund eöa samkomu
þangaö og sinnir því kannski minna ýms-
um félagsmálum en mann langar til.
víst ekki neitt lítið ef ég væri karlmaður, en
konurnar hér á bæjunum I kring hafa stór-
ar áhyggjur af svona kvenmanni, sem
aldrei hefur bakað jólaköku hvaö þá saum-
aö I klukkustreng.
Ég er hin roggnasta og segi þeim aö ég
sé staðráðin í aö ná mér í mann sem sé
húslegur í sér, búi til góöan mat, geri viö
fötin mín og baki meö kaffinu. Þeim líst nú
svona mátulega vel á þessar bollalegging-
ar. Og ekki fer síður í þær þegar ég segi,
að svo sé allt eins trúlegt aö ég nái mér
aldrei í mann, en eitt barn ætli ég aö eiga,
hvað sem öllum karlmönnum líöur, til að
hafa þó eitthvað tii aö lifa fyrir. Svona tala
víst ekki siðprúðrar sveitastúlkur. Það er
eitt sem ég hef oröið mjög vör við hjá þeim
konum sem ég þekki, einkum þó ungum
stelpum. Þeim finnst aö meö jafnréttistal-
inu og því aö vera sjálfstæðar manneskjur,
séu þær að gera sig óaðgengilegar í aug-
um karlmanna. Þó það sé í mínum augum
þveröfugt. Ég gæti aldrei hugsað mér
sambúö meö karlmanni sem ekki liti á mig
sem sjálfstæðan einstakling, meö vilja og
skoðanir. Auövitaö erum viö öll, hvort sem
við erum karlar eöa konur, þurfandi fyrir
einhvern sem okkur getur þótt vænt um og
við getum treyst fyrir innstu hugrenning-
um okkar — verið örugg hjá. En það ætti
þó ekki aö þurfa aö þýöa aö viö getum ekki
verið við sjálf, finnst ykkur það? Ég tek
fram að ég þekki þetta ekki af eigin
reynslu. En mér finnst mjög undarlegt aö
heyra stúlkur sem voru skeleggar og sjálf-
stæðar, umbreytast í skoðunum þegar
þær eru trúlofaðar eöa giftar. Er þetta eitt-
hvað óumbreytanlegt lögmál? Jafnréttis-
baráttan snýst heldur ekki, eða á ekki aö
snúast um aö viö förum nú að kúga karl-
menn, eins og viö höfum látið kúga okkur.
Máliö er aö við séum metnar sem jafningj-
ar, elskaöar sem jafningjar, og aö viö ger-
um slíkt hiö sama. Þá getum viö aliö börnin
okkar upp við viðhorf sem gerir þeim kleift
aö bæta heiminn. Kveöja til ykkar allra.
Kristín
Svo er þaö nú þetta með jafnréttið. Ég er
'uttugu og tveggja ára og þar sem ég er
e|st systkina minna hef ég vanist því aö
9anga í öll útiverk meö pabba, frá því ég
Ver smákrakki. Ég vinn á dráttarvélunum,
^noka skít, rý féð, fer í göngur, mjólka
kýrnar og geri yfirleitt þaö sem til fellur úti
viö. Aftur á móti þyki ég víst ekki sérlega
húsleg í mér, þó svo ég þvoi gólf, ryksugi,
Þvoi fötin mín og taki til þegar mér finnst
draslið vera orðið of mikiö. Þetta þætti nú
Týnd í ástinni
Kæra Vera!
Mig langar til aö senda ykkur smáhugleiö-
ingu, sem ég hripaöi einu sinni niður. Hún
kom í huga minn, þegar ég las um ástina
í síðasta tölublaði '84. Það er hreint út sagt
grátlegt hve margar ungar, metnaðar-
gjarnar og atorkumiklar stúlkur og konur
týna sjálfum sér í ástinni.
metnaöargirndin fékk áfall
og hrapaði í stiganum
þegar hún mætti ástinni
ástin hélt ótrauð áfram
og hló að metnaðargirndinni
sem gekk illa aö standa á fætur
og ákvaö eftir árangurslitlar og óskipuleg-
ar tilraunir
að liggja kyrr
fallin fyrir ástinni
margflöt lá hún í dvala
meðan
ávextir ástarinnar komu í heiminn
meðan
ástin ein réð ferðinni og kæföi rödd skyn-
seminnar
þar til allt í einu
ástin hvarf af sjónarsviðinu
flaug í burtu
rétt eins og tillitslaus fugl
fugl
sem skildi vængbrotinn vin sinn einan eftir
þá ætlaöi metnaðargirndin
að rísa á fætur
aö taka til hendinni
aö sýna mátt sinn
en fann sér til mikillar skelfingar
aö hún var lömuð
hún lagði af stað í leit að nýrri ást
ófleygri
svo hún gæti legið kyrr áfram
þá fékk hún máttinn aftur hægt og hægt
núna berst hún fyrir þá vængbrotnu
ástinni fær hún aldrei fullþakkað fyrir að
skilja sig eftir
eina vængbrotna.
Yrmla.
3