Vera - 01.08.1985, Blaðsíða 4

— í hvaöa grein sem er — hafi samflot eins
og á Norrænu Ijóðlistarhátíöinni."
Síöan segir líka: ,,Sem nærri má geta
veita góð Ijóö mér alveg sömu ánægju
hvort sem þau eru eftir karl eöa konu. Og
óg á þá ósk eina íslenskum skáldkonum
(ath! skáldKONUM) til handa aö þeim nýt-
ist gáfur sínar sem best í nútíö og framtíö."
Og í lok bréfs síns beitir skáldiö nýyröinu
„kresslegur" sem skilja er að merki
sirkusstjóri „sem stýri slag þar sem liöi er
skipt eftir skapnaði manna.“ Það er sem
hátíöinni? Hressilegast væri auövitaö aö
geta haldið aðra Norræna Ijóðahátíö sam-
hliða körlunum og kynnt öll góöu norrænu
kvenskáldin. Á einhvern hátt ættum við
alla vega að standa á því fastara en fót-
unum, aö mannkynið sé ekki karlkyns
heldur sé þaö karlar og konur í samfloti.
Og látum engan komast upp meö það aö
búatil neikvætt lýsingarorð úr nafni konu,
sem svo mikið hefur lagt af mörkum í bar-
áttunni fyrir þeirri skoðun.
Ms
sagt úr þessari hæö sem skáldið kýs aö
skaka vopn sitt.
„Ég vaska alltaf upp fyrir konuna mína
— hvers vegna segir hún þá aldrei þakka
þér fyrir?” spurði kvenréttindakarlinn og
skildi ekki hvers vegna stelpurnar fóru all-
ar aö hlæja. Sjálfsagt var honum einhver
vorkunn. Orðið listamaöur þýðir auövitaö
karl-listamaöur rétt eins og orðið skáld
þýöir karl-skáld og Ijóö er ort af karli. Nema
annaö sé tekiö fram svo sem eins og meö
því aö nota oröiö skáldkonur sórstaklega.
Og Ijóöahátíö er auövitaö karla-hátíö lista-
manna, sem vilja hafa samflot. Hvernig
dettur okkur í hug aö kvenskáld meö sín
kvenljóð rúmist inni í þessari skilgrein-
ingu? Konur! Þær eru ekki skáld, heldur
kvenskáld. Um þær má fjalla sérstaklega,
gjarnan í kippum, svo sem eins og fimm í
einu enda fljótlegast þannig. En þaö er
ekki þar meö sagt aö slikar kippur eigi
heima á raunverulegu skáldaþingi.
Hvernig væri aö fara aö ráöum Svövu,
Sonju og Magneu og koma hvergi nærri
„Hef ekki frelsi“
Til Veru.
Ég sendi hér með greiðslu fyrir heim-
send blöð og segi þar meö upp blaðinu
Veru, allavega um stundarsakir. Þó upp-
hæðin fyrir áskrift sé ekki há hef ég í
hyggju að verja henni í annað. Ég vinn úti
frá 9—18 og hef hreinlega ekki tíma til aö
lesa eitt eða neitt, varla dagblöðin svo að
þaö er sóun aö kaupa þessi tímarit.
Nú er svo komið fyrir mér aö ég þrái þaö
eitt aö geta tekið smáfrí til að vera heima
en ég hef ekki „frelsi" til þess þ.e. efna-
hagslegt frelsi. Ég þráöi aö fara út aö vinna
en nú er þetta orðið of mikið og litli fjögra
ára sonur minn segir á hverjum morgni
„mamma, geturðu ekki veriö heima?“
4
Barnapían, systir hans, ber einkenni
sinnuleysis og leiöa, tæplega 10 ára
gömul. Við erum nýflutt og henni leiöist að
hafa ekki vinkonurnar. Svo flytjum við aft-
ur einhvern tíma því nú leigjum viö, misst-
um húsiö í fyrra eins og svo margir aörir.
Hví er ég aö létta af mér þessu, í upp-
sagnarbréfi aö blaðinu Veru? Þetta kom
bara svona óvænt með á blaðið eins og
þegar konur talast við. Hve margar eða
mörg erum viö, sem erum oröin dofin og
vansæl vegna þess aö launin hrökkva svo
skammt og frítíminn er svo naumur?
Finnum stressið í börnunum og finnst
við vera misheppnuð eintök af mannfólki,
sem kann ekki aö bjarga sér áfram. Líður
mörgum svona núna?
Einu sinni í mánuöi trufla hormónarnir
mig og gera mig svo dapra og oft grimma
og beiska. Þar sem móðurlífið var fjarlægt
í fyrra, kemur þessi tilfinning ætíö aftan að
mér og ég sit uppi meö sárindi viö eigin-
manninn, sem eins og sennilega langflest-
ir karlmenn, botna aldrei neitt í hormóna-
hliöarsveiflum kvenna. Hann ásakar mig
bara um að vera ekki ég sjálf og ég fæ á til-
finninguna aö ég jafnvel hati hann og þá
hata ég sjálfa mig og allt, en græt innan í
mér. Er þaö svona, sem mörgum konum
líður einu sinni í mánuði? Til hvers er ég aö
þessu pári, er ég aö biöja um vorkunn, eöa
er það einmitt svona, sem margar konur
hleypa útaf „ventlinum" til aö halda söns-
um? Hinar sem ekki þora þaö, enda í töflu-
glasinu og halda uppi hátekjum lyfjafræö-
inga, svo aö þeir geti borgað hærri skatta,
svo aö ráðherrarnir geti hækkaö launin
sín, svo aö við hin getum býsnast yfir því
og fariö aö hata þá fyrir græögina og tillits-
leysiö, sem sagt hringavitleysa.
Nú hætti ég þessu, áöur en þið sendið
geðlækni aövörun um aöeinhversé slopp-
in út af lokuðu deildinni. Vel á minnst, eru
margar konur, sem stundum vildu bara
vera inni á „lokaðri deild“ og gleyma öllu
þessu geöveikislega peningabasli?
Þetta er auðvitað skammarlegt aö
hugsa svona, þegar maöur er heilbrigöur
og hefur þrek til að vinna úti. Já að ekki sé
talað um alla hina sem þjást t.d. í Eþíópíu,
en þaö er alveg sama þó að ég leiði hug-
ann aö því, ég hefi jafnmiklar áhyggjur af
ógreiddum reikningum fyrir því, og viröist
ganga jafn illa að tjónka við verðbótaþætti
og hækkandi vöruverð.
Uss, nú hætti ég þessu kveini. Þaö stoö-
ar ekkert enda gengur þessi tilfinning yfir
rétt eins og hvert annaö lægðafargan á
haustdögum.
Gangi ykkur allt í haginn!
Kveðja Þ.