Vera - 01.08.1985, Blaðsíða 14

Það vakti mikla athygli fyrr á þessu ári, þegar ensk kona, Kim Cotton að nafni, tók
að sér að ganga með og ala barn til þess að selja það barnlausum hjónum. Hjónin
eru bandarísk og eiginmaðurinn sá Kim fyrir sæðinu, en það var bandarískt fyrirtæki,
sem sá um viðskiptin og kom öllu í kring. Kim var fyrsta enska staðgöngumóðirin og
við fæöingu barnsins upphófst mikið lagalegt þóf um það hvort hún mætti selja barn
sitt. Að fæðingunni lokinni fór Kim aftur heim til sín en dóttirin nýfædda, „Baby Cotton",
eins og blöðin kölluðu hana, varð eftir á sjúkrahúsinu þar til dómur féll í málinu. Svo fór
að lokum að bandarísku hjónin fengu hana. Launin, sem Kim fékk fyrir viðvikið voru
£6.500 og auk þess keypti enskt dagblað einkaréttinn á sögu hennar fyrir £15.000. Ný-
lega kom eigin frásaga Kim út í bókarformi og af því tilefni sótti blaðakona enska blaðs-
ins The Guardian hana heim:
Einhvern veginn haföi ég gert mér í hug-
arlund aö Kim væri bláfátæk en svo reynd-
ist ekki vera. Hún býr ásamt manni sínum,
Geoff og tveimur börnum í rúmgóöri íbúö
I Finchley hverfi Lundúna. Kim tók þar á
móti mér, óaðfinnanlega klædd og tilhöfð,
heimilið var, þrátt fyrir tvö ung börn, sömu-
leiöis óaöfinnanlega. Vel tiltekiö og í röö
og reglu. Kim sagði mér aö þaö hefði verið
til aö koma húsinu í lag sem hún ákvað að
ganga meö barn og selja þaö síöan. Núna,
sex mánuðum eftir fæðingu dótturinnar er
allt þar sem nýtt, húsgögn, lagnir, gólf-
teppi, eldhús. Hún sýndi mér þetta allt
stolt í bragði og sagðist ekki sjá eftir neinu,
þetta heföi veriö þess viröi. En hún veit aö
aðrar staðgöngumæður hafa þjáðst af
eftirsjá. Hún hefur hitt þá fyrstu banda-
rísku, sem nú lætur ekkert tækifæri ónot-
aö til að segja frá því hversu mjög hún þrái
barnið sem hún lét af hendi. En Kim lætur
þaö ekki eftir sér að velta vöngum, hún
hefur brynjað sig hetjukufli og kveöst stolt
af því aö ,,hafa komist klakklaust í gegnum
þetta, að hafa sýnt aö þetta er hægt. Þaö
er hægt að útiloka móðurtilfinninguna ef
maður reynir."
En saga hennar er þó raunaleg og Kim
er bitur gagnvart mörgum, ekki síst banda-
ríska fyrirtækinu, sem kom kaupunum í
kring. Hún óttast að foreldrar barnsins hati
sig og kenni sér um þær lagalegu ógöngur
sem málið er komið í: „Mig langar til þess
að þau lesi bókina mína til þess að þau viti
hvernig þetta var frá mínum bæjardyrum
séð.“ Hún er að reyna að fá lögfræðing til
að koma bókinni til þeirra, þráir samúð
hjónannaog þakklæti. Hún þarfnast viöur-
kenningar á því að hún sé ekki bara ein-
hver gráðug fjármoksturskerling heldur
MOÐUR-
örlát kona, sem vildi gera öörum vel. En
hún hefur aldrei oröiö vör við neitt þakk-
læti.
Eins og hver önnur vinna
Kim heyrði fyrst um staðgöngumæður
þegar hún var að hlusta á útvarp yfir morg-
unverkunum heima hjá sér. Hugmyndin
snart hana strax. Hún var atvinnulaus, án
starfsmenntunar og bundin heima hjá
börnunum. Maðurinn hennar, Geoff, starf-
ar í þvottahúsi fööur síns. Þau höfðu ekki
efni á aö láta gera neitt fyrir húsið. Geoff
hafði látiö taka sig úr sambandi eftir að
börnin tvö komu, þau voru ákveðin í að
eignast ekki fleiri. Að vera staðgöngumóð-
ir hljómaði eins og hver önnur vinna,
m.a.s. vinna sem hægt væri að leysa af
hendi heima viö um leiö og bús og barna
væri gætt. Hvers vegna ekki?
Barnleysi hjóna var Kim framandi hug-
tak þangað til hún fór til spjalls viö fulltrúa
fyrirtækisins. Hún hafði ekki hugmynd um
hversu erfitt þaö er að fá nýfætt barn í fóst-
ur né að eitt af hverjum sjö hjónum geta
ekki eignast börn saman. Þegar henni var
orðið þetta Ijóst, hætti Kim að skoða staö-
göngu sem hvert annað starf, hún sá þaö
sem göfugt verk til að gleðja aöra.
Hún skrifaði undir samning við fyrirtæk-
iö. i þeim samningi voru ótal margir liöir,
svo sem að væntanlegir foreldrar barnsins
skuldbundu sig til aö taka við því jafnvel þó
svo það fæddist vanskapað. Kim átti aö líf-
tryggja sig, hún mátti hvorki reykja né
drekka áfengi, hún afsalaöi sér rétti til aö
láta eyöa fóstrinu ef henni snerist hugur,
bandarísku hjónin myndu sjá alveg um
LIF
TIL
LEIGU
14