Vera - 01.11.1990, Síða 3

SKEMMTIFERÐ
Á SKATTSTOFUNA
Eg skrapp á skattstofuna um daginn.
Erindið var að fá staðfestar upplýsingar
um tekjur mínar og eignir s.l. þrjú ár. Eg
hélt satt að segja að þetta væri ofur einfalt
mál. Það átti bara að færa nokkrar tölur á
þar til gert eyðublað. Kannski hefði þetta
líka verið venjulegt stofnanavesen ef mað-
ur væri ekki sífellt að blanda einhverjum
kvenfrelsissjónarmiðum í allt. Líklega er
það vandamálið. En aftur á skattstofuna.
Maðurinn sem afgreiddi mig var nokk-
uð snöggur að uppgötva að ég væri
fráskilin. Það var líka það eina sem gekk
fljótt fyrir sig og virtist lengi vel ekki ætla að hjálpa honum við
afgreiðslu málsins. Hann fann nefnilega enga skattskýrslu frá mér og
hélt því staðfastlega fram að ég hefði ekki skilað framtölum. Ég ákvað
snarlega að tileinka mér kurteislegt, ívið kuldalegt viðmót og tjáði
manninum að mér væri ágætlega kunnugt um hvaða skýrslum ég
skilaði. Þá spurði maðurinn hvort ég hefði kært álagninguna. Ég kvað
nei við og enn var karpað svolítið um það hvort ég hefði skilað framtali.
Þá var eins og blessaður maðurinn fengi hugljómun og næsta spurning
var: „Ertu í rekstri?" „Ja, ef hægt er að kalla það rekstur, ég var með
verktakatekjur upp á nokkra tugi þúsunda." Maðurinn lifnaði allur við
og sagði: „Ef við getum kallað það rekstur þá get ég fundið framtalið".
Við eygðum nú lausn á málinu og ég brá mér á næstu skrifstofu á
meðan gengið væri frá plagginu. Fimmtán mínútum síðar kom ég aftur
og það verður að játast að þá fór ég að eiga nokkuð erfitt með að halda
minni yfirveguðu grímu, var þó enn vel meðvituð um að það hefur
ekkert gott í för með sér að afhjúpa hysterísku kvensuna. Skilaboðin nú
voru nefnilega að ég hefði ekki skilað „eigin" framtali á síðasta ári. Og
enn var þrefað smástund. Einhver lítill púki í mér hvíslaði að best væri
að láta skattstofumanninum eftir að koma með tillögu til lausnar þess-
ari deilu, þ.e.a.s. sækja sönnunargögnin. I aðra röndina var ég þó ekki
alveg örugg um að yfirvöld hefðu ekki hreinlega sett mína prívat og
persónulegu skattskýrslu í endurvinnslu og afmáð öll verksummerki.
Vonum seinna kom hinn reyndi og virðulegi starfsmaður
skattstofunnar með lausnarorðið. „Það er best að ég sæki skýrsluna svo
að þú getir séð þetta". Sigri hrósandi kom maðurinn til baka og með
hvað? Jú, skattskýrslu fyrrverandi eiginmanns míns, þar sem búið var
að færa allar niðurstöðutölur af mínu framtali yfir á hans. Þeir hafa
náttúrulega skilið það strákarnir á skattinum, sem mér var fyrirmunað
að skilja, að maðurinn fyrrverandi yrði að geta nýtt sér persónu-
afsláttinn minn. Ég benti skattmanninum - fremur elskulega - á að
fletta upp á undirskriftinni minni á þessu framtali. Og viti menn, hún
var þar ekki. Nú var andrúmsloftið orðið dálítið spennt og skattkallinn
fletti taugaveiklunarlega í fylgiskjölunum og þar fannst hið forsmáða
framtal mitt. Mér var ekki alveg ljóst hvort mig langaði að hlæja eða
gráta þegar ég sá hver örlög það hafði hlotið eftir allt baslið við að koma
því saman. Það hafði nefnilega verið strikað vandlega yfir það með
rauðum tússpenna, sem væntanlega merkir að þetta plagg skipti ekki
máli, en megi svo sem liggja þarna.
Allt um það, tölurnar sem mig vantaði voru fundnar. Ég fékk
eyðublaðið mitt, greiddi fyrir „þjónustuna" og hvæsti léttilega milli
samanbitinna tannanna: „Þetta er nú jafnréttið", áður en ég snerist á
hæli og fór út.
Ekki er öll sagan sögð. Ég gekk um bæinn eins og grenjandi ljón og
sagði samherjum mínum í kvennabaráttunni söguna. Þegar mér var
runnin mesta reiðin gerði ég mér aðra ferð niður á skattstofuna og
óskaði eftir afriti af öllu framtali mínu. Sagan endurtók sig, nema hvað
nú var það kona sem afgreiddi mig, sem breytti málinu auðvitað
talsvert. Eftir nokkra stund ráðfærði hún sig við manninn sem tók á
móti mér í fyrra skiptið. Af einhverjum torkennilegum ástæðum virtist
hann muna eftir þessum erfiða viðskiptavini. Konan mætti að lokum
með skýrslu eiginmannsins fyrrverandi þar sem mín var svo vel og
vandlega falin með fylgiskjölum. Ég bað um ljósrit og hún spurði
elskulega hvort ég vildi ekki fá bæði framtölin og játti ég því. Þegar ég
fékk þau í hendur kom ýmislegt athyglisvert í ljós sem ekki verður
tíundað hér. Konan sagði mér svo að þetta kostaði 400 krónur og ég
spurði í forundran hvort ég ætti að greiða tvöfalt gjald fyrir tilfærslur
skattstofunnar. Auðvitað sá hún að það gekk ekki (af því að konur eru
fyrst og fremst vitsmunaverur en ekki kerfisþrælar) og sagði að bragði:
„Allt í lagi, 250 krónur".
Því miður er ljósritið ekki í lit sem hefði verið mun tilkomumeira
nieð rauðu tússpennastrikunum.
Boðskapurinn er: Konur, hafið gætur á meðferð þeirra gagna sem
þið afhendið því opinbera, ekki síst við hjúskaparslit. Látið ekki bjóða
ykkur slíkt misrétti. Strákunum í kerfinu finnst þetta nefnilega svo
eðlilegt að þeim dettur ekki einu sinni í hug að senda manni línu um
breytingarnar.
Sigríður Stefánsdóttir
ER KVENNABARÁTTAN ORÐIN
OF PEN? 4
í EÐLI ÞÍNU VARSTU ALLTAF
VIRKILEGA KVENLEG 6
Um krínólín og korsettu.
NÚNA ER ÓÞARFI AÐ BERA
UPPREISNINA UTAN Á SÉR 8
Rætt við Þórdísi Kristleifsdóttur,
fatahönnuð.
LJÓSI PUNKTURINN í KLÆÐNAÐI
KARLA 12
ARFUR MÆÐRANNA 18
Frá ráðstefnu í Skálholti
um konur og trú
NÝBAKAÐAR MÆÐUR MISSA
VINNUNA 20
DAGUR í LÍFI KONU 23
Vera fylgist með degi í lífi Elínar
Erlingsdóttur.
AF HVERJU ÁLVER? 26
Kristín Einarsdóttir fjallar um helstu
rök gegn byggingu árvers hér á landi.
UR LISTALIFINU 30
KVENNABLAÐIÐ DRAUPNIR 37
KÖNNUN Á VIÐHORFUM
KVENNA TIL FJÖLMIÐLA 38
3