Vera - 01.11.1990, Blaðsíða 10

reisnina utan á sér. Ef einhver
leyfði sér að mæta á þingfund í
gallabuxum, myndi svo mikil
athygli beinast að búningnum að
enginn myndi heyra orðin. Hins
vegar finnst mér engin ástæða til
að konur gangi alveg inn í ímynd
karla af þeim og verði of snotrar.
Konur verða að eiga báða mögu-
leikana og konur geta opnað
karlmönnum nýja leið í fatavali.
En nú eru undirfataverslanir
orðnar fullar af sexý undir-
fatnaði, segi ég, blúndusokka-
böndum og fleiru slíku. Sumum
finnst það voða sniðugt og
kitlandi núna, en hversu lengi er
það sniðugt? Hvenær verður
kvöð að nota þetta?
- Eg er ekki hrædd um að við
látum neyða okkur aftur í sokka-
bönd. Kannske ein og ein, en ekki
allt kvenkynið. I svona undir-
fötum eru einhverjar kynferðis-
legar merkjasendingar á milli
kynja. Mér finnst kvenleg kona
vera kona sem er hún sjálf, en
ekki kona í korselettuleik. Hins
vegar getur vel verið að við
þurfum að gera útlitsbyltingu á
svo sem eins og 50 ára fresti. Við
verðum að slaka á á milli, upp-
reisnin getur ekki verið stöðug.
En við verðum að passa okkur á
að falla ekki inn í gefnar fyrir-
myndir.
Kvenímynd þessarar aldar er
alltaf að grennast. Aukakílóin eru
eilífðarvandamál konunnar. Þeg-
ar umræðuefnið konur og völd
bar á góma í kvennaboði um
daginn lét ein þessi orð falla: „Eg
myndi aldrei kjósa feita konu til
trúnaðarstarfa. Ef manneskja get-
ur ekki stjórnað því hvað hún
lætur ofan í sig, er ekki hægt að
treysta henni til nokkurs annars".
- Þetta þykir mér merkileg
skoðun, segir Þórdís. Feitum kon-
um er sem sagt ekki treystandi, en
feitir karlmenn þykja virðulegir
og traustvekjandi. Mér finnst
kvenlegt að hafa dálitla bólstrun.
Mér finnst konur sem þykja 10
kg. of þungar fallegar, ef þær
klæða sig í samræmi við það og
eru ekki að reyna að sýnast
eitthvað annað. En það eru víst
ekki margir á þessari skoðun. Við
eigum helst að vera eins og
strákar - eins og strákar með stór
brjóst. Eg veit ekki hvaðan þessi
nýja fegurðarímynd líkamsrækt-
ardömunnar kemur, ekki kemur
hún úr kvennabaráttunni. En nú
eru breiðu axlirnar og axla-
10
Mér finnst kvenleg
kona vera kona sem
er hún sjólf,
en er ekki bara í
korselettuleik. Hins
vegar getur vel veriö
aö vió þurfum aö
gera útlitsbyltingu á
svo sem eins og 50
ára fresti. Vió verðum
að slaka á á milli,
uppreisnin getur ekki
verið stööug.
Ég held aö bœöi
kynin séu upptekin af
útliti sínu, en á
mismunandi hátt,
segir Þórdís.
Karlmenn hugsa
meira um aö
stinga ekki í stúf,
en konur um þaö
aö vera fallegar.
púðarnir að hverfa. Nú megum
við aftur hafa línur og vera kven-
legar, en ekki þó óhóflega kven-
legar. Aður fyrr voru kynbomb-
urnar kvenlegar og vel bólstr-
aðar.
En hvað með Madonnu, spyr
ég. Bandarískir femínistar eru
voða hrifnir af henni, finnst hún
leggja áherslu á hið kvenlega án
þess að vera undirgefin og gefa í
skyn að hún tilheyri veikara
kyninu.
- Madonna er alveg sérstakt
fyrirbrigði, sem ég átta mig ekki
alveg á. Mér finnst hún eiginlega
vera plat, hún fer í taugarnar á
mér, segir Þórdís um kyntákn
okkar tíma.
Konur hafa löngum þótt upp-
teknar af spegilmynd sinni og
það hefur verið talið til marks um
hégómagirnd þeirra. En á ekki
áhugi kvenna á útlitinu djúpar
félagslegar og efnahagslegar ræt-
ur?
- Ég held að bæði kynin séu
upptekin af útliti sínu, en á mis-
munandi hátt, segir Þórdís. Karl-
menn hugsa meira um að stinga
ekki í stúf, en konur um það að
vera fallegar. Ég veit ekki hvort
það er eðlið sem ræður þessu, eða
aldalöng menningarþróun í vest-
rænum þjóðfélögum. Konur hér
áður fyrr áttu náttúrulega allt
undir því að ná í vænlegan mann
og þurftu því að vera fallegar.
Én fyrir hvern er þá fjar-
hagslega sjálfstæð nútímakona að
halda sér til? spyr ég. Þórdís
heldur að konur punti sig mikið
fyrir aðrar konur.
- Ég hef oft hugsað um það að
þegar vinkonur eru að fara út
saman og ekkert kynferðislegt er
með í spilinu, mála þær sig alveg
jafnmikið og ef það væru karl-
menn með. Og konur eins og
karlarnir passa sig á því að skera
sig ekki of mikið úr.
Akveðnar reglur um klæða-
burð gilda alls staðar og alltaf. Ég
man að ég sagði einu sinni við
vinkonu mína sem mér fannst
hafa óheyrilegar áhyggjur af föt-
um og útliti sínu, að mér væri
alveg sama þó ég væri ekki alltaf
klædd eftir staðli. „Þú ert nú líka
í Háskólanum og maðurinn þinn
í Myndlista- og Handíðaskólan-
um", sagði hún. En jafnvel þar
gilda reglur. Ég man líka eftir
annarri vinkonu minni sem ég fór
með að skoða föt þegar hún var í
menntó. Hún lýsti því yfir að hún
og kunningjar hennar gætu geng-
ið í hverju sem væri, og ég komst
að því að það var sama í hverju
hún var, bara að hún væri í gráu
síðu pilsi og lopapeysu.
Og nú rennur samtal okkar út í
reynslusögur. Föt eru umræðu-
efni sem opna dyr inn í öll
skúmaskot mannlífsins. Líkam-
inn hefur verið falinn í fötum í
árþúsundir og því eru föt stór
þáttur í menningu okkar. Við
erum klædd í þau aðeins örfáum
mínútum eftir að við fæðumst og
okkur finnst því fötin vera hluti af
persónuleika okkar.
Búningasagan hefur mikið
verið notuð sem mælikvarði á
samfélagsbreytingar. En Þórdís
segir þegar ég kveð hana að sér
finnist sagan oft vera oftúlkuð.
Að eitt fyrirbæri eigi að stafa af
öðru. En í sögunni hljóti að verða
víxlverkun. Er hægt að fullyrða
hvað kemur fyrst, fötin, lífstíllinn
eða þjóðfélagsbreytingarnar?
Enburvinnswn hf