Vera - 01.02.1991, Page 38

U R LISTALIFINU
ALDREI FER ÉG SUÐUR
Það var eins og að mæta í fjöl-
skylduboð hjá vandalausum
að fara á frumsýningu hjá á-
hugamannaleikfélaginu Hug-
leik, sem sýndi sjónleikinn
„Aldrei fer ég suður" á
Galdraloftinu í Reykjavík á
aðventunni. Sýningargestir
heilsuðust innilega og út-
sendari VERU skemmti sér
við að velta fyrir sér fjöl-
skyklutengslum frumsýning-
argesta innbyrðis og við að-
standendur hinnar ágætu sýn-
ingar. Persónur leikritsins eru
allar á leið norður „af ein-
hverjum miskjánalegum
ástæðum" eins og segir í leik-
skrá. Fundum fimm aðalper-
sóna ber saman á Umferðar-
miðstöðinni og í rútunni
hristast þær svo rækilega
saman að leikritið endar með
tveimur hjónaböndum. Þarna
er á ferðinni kona, sem ferðast
með 24 ára gamlan kött til að
láta bróður sinn dýralækninn
aflífa hann og rithöfundur
sem yrkir í stíl séra Hallgríms
og er á leið í rithöfundabú-
stað. Þau fella hugi saman.
Ekki skortir dramatíkina, því
tvö dauðsföll og eina upprisu
þarf til að þau nái saman. Hitt
parið sem verður til í rútunni
á leiðinni norður er fulltrúi
bændastéttar sem gerði þá
skissu að fara „að búa með ref-
um" og kona sem á einhvern
ævintýralegan hátt tókst að
koma snyrtivöruverslun í
38
Reykjavík á hausinn. Þeirra
einasta athvarf í lífinu er gam-
all húshjallur fyrir norðan,
sem konan erfði. Til að henni
gagnist húsið verður hún að
ná sér í almennilegan karl-
mann til að gera við það.
Hann sér afturámóti í húsinu
athvarf fyrir kýrnar sínar, sem
hann skaut undan gjaldþroti
og kom fyrir í Húsdýragarð-
inum. Rútubílstjórinn er verð-
ugur fulltrúi bílstjórastéttar-
innar, kyntröll með vöðva sem
hnyklast svo fallega þegar
hann skiptir um gír og konu í
hverju krummaskuði. Bene-
dikt Jóhannsson virðist ekki
þurfa að leggja nokkuð á sig
til að gera persónuna trú-
verðuga. Aðrir leikarar skil-
uðu einnig sínum hlutverkum
með sóma, þó að þeir notuðu
ýktari leikstíl. Hjördís Hjartar-
dóttir var stórgóð í hlutverk-
um margra eftirminnilegra
aukapersóna, bæði lifandi og
dauðra. Persónurnar í leik-
ritinu „Aldrei fer ég suður"
eru dregnar upp með fáum
dráttum, einföldum samtöl-
um, táknrænum búningum og
skýrum svipbrigðum. Leik-
stjórinn Ingibjörg Hjartadóttir
virðist þekkja sitt fólk og
passar sig á að ofgera engum.
Hugmyndarík leikstjórn
hennar notar einfalda sviðs-
myndina vel. Mestur hluti
leikritsins fer fram í rútunni,
en til að koma í veg fyrir
einhæfni fáum við að sjá inn í
rútuna frá ólíkum sjónar-
hornum. Það sem helst má
finna að sýningunni eru söng-
atriðin. A frumsýningunni
áttu leikararnir í erfiðleikum
með að fylgja undirleik á
segulbandi. En margt er hægt
að fyrirgefa í leikhúsi sem
ekki fer í grafgötur með að
það er áhugamannaleikhús.
Eitt hlutverk áhugaleikara er
að kveikja í okkur hinum
áhuga til að prófa sjálf að
standa á sviði og sýna hvað í
okkur býr og það hlutverk
rækir leikhópurinn Hugleikur
með prýði. Mér fannst þó
söngatriðin stinga of mikið í
stúf við agaðan leikinn, en
þau hafa væntanlega batnað
með hverri sýningu.
I leikskrá eru persónur
kynntar sem „einkennilegt
safn kyndugra sérvitringa".
Mér þótti persónurnar ekkert
kyndugri en fólk er flest , þó
að vissulega séu þær dregnar
skýrari dráttum en gengur og
gerist í leikriti lífsins. Það sem
e.t.v. er verið að skírskota til í
leikskrá er að þetta fólk, hvort
sem það er lifandi, dautt eða
afturgengið, syndir á móti
straumnum - norður. í leik-
skrá er gefin mjög frumleg en
rökrétt skýring á orðinu
byggðastefna: „Orðið merkir
einfaldlega það sem allir ættu
að geta séð. Byggðin í landinu
hefur tekið ákveðna stefnu -
suður." Byggðastefna íslands
er sem sagt suður. Hugleikur
hefur lagt sitt af mörkum með
skarpri ádeilu í þessu verki til
að koma í veg fyrir að ísland
sporðreisist.
BÁ
Bróðlega kemur á fjalir
Galdra-Lofts annað stykki með
leikhópunum. „Sjónleikurinn um
Svein Sáluga Sveinsson í Spjör og
samsveitunga hans" nefnist það.