Vera - 01.12.1992, Blaðsíða 8

HERDÍS SVEINSDÓTTIR
HJÚKRUNARFRÆÐINGUR
TIÐAHVORFIN
Stundum veltir maður fyrir sér
lífsgátunni frá mismunandi sjón-
arhornum. Til dæmis var ég að
hugsa um það um daginn hvað
væri það besta sem hefði komið
fyrir mig í lífinu. Snögglega laust
því niður í huga mér (áður en ég
náði að muna eftir börnunum
þremur og manninum) að það
besta sem fyrir mig hefur komið
væri að eldast og þroskast. í dag,
36 ára, get ég t.d. horft á sjálfa
mig í spegli og tekið eftir því að ég
sé nú bara ansi mikið farin að
líkjast henni mömmu í vextinum,
án þess að það trufli mig eins
svakalega og það hefði gert fyrir
10-15 árum. Ég er líka orðin
miklu öruggari í öllum sam-
skiptum við fólk heldur en ég var.
Þegar ég horfl á konur 50 ára og
eldri þá flnnst mér þær almennt
afslappaðar og með skoðun á öllu
milli himins og jarðar. í sinum
hópi vilja þær að á þær sé hlustað
og skoðanir þeirra virtar. Hins-
vegar hefur ekki heyrst mikið í
þessum hópi á opinberum vett-
vangi, trúlega vegna þess að
aðalstarfsvettvangur flestra þess-
ara kvenna var innan heimilanna
og þær ekki vanar að gera grein
fyrir skoðunum sínum opinber-
lega. Viðhorf þeirra til tíðahvarfa
hafa þvi ekki verið ráðandi í
opinberri umræðu um þetta
tímabil í lífl kvenna. Ætla má að
þar verði breyting á á komandi
árum. Starfsvettvangur megin-
þorra kvenna sem kemst á
tíðahvörf eftir 10-15 ár hefur
verið utan heimilanna. Fleiri
konur eru vanur að taka til máls
á opinberum vettvangi, orða
hugmyndir sínar og kreQast
svara. Því má vænta þess að
konur komi til með að kreíjast
þess að fá betri og nákvæmari