Vera - 01.12.1992, Blaðsíða 27

Vera - 01.12.1992, Blaðsíða 27
ALNÆMI ER EKKI ÞESS VIRÐI AÐ DEYJA FYRIR ..Eg var bara ein af þessum venjulegu stelpum, rétt aðeins farin að sofa hjá þegar ég smit- aðist við samfarir við tvikyn- hneigðan mann, 17 ára gömul. Þetta var strákur sem ég þekkti mjög vel og ég svaf bara hjá honum í þetta eina skipti. Það þurfti ekki meira til,“ segir 25 ára gömul stúlka sem við ætlum að kalla Guðrúnu, en hún er smituð af HlV-veirunni. Guðrún er nú búin að vera með veiruna í 8 ár og er enn frísk og horfir björtum augum á tilveruna og lifir bara einn dag í einu. En það var ekki alltaf þannig. „Ég komst að þvi að ég var með HlV-veiruna eftir að læknir sem var að meðhöndla mig vegna kynsjúkdóms lét rannsaka hvort ég hefði þetta líka.“ Fréttin var mikið áfall fyrir Guðrúnu, hún var ekki nema tvítug og hafði haft allt aðrar hugmyndir um lífið og tilveruna, en að ganga í gegnum það með sjúkdóm sem enginn getur læknað. MIKID ÁFALL Guðrún var flutt að heiman þegar hún fékk þessar fréttir og það fyrsta sem henni datt í hug var að hringja í mömmu sína. „Ég spurði hana fyrst hvort ég mætti koma í heimsókn þvi að ég var ekki viss urn að hún kærði sig um að vera nálægt mér fyrst ég var smituð af þessum hræðilega sjúkdómi. Hún sagði mér að koma og ég grét og grét en við gátum talað saman. Ég hélt ég myndi deyja eftir tvo mánuði eða svo og þetta var alveg rosalega mikið áfall fyrir alla.“ Guðrún bjó með strák á þessum tíma og segir að þau hafi verið „alveg rosalega hrædd. Við hættum alveg að stunda kynlíf, sváfum bara hlið við hlið, skíthrædd." Þau hættu saman nokkrum mánuðum seinna, segir Guðrún og vill meina að ástæðan hafi ekki verið eingöngu sú að hún væri smituð. MIKILVÆGT AÐ NOTA SMOKK Þegar hún fékk þessar fréttir fyrír flmm árum vissi Guðrún lítið um sjúkdóminn eins og flestir á þeim árum. Núna veit hún allt sem hægt er að vita og flnnst alveg hræðilegt að konur sofl hjá karlmönnum sem þær þekkja ekki mikið án þess að nota srnokka. „Eitt skipti er alveg nóg og ég er gott dæmi um það.“ Hún segir að hún ræði þetta oft við vinkonur sínar en þær láti sér ekki segjast. „Það er eins og þær séu hræddar um að missa gæjann ef þær fara fram á að hann noti smokk. En ég segi bara við konur að maðurinn sé ekki þess virði að sofa „Konur eiga alltaf að vera með smokk upp ó vasann eins og karlar." hjá honum ef hann hugsi svona og þær skuli bara láta hann sigla sinn sjó. Konur eiga alltaf að vera með smokk upp á vasann eins og karlar.“ Henni flnnst skrítið að margar konur ákveði hvort þær ætli að sofa hjá manni út frá því hvort hann sé snyrtilegur eða ekki. „Þetta er náttúru- lega rugl, þeir þurfa hvorki að líta út fyrir að vera lauslátir, dópistar eða í einhverju rugli til að vera með veiruna,“ segir Guðrún. „Fólk myndi aldrei láta sér detta í hug að ég væri smituð ef það hitti mig. Alnæmi smitast hraðast meðal kvenna þvi þær passa sig minnst. Það er eins og konur haldi að þetta komi ekki fyrir þær,“ segir Guðrún. FORDÓMAR Fordómar eru enn ríkjandi í þjóðfélaginu gagnvart fólki sem er smitað og koma þeir oft fram á vinnustöðum. Guðrún vann við af- greiðslustörf í aukavinnu og dag einn hringdi verslunarstjórinn og sagði henni að koma ekki aftur, salan hefði minnkað við að hafa hana þarna jwí fólk vissi um ástand hennar. Þegar Guðrún spurði verslunarstjórann hvað hann ætti við með „ástand hennar" sagði verslunar- stjórinn að hún ætti að vita manna best út á hvað þetta gengi. Eftir að hafa misst vinnuna lagðist Guðrún í þung- lyndi. „Mér leið alveg rosalega illa, fannst ég vera einskis virði og að lífið væri tilgangslaust. „Ég sagði svo upp aðalstarfinu mínu þvi mér fannst ég ekki geta gert vinnufélögum mínum það að vera lengi frá vinnu þegar ég veiktist. Eg var bara svo viðkvæm fyrir því að þeir kæmust að þvi að ég væri smituð og færu að tala illa um mig. Svo ég sagði bara upp. En ég er ekkert viss urn að þeir hefðu gert mér líflð leitt ef ég hefði sagt þeim þetta, mér bara fannst það þá,“ segir Guðrún. SVIFT VALINUM UM AÐ EIGNAST BARN Guðrún fær fullar örorkubætur frá Tiyggingastofnun og fær AZT lyíið til að halda sjúkdómnum í skeljum. „Ég þarf að fara í blóð- prufu þriðja hvern mánuð vegna þess að læknarnir eru að fylgjast með þvi á hvaða stigi sjúkdóm- urinn er. Svo þarf ég alltaf að fara í bólusetningu eins og gamla fólkið ef einhver flensa er á leiðinni," segir hún og kímir. Flestar konur hér á landi sem hafa greinst með HIV-smit eru á barneignaaldri. Ein konan hefur fætt barn og reyndist það heil- brigt. Guðrún segir að erflðast hafl verið að sætta sig við að vera svift valinu um að eignast barn. „Allar vinkonurnar voru farnar að eignast börn og mig langaði til þess líka en sjúkdómurinn lokaði á alla slíka drauma. Ég held að konur eigi erflðara með að sætta sig við það að geta ekki átt börn en karlar," segir Guðrún. Lokaorð Guðrúnar til allra kvenna „Kynlíf er ekki þess virði að deyja íyrir og það er bara sjálfselska í strákum sem neita að nota smokk. Geflð ekki eftir, lífið er meira virði en svo að því sé deilt með svona delum." □ ÞB 27

x

Vera

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vera
https://timarit.is/publication/858

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.