Vera - 01.12.1992, Síða 29

NAUÐGUNARMÁL
ÐSKOTAHLUTIR í KERFINU
Anna var búin að kvíða þessum
degi í marga mánuði. Og nú átti
hún að mæta í Sakadóm Reykja-
víkur í dómsal 101 næsta mánu-
dag. Hún hafði séð nauðgunar-
réttarhöld í amerískum bíó-
myndum og bjóst við að þetta yrði
eitthvað svipað. Hún vissi að
þetta yrði erfltt, allt sem á undan
var gengið hafði verið erfltt, yflr-
heyrslur lögreglunnar, læknis-
skoðunin og margra mánaða
þunglyndi sem hafði næstum
eyðilagt ástarsamband hennar og
kostað hana vinnuna.
Anna er ekki hennar rétta
nafn þvi hún óskar nafnleyndar.
Hún settist við minnsta borðið í
salnum. Fyrir framan hana sat
dómarinn, á vinstri hönd sat
saksóknarinn, maður sem hún
hafði aldrei séð fyrr. Henni á
hægri hönd sat maðurinn sem
nauðgaði henni og við hlið hans
sat veijandi hans. Þetta áttu að
vera lokuð réttarhöld en í
áhorfendastúkunni sátu tveir
ungir menn og hún vissi ekki af
hverju þeir voru þarna. Anna og
ritarinn voru einu konurnar í
salnum.
„Það pirraði mig að vita ekki til
hvers þessir ungu menn voru í
salnum og ég fékk ekki að vita
það fyrr en allt var yflrstaðið.
Þetta voru laganemar en mér
fannst að dómarinn hefði átt að
spyrja mig hvort mér væri sama
að þeir væru viðstaddir.“
RÉTTARHÖLDIN
NIDURLÆGJANDI
Svo hófust réttarhöldin. Dómar-
inn sem var eldri maður hallaði
sér fram á borðið, færði gler-
augun fram á nefbroddinn og
horfði beint í augu Önnu og
minnti hana á skyldur hennar og
sannsögli. Upplifun Önnu af
réttarhöldunum voru hræðileg
vonbrigði. Þau voru ekkert lík því
sem hún hafði séð í amerísku
bíómyndunum. „Mér fannst eng-
„Ég hafði orðið
fyrir rosalegum hlutum,
treysti engum,
var uppfull af sektarkennd
og leið alveg rosalega illa.
Mér fannst dómarinn og verjandinn
vera ó móti mér oa svo fannst mér
saksóknarinn líka óvinurinn.
Maðurinn sem ég hélt
að væri þarna fyrir mig.
...Þarna sat ég
ein fyrir framan alla
þessa karla og upplifi
réttarhaldið ó hræðilega
niðurlægjandi hótt."
inn vera þarna íyrir mig,“ segir
Anna.
„Ég hafði orðið fyrir rosa-
legum hlutum, treysti engum,
var uppfull af sektarkennd og leið
alveg rosalega illa. Mér fannst
dómarinn og veijandinn vera á
móti mér og svo fannst mér sak-
sóknarinn lika óvinurinn. Mað-
urinn sem ég hélt að væri þarna
fyrir mig. Saksóknarinn byrjaði
bara á því að biðja mig um að
segja frá öllum atburðinum frá A
til Ö og ég bara gat það ekki. Þá
rýndi hann í skýrsluna og fór að
spyija nákvæmari spurninga.
Eins og hvernig ákærði reif utan
af mér fötin og bað mig að segja
frá því í smáatriðum en það eru
þessi smáatriði sem er svo erfltt
að muna. Hann spurði líka hvort
maðurinn hefði komið getnaðar-
lim inn í fæðingarveg og hvort
hann hafl haflð samfarahreyf-
ingar. Hann vildi vita í hvernig
stellingum samfarirnar hefðu
verið og svo framvegis. Margar
þessar spurninga eru svo erflðar
því þær snerta blygðunarkennd
okkar á svo sérstakan hátt.
Þarna sat ég ein fyrir framan alla
þessa karla og upplifl réttar-
haldið á hræðilega niðurlægjandi
hátt.“
SÍÐAN TÓK
VERJANDINN VID
„Hann byrjaði á að spyija mig
hvort ég væri viss um að þetta
hefði verið nauðgun og lét í það
skína að ég hafl viljað þetta.
Hann baunaði á mig spurningum
eins og vélbyssuskothríð og
reyndi að véfengja allt sem ég
hafði sagt. Hann gerði lítið úr mér
og mér fannst hann vera að segja
að ég væri ómerkileg kona. Sjálfs-
myndin var ekki sterk eftir
þennan atburð og sitja undir
þessu bætti hana ekki. Mér leið
alveg hræðilega. Maður þarf að
vera djöfull sterkur til að stand-
ast þetta.“
29