Vera - 01.05.1994, Blaðsíða 34

að mörgu leyti sé erfitt að slíta sig frá landsmál-
unum. Fyrir ijórum árum vildi listinn þetta
ekki, en núna kom upp umræða og við vorum
ekki allar sammála um hvað bæri að gera. Loks
bar löngunin til að kollvarpa veldi sjálfstæðis-
manna allar úrtölur ofurliði. Það hefur alltaf
borið á ótta hjá Kvennalistakonum við að ganga
til samstarfs við gömlu flokkana. Sá ótti er ekki
ástæðulaus en þetta „púrítanska“ viðhorf má
ekki verða svo þrúgandi að við glutrum niður
möguleikum okkar. Kvennalistinn verður að
vera flokkur sem þorir að skapa sínar eigin
kringumstæður og vegna þessa sköpunarkrafts
gekk ég til liðs við listann.
Það er mikill drifkrafitur fyrir einstakling að
starfa í pólitík og ég fæ hvergi þessa útrás fyrir
athafnasemi mína nema þar. Eg er ekki
ástríðupólitíkus í þeim skilningi að ég lifí og
hrærist i sjálfum leiknum, ég hef á hinn bóginn
þörf fyrir að leggja mitt af mörkum til að stöðug
hugmyndafræðileg endurnýjun megi eiga sér
stað. En líkt og leikari á sviði er ég með í sýn-
ingunni og fer með mitt hlutverk af öllum þeim
krafti og þeirri tilfinningu sem ég á til.
En inni á milli koma tímabil þar sem við
sitjum fastar í sama farinu og komumst ekki
áfram, ég fer að endurtaka mig og næ ekki sam-
bandi við mig sjálfa. Þá sígur úr mér orkan, ég
get orðið slappari og pirraðri en orð fá lýst og
ósátt við sjálfa mig. En yfirleitt finnst einhvers
staðar kimi þar sem hægt er að grúska og grafa
upp nýja og nýja sýn á sömu hlutina. En þegar
ekki má lengur hugsa upphátt og vera lifandi í
hverju viðfangsefni fyrir sig er hræðilegt að
starfa í stjórnmálum. Þá verða þau eins og hver
önnur fabrikka.
I raun og veru eru baráttumálin sígild.
Konur í Rauðsokkahreyfingunni vildu sjá sömu
hlutina gerast og konur í Kvennalistanum. En
um leið og snúið er upp á sjónarhomið fer fólk
að sjá það sem því var hulið áður og heyra það
sem það ekki heyrði. Það er því ekki að ósekju
sem að ég líkti stjómmálum við bókmenntir og
listir því allt þetta gengur í gegnum stöðuga
endumýjun án þess þó að forsendumar breytist
fyrir sjálfri listsköpuninni.“
Lesendum er látið eftir að geta sér til um
hvenær Ingibjörg Sólrún hnyklaði brýmar, hall-
aði sér íhugul fram, fékk sér drjúgan sopa af
kaffinu. Það vannst heldur ekki tími til að lýsa
sófasettinu eða eiginmanninum, köttunum eða
börnunum. Hin sígilda spurning um hver eldar
matinn og þvær upp diskana verður að vera
leyndarmál nú sem fyrr. En hitt dylst engum að
hún er eldhugi á sviði stjómmála, kona sem
markar spor í söguna. n
Hefurþúséð LlV í dag?