Vera - 01.05.1994, Síða 41

Frú Sundaram ásamt Sudha dóttur sinni og Moksha bamabami sínu.
meiri námshæfíleika
en bróðir hennar er
henni innprentað að
hún hafí ekkert uppúr
því að læra.
Eg kenni ekki
bara körlunum um
þetta ástand, eldri
konur eru einnig oft
mjög tortryggnar og
vinna beinlinis gegn
því að stúlkur fái að
mennta sig og taka
óafvitandi þátt í að
viðhalda þessu
ástandi.“
Þær þekkja
ekkert annað!
„Nei og þess
vegna er svo mikil-
vægt að mennta stúlk-
ur þannig að þær ali
dætur sínar ekki upp á
sama hátt. Olæsi er
eitt stærsta vandamál-
ið. Sá, sem ekki getur
lesið, hefur ekki jafna
stöðu á við aðra, er
fullur minnimáttar-
kenndar og getur ekki
aflað sér upplýsinga
og þekkingar og
fínnst hann því ekki
geta haft neitt að
segja. En það þýðir
ekki að leggja ein-
ungis áherslu á bók-
nám, eldra fólk er oft
hrætt við bækur. Þess
vegna leggjum við
áherslu á að kenna þeim einnig munn-
lega, t.d. um næringu, heilbrigði og
hreinlæti og hver réttur þeirra er, að lifið
sé dýrmætt og þær eigi ekki að þurfa að
líða fyrir kyn sitt. Ofbeldi gagnvart kon-
um innan veggja heimilisins er mikið,
en það hefúr hingað til varla verið til í
huga kvenna að þær geti skilið við eigin-
manninn.
Þótt þær geti ekki lesið þá hafa þær
augu og því keyptum við sjónvörp fyrir
fræðslumiðstöðvamar. Karlamir voru
ekki par hrifnir af því, héldu að kon-
urnar myndu bara spillast. En þetta var
gert og nú geta þær fylgst með því sem
er að gerast í kringum þær, og horft á
fræðsluþætti sem bæði ríkissjónvarpið í
Dehli sendir út og svo svæðisstöðin.
Þetta em þættir um hreinlæti, ljölskyld-
una, lagaleg mál og mikið er af þáttum
um næringarfræði sem fjalla um hvemig
fá megi sem mesta næringu úr einhæf-
um fæðutegundum. Nú eru líka sérstakir
þættir fyrir óléttar konur, m.a. um nauð-
syn þess að þær fái rétta næringu á með-
göngunni. Konur sitja enn á hakanum
hvað fæðuna varðar, fyrst borða karl-
amir og síðan konumar það sem afgangs
er. Þannig er þetta nú ennþá.“
Fræðslan skilar sér fljótt
„Konur standa oft ráðalausar þegar eitt-
hvað amar að börnunum og vita ekki að
veikindin stafa oft af rangri næringu
bamsins. Fræðslan er þó fljót að skila
sér og konur eru almennt fljótar að kom-
ast upp á lagið með að nýta sér þjónustu
heilsugæslunnar. Eftir aðeins nokkra
rnánuði komu þær sjálfar og sögðu mér
frá sínum eigin sjúkdómseinkennum. Ég
fékk þrjár konur, kvensjúkdómalækna
úr Lionsklúbbnum mínum, til að koma
með mér í þorpið einn laugardag, þær
skoðuðu konumar og við komumst að
því að rúnt 70% þeirra vom með
sýkingu í móðurlífinu. Þessir læknar
komu eftir þetta á hverjum laugardegi í
fleiri mánuði og meðhöndluðu konurn-
ar. Þú getur ímyndað þér kvalimar sem
þær voru búnar að ganga í gegnum og
höfðu tekið þeim eins
og hverju öðru hunds-
biti, eins og svo mörgu
öðru.“
Er staða kvenna í
borgunum eitthvað
betri?
„Já, hún er það að
mörgu leyti því þar eru
konur meira nienntað-
ar og starfa við fjöl-
breyttari störf. En það
verður að skoða stöðu
kvenna í dreifbýlinu.
Það er aldrei hægt að
gera sér í hugarlund
þróun í neinu landi
með því að horfa ein-
ungis til borganna.
Framfarir í sveitum
era forsenda almennr-
ar þróunar og konur
verða að komast þar
til áhrifa til að svo
megi verða.“
Hvemig reynið þið
að leiða körlunum
fyrir sjónir að þetta
leiðir til framfara sem
þeir muni einnig njóta
góðs af?
„Þeir virða starf
okkar þegar við höf-
um sýnt þeim fram á
hversu samfélagið allt
hagnast á framforan-
um. Margir yngri
karlanna skilja það og
era okkur þakklátir
fyrir að aðstoða kon-
umar. En margir mótmæla og telja að
konur séu að fara inn á þeirra svið og séu
að riðla því skipulagi sem viðgengist
hefur, kynslóð fram af kynslóð. Þetta
hefst þó hægt og bítandi með því að
fínna réttu leiðimar. I einu þorpinu voru
fjórar stúlkur sem ekki áttu að fá að fara
í framhaldsskóla, fjölskyldur þeirra
sögðust ekki hafa efni á því. Miðstöðin
okkar lagði því út fyrir bókakostnaði og
ég talaði við foreldra þeirra. Ein þessara