Vera - 01.05.1994, Síða 52

SOGUÞRAÐUR 6
K A F L I
32
MÆÐUR OG DÆTUR
ófteiynu/n/n Q^óÁannei</ó\/ti/y
Steinunn tekur við af Elísabetu Jökulsdóttur. 1
síðasta kafla tóku málin heldur óvœnta stefnu.
Jórunn gamla stendur sigri hrósandi yfir séra
Grími sem liggur á gólfinu í andaslitrunum,
með ör í hjartastað. Olöf dóttir hennar hlustar
þrumulostin á móður sína segja frá
því hvernig sérann hafði neytt hana
til samræðis við sig og barnað hana
í tvígang. Síðar koma aðvífandi
Guðmunda, afríski sölumaðurinn,
Grímur óperusöngvari og Ijósmynd-
ari. Þegar sjúkralið og Iögregla loks
koma á vettvang er tilræðismaður-
inn, Jórunn gamla, horfin. Geimver-
ur þær sem búist var við að myndu
lenda á Snæfellsjökli hafa haj't hana
á brott með sér!
- Jórunn ertu heima? Það var
mamma hennar sem var í símanum.
- Auðvitað er ég heima. Annars
myndi ég ekki svara í simann.
- Ég meina verðurðu heima? Ég þarf
svo mikið að tala við þig.
- Já, ég verð heima. Ég fer ekki langt
frá sofandi baminu. Ætlarðu að
koma alveg strax?
- Ég kem í hvelli!
- Hefur eitthvað komið fyrir, þú ert
svo æst?
- Já, það kom dálítið fyrir hana
ömmu þína. Hún skaut hann afa
þinn.
Það lá við að Jórunn missti tólið.
Hún hálfhrópaði: - Hvað ertu að
segja?! Skaut hún amma afa minn?
Hann Kalli afi er löngu dáinn! Ég
hef aldrei átt neinn annan afa.
- Þessi hét Grímur.
- Mamma, ertu brjáluð?!
- Ég ætla ekki að segja þér þetta í
símann. Ég er að koma, sagði
mamma hennar og kvaddi jafn óðamála og hún
var í byrjun samtalsins.
Jórunn lagði tólið á og fann gamalkunnan pirr-
ing út í mömmu sína. Það var óþolandi hvemig
hún átti það til að demba hlutum yfir fólk alveg
fyrirvaralaust. Um hvað var hún eiginlega að
tala? Að hún Jórunn amma hennar hefði skotið
einhvem mann. Einhvem Grím? Hvernig í
ósköpunum hefði það átt að geta gerst? Amma
hennar, þessi góða og hægláta kona. Reyndar
var hún orðin dálítið rugluð og utan við sig upp
á síðkastið, enda orðin áttræð. En hvemig gat
nokkur látið sér detta í hug að trúa því að hún
gæti banað manni. Það hlyti þá að hafa verið í
algjörri sjálfsvöm. Það hlyti að hafa verió slys.
Og þó gat það ekki einu sinni verið slys. Amma
hennar átti engin skotvopn. Það hlaut að vera
mamma hennar, Olöf sjálf, sem var orðin rugl-
uð.
Jómnn fann að hendur hennar titruðu þegar hún
tíndi til morgunverð handa sjálfri sér. Hall-
steinn var farinn í vinnu fyrir löngu þótt það
væri laugardagur. Hann neyddist til þess að
vinna flestar helgar til þess að þau gætu staðið í
skilum með lánin af íbúðinni. Hún var komin á
fremsta hlunn með að hringja í hann en hætti
við. Hvað átti hún líka að segja honum? Að
amma gamla væri orðin morðingi!
Hún settist við matarborðið, hellti AB mjólk-
inni í skál og lét músl útí. Hún stráði nokkmm
sykurkomum yfir og stakk upp í sig fyrstu
skeiðinni en varð um leið gripin óstöðvandi
hlátri. Mjólkin og múslið frussaðist út úr henni
áður en hún gat tekið fyrir munninn. Henni
svelgdist á þegar hún sá ömmu sína skyndilega
fyrir sér með skammbyssuna á lofti eins og
mamma Dagga í Daltonbræðrum. Hún hóstaði
svo tárin komu fram í augun á henni þegar hún
ímyndaði sér gömlu konuna fretandi út i loftið
á hvað sem fyrir var, ógnandi öllu umhverfis
sig. Þessi stillta og prúða kona,
þessi bælda kona sem amma henn-
ar var, gat hún virkilega búið yfir
þvílíkum krafti? Eða var það reiði?
Skelfing? Ótti? Hvað hafði eigin-
lega komið fyrir ömmu hennar?
Hana hafði einmitt dreymt hana
ömmu svo undarlega. Eins og hún
væri á annarri stjörnu. Svo langt í
burtu. Farin. Dáin? Nei lifandi. Og
eitthvað sem hún vildi segja. Hvað
var það sem amma hennar vildi
segja? Amma var stundum eins og
í eigin heimi. Hún talaði við sjálfa
sig. Hún var alltaf að vesenast með
þessa lykla sína. Það var eitthvað
sem var öðruvísi en það átti að
vera.
Þegar mamma hennar kom inn úr
dyrunum fannst henni hún líka
öðruvísi en hún átti að sér að vera.
Hún var ómáluð og úfin og leit
ekki út fyrir að hafa sofið mikið
um nóttina. Hafði hún grátið? Eða
drukkið of mikið?
- Sestu mamma mín, sagði hún og
ákvað að hafa ekki orð á slæmu út-
liti móður sinnar. Ólöf var orðin
mjög viðkvæm fyrir athugasemd-
um um útlit sitt, hvort sem henni
var hrósað fyrir að líta vel út, sem
hún offast gerði, eða haft var orð á
því að hún væri þreytuleg. Hún
vildi engin komment á útlitið takk.
- Viltu te eða kaffi?
- Kaffi, svaraði mamma hennar og
kveikti sér í sígarettu.
- Mamma þarftu endilega að reykja svona
snemma dags. Þú veist að ég vil helst ekki að
það sé reykt hérna inni?
- Ég verð að fá mér eina sígarettu. Ég er í svo
miklu uppnámi. Er ekki Inga sofandi inni? Við
opnum bara glugga.
Jórunn fór og lokaði dyrunum inn til bamsins
og ákvað að sýna móður sinni umburðarlyndi í
þetta sinn. Hún fann fyrir hana öskubakka uppi
i skáp og á meðan hún var að hella upp á könn-
una byrjaði Ólöf að segja henni þá fáránlegustu
sögu sem hún hafði nokkurn tíma heyrt. Amma
hennar hafði ekki skotið mann til bana með
byssu. Neeei. Hún hafði skotið eitraðri ör af
boga í hjartað á gömlum presti. Boganum hafði