Vera - 01.04.1997, Síða 33

að ferðast til þeirra staða sem börnin dvelja á og fylgj-
ast með en starfið greiðir engan ferðakostnað svo ég hef
þurft að semja við fjölskylduna. Við höfum keypt land
og byggt húsnæði fyrir börnin. Það hefur t.d. þurft að
kaupa rafstöð, kýr, þvottavélar og stóla. Verkefnin eru
óþrjótandi. Á heimilunum starfa innfæddir á okkar veg-
um við umönnun og kennslu.
Allt unnið í sjálfboðastarfi
Er það rétt að öll skrifstofuvinna ykkar sé sjálfboða-
starf?
„Já, það er rétt, öll vinnan bak við starfið er sjálf-
boðavinna svo framlag styrktaraðila, kr. 1.450 á mán-
uði, sem eru að baki hverju barni, fer óskert til hjálpar-
starfsins. Reyndar fer meira til barnanna því ágóði af
sölu á dagatölum, jólakortum, pennum og fleiru rennur
einnig til þeirra. Kostnaður við rekstur skrifstofunnar er
óverulegur og hann er einnig greiddur með ágóða af
lausasölu. Við tökum við ákveðnum fjölda barna inn á
munaðarleysingjaheimilin og reynum svo að fá stuðn-
ingsaðila fyrir hvert barn. Engu barni er þó vísað á dyr
þó styrktaraðili hætti að borga. En það þyngir vissulega
róðurinn."
Nii sá ég í fréttabréfinu ykkar að skólastofur bam-
anna bera nöfn islenskra fyrirtcekja, setn em vœntan-
lega stuðningsaðilar. “
„Já, á Indlandi, á heimili Litlu ljósanna, heitir landið
sem við keyptum fyrir fé frá styrktaraðilum „Island" og
skólastofurnar heita eftir þeim fyrirtækjum, stofnunum
eða einstaklingum sem gefið hafa 50.000 kr. til kaupa á
þeim, t.d. Ástjörn, Omega, Akranes og Hjallaskóli."
Pað er setti sagt til lítið Island á lndlandi. Landittn
œtti að vera stoltur afþessu. Em það einkutn stöndug
fyrirtœki sem bafa tekið þátt í þessu?
„ Nei, alls ekki. Það er hugarfarið sem gildir. Svo er
einnig um þá einstaklinga sem eru styrktaraðilar. Marg-
ir þeirra berjast sjálfir í bökkum en leggja okkur samt
lið, og sumir hafa þann hátt á að þeir skrá börnin sín
sem styrktaraðila."
Pað er sniðug hugmynd. I uþplýsingaþésa frá ykkur
segir að á Indlandi séu stúlkuböm ettn verr sett ett
drengir, vegna gamalla hefða.
„Já, með þeim þarf að borga heimanmund, en dreng-
ir sjá fyrir foreldrum sínum í ellinni. Þær eru því byrði á
fjölskyldunum og oft er mjög illa farið með þær.“
Sjötíu kornabörn yfirgefin
á mánuði - flest stúlkur
Ég hef heyrt að mun fleiri stúlkur séu bornar út en
drengir, og að frekar sé gripið til fóstureyðinga sé um
meybarn að ræða. Eg velti vöngum yfir því hvort börn-
um í hinum bágstadda heimi ntyndi ekki vegna betur ef
félagsleg staða mæðra þeirra batnaði, réttindi þeirra
ykjust. Ég spyr Guðrúnu Margréti hvort hún hafi orðið
vör við að ályktun sem samþykkt var á Pekingráðstefn-
unni um rétt stúlkna hafi bætt hag þeirra.
„Nei, ég hef því miður ekki orðið vör við neinar
breytingar þar að lútandi."
I nýlegu fréttabréfi las ég ttm nýja köllun sem vakn-
að hefur hjá ykkur, varðandi þessi meyböm.
„Já, sú hugsjón vaknaði hjá mér á ferðalagi um Ind-
land í janúar að stofna sérstakt heimili fyrir kornabörn
í Madras á Indlandi. Við höfum fest kaup á landi fyrir
munaðarleysingjaheimilið þar, sem hefur verið í leigu-
húsnæði til þessa, og ætlunin er að kornabarnastarfið
verði þar líka. Það er dýrt að kaupa land en ódýrt að
byggja. Við ráðumst hér í stórt verkefni og höfum eng-
in loforð fyrir því að styrktaraðilar fáist fyrir þessi börn,
en við vonum það besta. Við ætlum að reyna að taka
við 25 kornabörnum á 6 mánaða fresti og sjá svo hverju
fram vindur. Draumur minn er að hefja einnig hliðstætt
kornabarnastarf í Orissa héraði á Indlandi. Sem dæmi
um örvæntinguna sem þarna ríkir get ég nefnt að á einu
sjúkrahúsi sem ég sá í Orissa eru að meðaltali 70 korna-
börn yfirgefin á mánuði og þá fyrst og fremst stúlku-
börn. Það sem við tökurn að okkur er ekki nema örlítið
brot af þörfinni.“
Værirðu hlynnt því að fleiri bágstödd böm fengjust
til ættleiðinga á Islattdi?
„Ég lít þetta gjarnan út frá sjónarmiði hagkvæmni.
Hvert og eitt barn sem er ættleitt á íslandi er fyrst og
fremst mikils virði í augum nýju foreldranna. Og hér-
lendis er mjög dýrt að ala upp barn. Það er hægt að
bjarga mikið fleiri börnum fyrir sömu upphæð í heima-
landi hinna bágstöddu. Svo er fólk almennt ófúst að
gefa börnin úr landi, einkum þegar fréttist af illri með-
ferð á stúlkubörnum í Evrópu, eins og gerðist í Belgíu á
dögunum. Þó eru til staðir á Indlandi þar sem fólk sel-
ur börnin sín fyrir smápeninga, fátæktin er svo mikil.
26 milljónir sendar
frá ABC-hjálparstarfi
Það er auðséð að hér er dauðans alvara á ferðinni og að
Guðrún Margrét starfar heils hugar við þetta hugsjóna-
starf. Hún er sjálf gift, tveggja barna móðir og ég spyr
hana hvernig fjölskyldan taki álaginu sem starfinu fylgi.
„Þetta væri auðvitað ekki hægt ef eiginmaður minn
stæði ekki á bak við mig og sæi fjölskyldunni farborða.
Börnin mín eru alveg sátt við þetta, en ég er heima hjá
þeim fyrir hádegi. Stundum verður álagið mikið og þá
vinn ég meira en þær fjórar klukkustundir á dag sem
viðveran á skrifstofunni krefst. I mínum huga eru það
forréttindi að fá að starfa við það sem mér er hjartfólgn-
ast.“
Nú heyrir maður oft, þegar hjálparstarf ber á górna,
að sumir treysti því ekki að peningarnir komist til skila
í réttar hendur. Er þetta fyrirsláttur til að fría sig
ábyrgð á meðbræðrunum? Okkur hættir stundunt til
að gleyina því að sjálf getum við orðið hjálpar þurfi.
„Já, einmitt. Það er þó ekkert óeðlilegt að sumir séu
tortryggnir, en oft er þetta líka fyrirsláttur til að þurfa
ekki að leggja sitt af mörkurn. Svo er ég stundum spurð
að því hvers vegna ég reyni ekki heldur að hjálpa bág-
stöddum á Islandi. Ég svara þá gjarnan á þá leið að
eymdin sé svo mikið meiri víða erlendis að það sé ekki
sambærilegt, auk þess sem fjármunir þeir sem við höf-
um undir höndurn margfaldast að verðgildi í þessurn
löndum. En þeirn sem tortryggja hjálparstarfið vil ég
benda á að ársreikningar starfsins eru sendir Ríkisend-
Þetta hús reisti íslenska
hjálparstofnunin ABC -
hjáiparstarf á Indlandi.
Húsiö heitir Heimili Litlu
Ijósanna og þar búa 610
munaöarlaus börn sem
styrkt eru af íslendingum.
33 v£ra