Ritmennt - 01.01.2001, Blaðsíða 46

GUNNAR SVEINSSON
RITMENNT
og fluttist með honum og þremur börnum
þeirra vestur um haf sama ár.37
Ekki gat hjá því farið að Sigmundur gæfi
blómarósum á Seyðisfirði auga. Á Búðareyri
sunnan Fjarðarár átti þá heima Gróa Finns-
dóttir (f. 1848 í Álftavík í Borgarfjarðar-
hreppi). Hennar sést fyrst getið í dagbók Sig-
mundar þegar hann fær bréf frá henni 19.
febrúar 1874. (17/15). Um hana hefur þetta
verið ritað: „Gróa er talin hafa haft til að
bera þann fríðleik og þokka, sem karlmönn-
um geðjast best.38 Hér fór allt á sama veg og
áður: bréfaskipti og heimsóknir við hvert
tækifæri. Seint á sama ári, 27. nóvember,
skrifar Sigmundur þetta í dagbókina: „Ég fór
yfrá Búðareyri, fann e(lsku) v(inu) m(ína)
h(ana) Gr(óu) Ffinns)d(óttur). Ó því er mið-
ur, að mér er mikið betur við h(ana) en
mætti vera vegna kringumstæðanna. G(uð)
h(jálpi) o(kkur)." (17/66). Og 1. janúar 1875
nefnir hann aftur „hinar bágu kringum-
stæður (sem) hindra að við megum unnast
nema sem bróðir og systir." (18/2). Enn
skrifar hann þetta í árslok 1875: „En svo eru
gömul sár, sem ekki vilja gróa - og svo er nú
þessi stúlka, sem ég hef lagt ástarhug á, hún
G(róa) F(inns)d(óttir), án þess þó að geta
gjört mér von um að njóta hennar. Það er
eins og það séu forlög mín að elska helst
þar, sem ósigrandi hindranir eru í vegin-
um." (18/68). Þetta ævintýri hlaut því að
taka enda. Gróa fór til Norðfjarðar í maí
1876 og giftist þar 8. nóvember sama ár. Sig-
mundur var gestur í veislunni þar sem voru
um 130 manns. (19/30, 70). Áður höfðu
þrjár ástmeyjar Sigmundar hafnað í hjóna-
bandi: Helga Rustíkusdóttir 10. júlí 1874,
Guðrún Þorsteinsdóttir 25. september 1875
(18/53) og Vilborg Árnadóttir 24. október
1876. (19/67). Það er varla að undra að Sig-
mundur yrlci elcki urn eintóma sælu í ástar-
lífi sínu árið 1875 þar sem Gróa er eflaust
höfð í huga:
Ástarlífið er súrt og sætt,
síst það rengir nokkur;
mig það hefur hryggt og kætt,
hjálpi guð minn okkur.39
Sigmundui festir ráö sitt
Vegna anna á veitingahúsinu varð Sigmund-
ur að ráða til sín vinnukonur öll árin 1873-
81, nema í sóltnarmannatali í árslok 1877 er
engin skráð þar. Þó bar svo til að 1. maí það
ár sótti hann 23 ára gamla vinnukonu út í
Skálanes sem er ysti bær sunnan fjarðar. Þar
hafði hún verið í vist hjá móðursystur sinni
og hét Ingibjörg Jóhannesdóttir, fædd 1853 á
Litlulaugum í Reykjadal og ættuð úr Eyja-
firði. Snemma kom í ljós að hún var ekki
heilsuhraust og þurfti að liggja rúmföst dag
og dag. Engu að síður hreifst húsbóndinn af
henni og hún af honum og það svo að þau
fóru að deila einni sæng í september um
haustið. Og 22. október er svo að skilja af
dagbók hans að hann sé trúlofaður Ingi-
björgu. Þá fannst Guðrúnu ráðskonu nóg
komið, fór með bæði börnin að Odda sem
var þar skammt frá og skipaði Sigmundi að
láta vinnukonuna fara. Svo varð að vera.
Guðrún kom aftur og Ingibjörg var flutt út
37 Júníus H. Kristinsson. Vesturfaraskrá 1870-1914,
bls. 54. Sbr. Longætt II, bls. 788, 44. nmgr.
38 Benedikt Sigurðsson: Álftvíkinga þáttur. Múlaþing
13 (1983), bls. 47.
39 Smámunir eða Kveðlingasafn (...] II. Lbs 2186 8vo,
bls. 50.
42