Ritmennt - 01.01.2001, Qupperneq 88

RANNVER H. HANNESSON
RITMENNT
Hér má sjá hvernig skinn-
handrit frá kaþólskum tíma
er notað sem bókarkápa.
ÍB 230 8vo (skrifað um 1668).
Skemmdir vegna óhóflegrar
notkunar á lími við viðgerðir
og endurband.

rrfVvi •' maric qjltvclui dtcolltti f.i
'h’ l<c.m vip.mt.*»ui|rtR
*Wtt T gíUiaf tuiXirc.'u
cA_bam ulk Urpr • v
■jr\y etrmW/iú* á ^uJí
;>6ilih 'uhIUtu
*'.
itízvam'n
r
• Cttfb £l.. ...— ....... W.T . .. -
It'. 0a þtn'nn arfrnif’de y
i|t pp uslinuimonf'
‘ ,4dW'l? KfH
‘tS'ÍZ'f* sy- nimtrti'lcc
’v cpídjjl 'Jzjf’' ^JratrJ/ 0tí||
• f/|i
f twne ptm okm\.
f /) Aá' (5yi* / Tj VA '
.kfniífu njc ^m,.ý|cMp
Wf anWí«< nu.J@J- ■' y?/f P'k W.il
sé jafngamalt bókagerðarlistinni. Hér á landi hafa menn senni-
lega farið að binda bækur eða veita þeim umbúnað strax og rit-
un hófst. Elcki eru til í íslenskum miðaldahandritum neinar
verklegar lýsingar á bókbandi eða meðferð hráefnis til bókbands.
Lítið eitt má þó ráða af því sem getið er um hvað varðar band á
bókum í Islensku fornbréfasafni. Því byggist innlend bólcbands-
þekking að mestu leyti á erlendum heimildum og á álylctunum
af rannsóknum síðari tíma manna.
Nær ekkert hefur varðveist af bókbandi frá upphafi bókagerð-
ar hérlendis. Astæður fyrir því eru fjölmargar. Efni til bólcagerð-
ar eru mestmegnis lífræn. Slcinn, pappír, tréspjöld, lcappar og
saumþræðir standast illa tímans tönn, einkum þegar bælcur hafa
farið um hendur margra kynslóða og að auki fengið óvægilega
meðferð. Gömlu bólcbandi hefur oftast verið sýndur lítill áhugi
og það eklci verið hátt metið. Skýringuna má rekja til frumhlut-
verks þess, en það er að hlífa bók og innihaldi hennar við hvers
kyns hnjaski. Sýnu verst var þó skeytingarleysi bókasafnara og
fræðimanna á 18. og 19. öld. Þeir höfðu ekki jafnmikla tilfinn-
84