Freyr - 01.03.1927, Blaðsíða 34

52
F R E Y R
bændur. Ef vel ætti aö vera, þá þyrfti
bátur sá er gengur uin norðurhluta
Breiðafjarðar, að vera minst 16—20 smá-
lestir og hafa 2—2% hestafl á smál., eða
jafnvel meira. Því:
„Hér eru sker og harðir straumar,
henta vakrir stýrirtaumar".
í stað þess að hér hafa verið 8—10 smál.
bátar ganglitlir.
Kirkja ein mikil úr steinsteypu var
reist í Flatey í sumar. Gamla kirkjan, er
staðið hafði síðan um 1800, var á eftir
kröfum tímans. Þótti líka altaf helst til
mjó. Nýja kirkjan er drjúgum viðari;
en ofninn reykir þegar háfjallablær blæs
um Breiðafjörð. Áður þótti fólki þröngt
um sig, en nú vaða menn reyk þó heið-
blár sé himininn.
— — Þá er loks þess að geta, að í
haust andaðist einn af merkustu bænd-
unum við Breiðafjörð, Hafliði Þ. Snæ-
bjarnarson, Kristjánssonar frá Hergils-
ey, bóndi á Skálmarnes-Múla. Hann vai
einn af þeim mönnum sem Breiðafjörð-'
ur má síst án vera. Yfirlætislaust prúð-i
menni. Fullhugi til sæfara og annara stór-
ræða, enda líka einhver besti bátasjó-
maður sem verið hefir á Breiðafirði á
síðari tímum. Sérstaklega vinsæll maðm
af hjúum sínum og nágrönnum. Og for-
göngumaður um samvinnufélagsskap um
norðanverðan Breiðafjörð.
6. janúar 1927.
B. Sk.
Borgarfirði 6. des. 1926.
Samkvæmt loforði vil ég nú senda Frey
ágripm af búnaðarfréttum lir þessu bygð-
arlagi.
Tíðarfarið. Síðastliðið vor var hér milt
veður og þurviðrasamt, að undanskyldu
einu snjókasti 9. maí. Olli það nokkrum
fjársköðum víðsvegar, einkum um syðri-
hluta Borgarfjarðarsýslu. Varð fannburður
þar, ásamt stórviðri, meiri en um hinar
norðlægari bygðir héraðsins. Töldu Akur-
nesingar það einsdæmi, að þar hefði stað-
ið óslitinn sortabylur í 28 klukku-
stundir. Slíkt höfðu ekki elstu menn þar
séð fyrri á þeim tíma. Og þetta skeði
á því ári, sem var óvenju veðragott bæði
eftir og áður. Eftir miðjan júnímánuð
fór loftið að verða þrungið af þokuskýj-
um, sem þéttust úr því með degi hverj-
uin. Miðluðu þau fyrsta kastið aðeins
frjófgandi regnskúrum, sem uku mikið
á gróðurmagn jarðar. Voru því tún orð-
in vafin í grasi í lok júní. Úr því fóru
menn að slá eftir því sem kringumstæð-
ur leyfðu. Hugsuðu þá flestir gott til
sláttarins, þegar litið var yfir túnin vafin
í grasi, sem gekk í bylgjum fyrir hinuin
milda vorblæ. En svo urðu menn að horfa
á alt þetta blómaskraut rigna niður viku
eftir viku. Eftir því sem lengur leið á
túnasláttinn þyngdist regnið og síðari
hluta júlí mátti heita að öll jörð flyti
hér í vatni. Nokkrir flæsudagar komu, en
aldrei nema einn í einu, rigndi því aftur
og aftur hið sama hey. Fór þá eftir að-
förum og mannafla hve mikil hrögð voru
að því. Ýmsir þeirra, er á símastöðvum
bjuggu leituðu daglega frétta hjá stöðv-
um veðurathugana. Voru spár þeirra
mjög nærfleygar. Gátu nokkrir bændur
bjargað heyi, ýmist í hlöður eða sæti, með
næturvinnnu þegar skeytin spáðu regni
næsta dag'. Komu slíkar fréttir að góðu
haldi.
Ekki kunna menn að meta til vei'ðs
þann skaða sem varð á töðum sakir ó-
þurkanna. Er víst ekki ofmikið að á-
ætla hann % frá því, sem verið hefði
með góðri nýtingu. Með engjaheyskap
fór nokkuð betur, en þó ekki vel, því alt-
af héldust óþurkar allan sláttinn, að einni
viku undanskilinni. Að fyrirferð voru