Ljósmæðrablaðið - 15.05.2004, Blaðsíða 26

aði. Starfsfólkið hljóp með mig á
skurðstofuna og mér leið mjög illa á
leiðinni. Eg sá á andlitum starfsfólksins
að mikilvægt var að allt gengi hratt
fyrir sig, spennan skein úr andlitum
þeirra. Ég gleymi því heldur aldrei
þegar manninum minum var sagt að
stoppa og haldið var áfram með mig inn
á skurðstofuna, það var erfitt að skilja
hann eftir...
Klukkan 20:05 fæðist lifandi dreng-
ur, önnur hendi hans liggur upp með
höfðinu og naflastrengurinn vafinn
utan um hálsinn og höndina.
Næstu tveir dagar á eftir eru mér
algjörlega týndir, ég var mjög slöpp og
eiginlega alveg ósjálfbjarga. Ég man
ekki þegar ég sá barnið mitt í fyrsta
sinn, ég sá hann aldrei „nýjan“, blóð-
ugan og útataðan í fósturfitu. Hann var
klæddur í buxur, og peysu og með
bleyju þegar ég man eftir honum í
fyrsta sinn.
Þegar ég hafði náð mér sæmilega og
gat sest upp án þess að liði yfir mig þá
gekk allt mjög vel, strákurinn var
hraustur og duglegur að drekka og mér
fannst ég valda þessu nýja hlutverki
mínu nokkuð vel. Samt sem áður fannst
mér ég hafa misst af gífurlega miklu og
ég var gífurlega ósátt við að svona
skyldi hafa farið en ég var nokkuð fljót
að jafna mig á því, að ég hélt að
minnsta kosti...
Þremur árum síðar stóð ég frammi fyrir
einni af erfiðustu ákvörðunum lífs
míns. Ég átti von á mínu öðru barni og
kvíðinn fyrir fæðingunni helltist yfir
mig. Hvernig átti ég að fara að þessu,
var mögulegt fyrir mig að fæða barn á
eðlilegan hátt eða var kannski bara best
fyrir mig að biðja um að barnið yrði
tekið með keisaraskurði? Við tóku
erfiðir dagar og svefnlausar nætur. Satt
að segja þá hélt ég að ég myndi deyja í
fæðingunni, kvíðinn hafði algjörlega
tekið yfirhöndina.
í mæðraeftirlitinu mætti ég góðum
skilningi á tilfinningum mínum og
líðan. Ljósmóðirin gaf sér góðan tíma
til þess að hlusta á mig og útskýra fýrir
mér hlutina. Einnig var mér boðið að
hitta fæðingarlækni sem ég og gerði.
Fæðingarlæknirinn var frábær, hann fór
í gegnum fyrri fæðinguna frá A-Ö og
útskýrði allt sem gerst hafði mjög vel.
Hann sýndi mér tölfræði, rannsóknir og
hvaðeina til að sýna mér fram á að allt
slíkt væri mér í hag, ef ég vildi láta
reyna á að fæða barnið á eðlilegan hátt.
Ákvörðunina skyldi ég þó taka sjálf.
Ég velti hugsunum mínum upp við
ijölskyldu og vini og fékk þaðan mjög
mismunandi svör, sumir sögðu að ég
ætti sko alls ekki að reyna eðlilega fæð-
ingu, það væri allt of erfitt, aðrir sögðu
þú verður að prófa... Sjálf vissi ég
varla hvað snéri upp eða niður, en innst
inni vissi ég að ég þráði ekkert heitara
en að fæða barnið á eðlilegan hátt.
Við skoðun var ekkert sem benti til
annars en að ég ætti að geta fætt barnið
á eðlilegan hátt en ég vissi að ýmislegt
getur komið upp á í fæðingu og því
snérist spurningin eiginlega um hver
kjarkur minn væri. Ég upplifði svolítið
eins og að ég væri hugleysingi þegar ég
sagði fólki frá því að ég væri að hugsa
um keisara... það var erfitt og sárt.
Vinkona mín sem nú er ljósmóðurnemi
sagði hins vegar að það væri væri sama
hvaða ákvörðun ég tæki, ég væri kjark-
mikil að geta tekið slíka ákvörðun,
hvort sem hún fæli í sér að reyna fæð-
ingu eða velja keisaraskurð. Mikilvæg-
ast væri að ég sjálf væri sátt við ákvörð-
unina.
Eftir miklar vangaveltur og fullvissu
ljósmóður og fæðingarlæknis um að
fyrr yrði gripið inn i ef fæðingin gengi
ekki eins og skyldi, en í síðustu fæð-
ingu og að ég yrði ekki látin reyna
svona lengi, tók ég ákvörðun um að
reyna að fæða barnið á eðlilegan hátt.
Ég var mjög ánægð með ákvörðunina
og þann skilning sem ljósmóðirin og
læknirinn sýndu mér. Ég ákvað að hafa
trú á sjálfri mér í fæðingunni og láta
fyrri vandamál hafa sem minnst áhrif á
fæðinguna sem framundan var. Hræðsla
mín við að deyja var þó enn til staðar en
ég gerði mér samt grein fyrir því að sú
hugsun átti ekki við nein rök að
styðjast. Orsökin fyrir því hve illa hafði
gengið var ekki mér að kenna, heldur
var um að ræða ófyrirsjáanlega atburði
sem stundum koma upp í fæðingu. Ég
ákvað að gera mitt besta og treysta
starfsfólkinu til þess að grípa inn í ef á
þyrfti að halda. Vá, ég var kjarkmikil
kona sem hafði tekið stóra ákvörðun.
Ég ákvað þó að hafa vaðið fyrir neðan
mig og var búin að biðja um að ef til
þess kæmi að ég þyrfti að fara í keisara,
þá yrði barnið ekki þvegið og klætt
lieldur fengi ég það til mín allsbert,
blóðugt og þakið fósturfitu. Eins mikið
beint út úr mér og mögulegt væri og var
mér lofað því. Ég var sátt við ákvörð-
unina en barnið skorðaði sig ekki og
vissulega olli það mér dálitlum áhyggj-
um.
Nokkrum vikum seinna fann ég fyrir
undarlegri líðan einn seinnipartinn og
einhverra hluta vegna pakkaði ég niður
í tösku. Mér fannst þetta hálf fyndið þar
sem daginn eftir var áætlaður fæðingar-
dagur barnsins, sénsinn að það væri að
koma akkurat núna. Ég vaknaði klukk-
an 2 um nóttina með svolitla verki, fyrst
trúði ég þessu ekki en tók tímann og
það voru 7 mínútur á milli. Ég var alls
ekki kvíðin eða hrædd heldur ánægð og
spennt. Svo fór ég í bað, las bók og
horfði á sjónvarpið því verkirnir voru
þannig að ég gat ekki sofið. Klukkan
7.30 vakti ég manninn minn því þá voru
verkirnir farnir að versna talsvert, en þó
fannst mér þetta ekkert miðað við fyrri
reynslu. Ég náði að slaka vel á á milli-
Klukkan 9 fórum við með eldra barnið
í leikskólann og ákváðum að fara á
fæðingardeildina, bara svona til að
tékka stöðuna. Það var frábært að fá að
vita að útvíkkunin var orðin 5 cm, ég
bara trúði þessu varla! Við ákváðum að
skreppa í bæinn og kaupa bílstól, það
gekk nú ekki of vel þar sem verkirnir
fóru versnandi. Við fórum því aftur upp
á deild og sátum í stofunni og spiluð-
um. Ég gat ekki hugsað mér að fara inn
á fæðingarstofuna, mér fannst slæmar
minningar bara hellast yfir mig þar.
Upp úr hádeginu fóru verkirnir veru-
lega að versna og mér fannst best að
standa gleið, rugga mér í mjöðmunurn
og ganga um gólf. Klukkan 13:10 var
útvíkkunin orðin 7 cm. Ég hélt áfrain
að ganga um gólf, rugga mér og hugs-
aði að það væri fint að eiga standandi-
Svo fór ég á grjónapúðann og skyndi-
26 Ljósmæðrablaðið maí 2004