Akranes - 01.09.1948, Blaðsíða 9

og fullþroskað granatepli að lit. 1 það voru
saumaðir gullnir geislaþræðir, er lágu upp
frá hinu fagra gólfi. Herbergið líktist í
raun og veru kyrrlátri góðviðrisnótt, þegar
himininn er heiðblár og stjörnum stráður
og þegar farið er að roða í austri fyrir
hinum komandi degi. Það var eins og öll
mannahíbýli eiga að vera, sönn mynd af
skapgerð og hugsunarhætti húsbóndans
sjálfs.
Þegar söngurinn var á enda, þá sneri
Artaban sér að vinum sínum og bauð þeim
að setjast á legubekkinn við vesturgafl stof-
unnar.
„Þið eruð hingað komnir í kvöld,“
mælti hann og virti fyrir sér vinahópinn,
„samkvæmt boði mínu, sem trúir læri-
sveinar Zoroasters, til þess að endurnýja
og endurglæða trú yðar og tilbeiðslu á guð
hreinleikans, að sínu leyti eins og eldurinn
hefur verið endurglæddur á altari þessu.
Við tilbiðjum ekki sjálfan eldinn, heldur
þann, sem hann er sjálfvalin imynd, með
þvi að hann er hreinastur af öllu er skapað
hefur verið. Hann talar til vor um einn,
sem er Ljós og Sannleikur. Er ekki svo,
faðir minn?“
„Fallega mælt, sonur minn,“ svaraði
hinn æruverði Abgarus. „Vitrir menn eru
aldrei neinir afguðadýrkendur. Þeir lyfta
aðeins blæju formsins og ganga inn i helgi-
dóm veruleikans, og nýtt ljós og nýr sann-
leikur birtist þeim án afláts gegnum hin
fornu tákn.“
„Hlustið þá á mig, faðir minn og vinir
mínir,“ mælti Artaban, „meðan ég segi
ykkur frá hinu nýja ljósi og hinum nýja
sannleik, er hefur opinberast mér í gegn-
um hið elsta tákn allra tákna. Við höfum
rannsakað leyndardóma náttúrunnar í
sameiningu og numið lækniseðli elds, vatns
og jurta. Við höfxrm og lesið rit spámanna,
þar sem framtíðin er fyrirfram sögð, í
orðum, sem illt er að skilja. En æðst allrar
þekkingar er þekkingin á stjörnunum. Að
rekja feril þeirra er sama sem að greiða
sundur þræðina í leyndardómum lífsins
frá upphafi til enda. Ef okkur væri unnt
að fylgja þeim eftir með fullkomnum
hætti, þá væri okkur ekkert hulið. En er
ekki þekking vor á þeim ennþá ófullkom-
in? Eru ekki ennþá margar stjörnur fyrir
utan sjóndeildarhring vom, sem ibúar
hinna fjarlægu suðurlanda fá einir séð,
er búa innan mn kryddjurtatrén í Punt
og gullnámurnar í Ophir?“
Það fór samþykkiskliður meðal áheyr-
endanna.
„Stjörnurnar,“ mælti Tigranes, „eru
hugsanir hins Eilífa. Þær em óteljandi. En
hugsanir mannsins fá menn talið eins og
árin í æfi hans. Þekkingin á hinum dul-
rænu fræðum, er æðst allrar jarðneskrar
þekkingar, því að hún sér og viðurkennir
hve skammt hún nær. En í því liggur
leyndardómur máttarins. Við lofum mönn-
um að vænta stöðugt nýrrar sólarupp-
komu. En sjálfir vitmn við að myrkrið er
eins og ljósið og að baráttan milli þeirra
mun aldrei taka enda.“
„Þetta fær ekki fullnægt mér,“ svaraði
Artaban, „því að ef biðin skyldi engan
enda liafa og verða með öllu árangurslaus,
þá mundi það ekki vera viturlegt að vona
og biða. Við ættum þá að haga okkur eins
og hinir nýju fræðimenn Grikkja, er segja
að enginn sannleikur sé til, og að þeir
einir séu vitrir, er verji lífi sínu í það að
leiða þær lygar i ljós, sem heimurinn hefur
trúað á. En hin nýja sólarupprás mun
vissulega eiga sér stað á hinum tiltekna
tíma. Segja ekki einnig bækur vorar oss,
að þetta muni verða svo, og að menn muni
sjá birtu hins mikla ljóss?“
„Það er hverju orði sannara,“ mæli
Abgarus. „Sérhver sannur lærisveinn
Zoroasters þekkir spádóma Avestu og varð-
veitir orðið í hjarta sínu. Á þeim degi mun
Sosiosh hinn sigursæli upprísa meðal spá-
mannanna í Austurlöndum. Umhverfis
hann mun ljóma voldugt ljós, og hann
mun flytja með sér ævarandi óhagganlegt
og eilíft líf, og hinir dauðu menn aftur upp
rísa.“
„Þetta er torskilið mál,“ svaraði Tigra-
nes, „og það er ekki að vita að við fáum
nokkurn tíma skilið það. Það er því hyggi-
legra að gefa því gaum, sem liggur hendi
næst, og það er að starfa að útbreiðslu
okkar eigin kenninga, heldur en að vera á
hnotskóm eftir einhverjum, sem ef til vill
er af útlendu bergi brotinn og sem við
yrðum að leggja allt vald vort í hendur!“
Hinir virtust samþykkja þessi orð. Þög-
ul samþykkisalda gerði vart við sig meðal
þeirra. Á andliti hvers og eins kom hinn
ólýsanlegi geðblær í ljós, sem ávallt lætur
á sér bæra, þegar ræðumaður lætur í ljósi
hugsanir þær, er blundað hafa í hugskoti
áheyrendanna. En Artaban sneri sér að
Abgarus og það lýsti af andliti hans, er
hann mælti:
„Faðir minn. Ég hef ávallt geymt þessi
spádómsorð í leyndustu fylgsnum sálar
minnar. Vonlaus trú er eins og altari án
lifandi elds. En nú hafa logatungur eldsins
borið hátt við loft, og við birtu hans hef
ég lesið önnur orð, sem einnig eru runnin
úr uppsprettu sannleikans og sem tala enn
skýrara um komu hins sigursæla í skín-
andi dýrðarljóma.“
Hann dró tvo litla bókfellsvafninga út
úr brjóstfellingum kyrtils síns og rakti þá
gætilega í sundur á hnjám sér.
„í fornöld, löngu áður en feður vorir
komu til Babylonborgar, voru uppi vitr-
ingar í Chaldeu, sem kenndu vorum fyrstu
fræðurum að þekkja leyndardóma himins-
ins. Einn hinn mesti þeirra var Balaam
sonur Beor. Gefið gaum að þessum spá-
dómsorðum hans: „Stjarna rennur upp af
.Takob og veldissproti rís af ísrael.““
Það léku hæðnisdrættir um munn Tigr-
anesar, er hann mælti:
„Judah var bandingi við vötnin í Baby-
lon, og synir Jakobs lifðu í þrældómi hjá
konungum vorum. Ætthvísl Israels er á
við og dreif um fjöllin eins og tvístruð
hjörð, og upp af þeim, sem eftir eru, og
sem búa í Judeu undir ánauðaroki Róm-
verja, mun hvorki rísa stjarna né veldis-
sproti.“
„Og þó,“ svaraði Artaban, „var það
hebreinn Daniel, hinn mikli draumþýðari
og konunglegi ráðgjafi, hinn spaki Beltes-
hazzar, sem hinn mikli Cyrus konungm-
vor, virti og elskaði mest. Daníel sýndi
þjóð vorri að hann var sannri spádóms-
gáfu gæddur og að honum var innan hand-
ar að lesa hugsanir hins Elífa. Og þessi
eru orð þau, er hann reit“ (Artaban las
úr síðara bókfellinu): „Vit þvi og hygg
að: frá þvi, að orðið um endurreisn Jerú-
salem út gekk, til hins smurða höfðingja,
eru sjö sjöundir, og í sextíu og tvær sjö-
undir skulu torg hennar og stræti endur-
reist verða, þó að þrengingatimar séu.“
„Eln sonur minn,“ mælti Abgarus efa-
fullur, „þetta eru dularfullar tölur. Hver
getur ráðið þær, eða hver getur fundið
lykilinn að þýðingu þeirra?“
Artaban svaraði: „Það hefur mér tekist
og hinrnn þrem félögum mínum út- hópi
dulvitringanna, þeim Caspar, Melchior og
Balthazar. Við höfum rannsakað fornar
steintöflur frá Chaldeu og reiknað út tím-
ann. Hann gengur í garð í ár. Við höfum
og athugað himininn, og i vor sáum við
tvær stærstu pláneturnar nálgast hvor
aðra í Fiskamerkinu, sem er hús Hebrea.
Við sáum þar einnig nýja stjörnu, sem
skein aðeins eina nótt, en hvarf svo. Nú
eru tvær stærstu pláneturnar að því komn-
ar að mætast aftur, og í nótt verða þær
samhliða á braut sinni. Hinir þrir bræður
mínir standa á varðbergi við hið forna
sjöheima musteri í Borsippa í Babyloníu,
en ég hér. Ef stjaman skyldi koma í ljós,
þá ætla þeir að bíða mín við musterið í
tiu daga og svo ætlum við að fylgjast að
til Jerúsalem til að sjá hinn fyrirheitna
konung Israels og veita honum lotningu.
Það er trú mín að táknið muni birtast,
og ég er þegar albúinn til að leggja í þessa
ferð. Eg er búinn að selja allar mínar
eignir og hef keypt þrjá gimsteina, einn
safír, einn rúbín og eina perlu, til að færa
konunginum sem skatt. Eg bið ykkur að
verða mér samferða í þessa pilagrimsferð,
svo við getum haft sameiginlega gleði af
þvi að finna höfðingjann, sem vert er að
þjóna.“
Meðan hann talaði stakk hann hendinni
niður í innstu fellingu beltis síns og dró
þaðan þrjá stóra gimsteina, — einn var
blár eins og brot af nátthimninum, einn
var rauður eins og geisli kvöldsólar og
einn var hreinn og hvitur eins og snæ-
AKRANES
105