Dagblaðið Vísir - DV - 10.07.2004, Qupperneq 22

22 LAUGARDAGUR 10.JÚLÍ2004
Helgarblað DV
Eg heiti Erika da Silva Santana
do Carmo. Þegar ég var sex ára
fór mamma frá okkur, hún
þurfti að fara, ég veit ekki hvert.
Pabbi minn annaðist okkur systkin-
in, mig, bróður minn og tvær systur
mínar. Seinna kom hún svo aftur.
Þegar ég var átján ára var ég að passa
strák og stelpu hjá fjölskyldu í Sao
Paulo en börnin eiga íslenska
mömmu. Þessi íslenska kona heitir
Anna Kjartansdóttir og hún og mað-
urinn hennar reka barnaheimili fyr-
ir götuböm í borginni. Þau leita að
börnum sem þvælast um og eins
hjálpa þau börnum sem hafa verið
tekin af heimilum sínum og reyna
að finna góð heimili og nýja foreldra
fyrir þessi börn. Það er mjög erfitt
vegna þess að það vill eiginlega eng-
inn barn sem er orðið eldra en
tveggja ára. Það eru mörg götubörn í
Sao Paulo og eitt útbreiddasta
vandamálið er að þau sniffa lím,
læra það mjög ung, það er þeirra
lausn til þess að verða ekki svöng.
íslenskur styrkur til náms í
Englandi
I mínum augum er Sao Paulo
svoh'tið eins og Ameríka hjá sumum,
fólk frá allri Brasilíu heldur að það
eignist betra líf með því að koma
þangað en það er því miður ekki
þannig fyrir alla, heldur hreinlega
kannski bara verra en heima í sveit-
inni og mjög mörg börn fara illa.
Einu sinni komu íslenskir gestir til
önnu og mannsins hennar, þau
heita Unnur Halldórsdóttir og Krist-
ján Friðbertsson. Þau komu til þess
að skoða barnaheimilið. Ég var
einmitt að klára stúdentspróf á þess-
um tíma. Þeir sem fara í skóla fyrir
almenning sem ekki þarf að greiða
sérstaklega fyrir komast ekki í há-
skóla í Brasilíu og ég vildi komast í
meira nám. Kristján og Unnur veittu
mér styrk til þess að komast til Bret-
lands í enskunám.
Ég fór í skóla rétt hjá Windsor og
eftir sex mánaða dvöl þar kom ég
svo til íslands í fyrsta sinn og fór að
vinna á Kumbaravogi á Stokkseyri.
Það er elliheimili. Ég bjó heima hjá
Unni og Kristjáni og ég kalla þau oft-
ast pabba og mömmu. Þegar ég var
búin að vera þrjá mánuði á Stokks-
eyri fór ég aftur til Englands og
kláraði skólann. Tvítug að aldri var
ég svo komin aftur til íslands og aft-
ur á Kumbaravog og vann þar í eitt
ár og bjó hjá Unni og Kristjáni og tók
svolítið af tímum í fjölsbrautaskól-
anum á Selfossi. Þar eignaðist ég
marga góða vini, m.a. Elisabetu
Chuchel frá Kaliform'u, sem var
skiptinemi og bjó á Hellu en er upp-
runalega frá Tékklandi og Noregi
þannig að það blása vindar margra
þjóða á Selfossi. Eftir þetta ár fór ég
svo til Reykjavíkur að vinna á dvalar-
heimilinu Felh sem næturvörður.
Mér var sagt að það væri mikið um
vofur og afturgöngur en það var
sama hvernig ég sperrti upp augun
og leitaði og beið, það komu aldrei
neinir draugar til mín.
Hálf milljón fyrir að heim-
sækja mömmu
Það er kannski vegna þess að við
áttum einmitt í vandræðum með
drauga þegar ég var pínulítil. Við
systkinin vorum bara mjög lítil þeg-
ar við áttum öll erfitt með svefn og
sáum drauga og forynjur í hverju
skoti. Það varð að leysa heimihð
undan þessum ihu öndum. Mamma
sem þá var ennþá hjá okkur, leitaði
til prests hjá aðventistakirkjunni og
fyrir hans tilstilli varð friður á heim-
ilinu. Kannski er það þess vegna sem
ég sá engar furðuverur þarna á næt-
urvaktinni, en ég sá mikið af sætum
strákum því allir sem vinna hjá
Securitas eru svo sætir, en þó ekki
eins sætir og kærastinn minn.
Hann heitir Ólafur Hahdórsson
og er rafeindavirki. Við hittumst í
Kirkju sjöunda dags aðventista hér í
Reykjavík. Við erum bæði aðventist-
ar. Við höldum jól og páska eins og
allir aðrir. Fólk misskhur þetta
stundum og blandar okkur saman
við votta jehova. Ég er núna í tann-
tækninámi og það gengur vel, ég
leigi fyrir ofan elliheimihð Feh og
mér finnst frábært að búa hér. Við
Ólafur erum trúlofuð en ekki búin
að ákveða hvenær við giftum okkur,
en eitt er víst að ég verð áfram á
íslandi.
Það er mjög dýrt að fara th Brash-
íu. Ég reyni ahtaf að fara þangað
þegar ég er búin að safna mér nógu
miklu af peningum fyrir farinu, en
það er auðvitað erfitt fýrir nema. Á
sumrin er hægt að fá farseðil fyrir
150-200 þúsund en um jóhn getur
farið kostað allt að því háífa mhljón.
Mamma mín í Brasih'u er nú að
verða blind svo hún getur ekki unn-
ið og elsta systir mín annast hana.
Fjölskyldu minni finnst spennandi
að ég sé hér en líka leiðinlegt vegna
þess að ég kem ekki aftur. í framtíð-
inni ætla ég nú ekki að fyha húsið af
börnum en ég gæti alveg hugsað
mér að eiga tvö eða þrjú börn en svo
langar mig th að ferðast um allan
heiminn og helst af öhu vhdi ég geta
ferðast eins mikið um Brashíu eins
og ég hef ferðast um ísland.
Fékk pabba, mömmu og
kærasta á íslandi
í fyrra var ég í Rúmem'u að hjálpa
th við að byggja barnaheimili. Unn-
ur Hahdórsdóttir, íslenska mamma
mín, styrkir ICC (Intemational
Chhdrenscare) og í gegnum hana
fékk ég að fara til Odobest þar sem
verið er að reisa mikið barnaheimili
og eitt af húsunum heitir íslenska
húsið. Besta vín Rúmeníu heitir
einmitt eftir þessu þorpi. Ég vonast
th þess að geta komist þangað aftur,
það var stórkostlegt að taka þátt í
þessu starfi. Það komu ungmenni
víðs vegar að úr heiminum, t.d. frá
Ástralíu, Englandi og Nýja-Sjálandi.
Vonin um betra lífrekur þúsundir og aftur þúsundir manna til stórborgarinnar Sao Paulo utan af
landsbyggð Brasiliu. Margir lenda á götunni og falla i orustum um aura og brauðbita. Götubörnin
skipta þúsundum. Erika da Silva Santana do Carmo ólst upp hjá einstæðum föður I einu herbergi
með þremur systkinum. Þegar hún var átján ára gömul réði hún sig I vist hjá Islenskri konu þar í
borg og þarkynnstist hún íslenskum hjónum sem tóku hana svo að segja upp á arma slna.
Landnámsmenn
Elísabet Brekkan
í Rúmem'u em það ekki götubörn
sem verið er að hjálpa heldur börn
af heimhium þar sem fátæktin er svo
mikh meðal annars
vegna þess að foreldr-
arnir eignast ahtof mörg
böm og geta ekki framfleytt þeim.
Mér finnst gott að vera á hér á ís-
landi. Það er dýrmætt að lifa í frels-
inu, það eru ekki allir sem gera sér
grein fyrir því. Ég er náttúrlega
heppin, sem fékk bæði pabba og
mömmu og æðislegan kærasta, ég
þarf ekki að kvarta, það hafa ahir
reynst mér vel.
Jón Björn Ríkarðsson trommari lýsir deginum þegar Brainpolice hitaði upp fyrir
Metallicu í Egilshöll
Hef aldrei upplifað aðra eins stemningu
Dagurinn byijaði um klukkan 9 á
sunnudeginum með sturtu. Ég var
svo spenntur að ég hafði ekki náð að
sofa neitt af viti um nóttina og síðast
þegar ég leit á klukkuna var hún langt
gengin í 7. Æth ég hafi ekki dottað í
svona tvo tíma. Eg var samt ekkert
þreyttur enda þýð-
ir ekkert að vera
þreytt-
ur á
svona degi. Þegar við vorum komnir
upp í Eghshöh gerði ég mér fyrst
grein fyrir hvað ég var að fara að gera.
Þegar við komum upp í höllina
vom rótarar Metahicu að sound
tjékka. Við urðum að bíða th þrjú en
þá komu Mínus í hús og sound tjékk-
uðu á undan okkur því þeir vom á
eftir okkur í prógramminu. Loks um
þrjú gátum við farið að dmsla okkur
á svið og sthlt upp og prufukeyrt at-
riðið. f leiðinni gat maður skoðað
græjur Metalhcu aðeins. Það var
frábært að fá að sjá þetta dót
þeirra með bemm augum, alveg
meiriháttar thfinning. Maður
er búinn að fylgjast með sveit-
inni í mörg ár og svo gat mað-
ur aht í einu fengið að snerta á
trommusettinu. Meðlimir
Metahicu vom mættir thtölu-
lega snemma en þeir vom nú ekki
Jón Björn Ríkarðsson trommari Brainpolice Sá James Hetfield á ganginum og bauð hann
velkominn til Islands.
að mingla á fuhu. Ég sá James Hetfi-
eld á ganginum og bauð hann vel-
kominn th íslands. Hann þakkaði
mér hálfkaldhæðnislega fyrir og var
greinhega ekki thbúinn í eitthvað
spjah svo ég lét hann bara í friði.
Hinir strákamir sögðu mér að þeir
hefðu hitt Lars, Kirk og Rob og að
þeir hefðu verið mjög hressir. Ég
hafði aldrei séð þá áður og var því al-
veg gríðalega spenntur. Það var líka
alveg frábær tilfinning að vita að hátt
í 18 þúsund manns skyldu leggja leið
sína þama upp eftir. Eg róaðist samt
ekkert við þá tilhugsun og stressið
var ekki h'tið þegar leið að stóm
smndinni. Þegar tíminn var kominn
th að stíga á svið var komin ágæt-
isstemning í húsinu. Fólk var farið að
bh'stra og þegar ljósin vora slökkt
upphöfðust gríðaleg fagnaðarlæti.
Við gengum saman upp á sviðið og
fómm bak við magnarastæðuna,
héldumst í hendur svona eins og fót-
boltastrákar, nema hvað við öskmð-
um ekki „berjast, berjast" heldur
„rokk". Ég fékk þvhíka gæsahúð þeg-
ar ég labbaði fram á sviðið og sá aht
þetta fólk. Thfinningin var ólýsanleg.
Venjulega er maður nú ekkert stress-
aður lengur enda kominn með ágæt-
isreynslu en þarna var ég helstress-
aður fyrstu fjögur lögin. Það var ekki
fyrr en ég tók trommusóló að ég ró-
aðist og öðlaðist smá sjálfsöryggi.
Við náðum upp góðri stemningu
og segja má að Jenni hafi stjómað
fólkinu eins og herforingi. Eftir að við
höfðum gengið frá dótinu okkar vom
Mínus hálfnaðir með sitt prógram.
Fljótt leið að stóm stundinni og þeg-
ar meistararnir stigu á svið hafði ég
komið mér fyrir í VlP-stúkunni þar
sem ég sá yfir ahan skarann. Þvhík
stemning! Ég hef aldrei upplifað ann-
að eins. Það sungu allir með öhum
lögum og ég hélt að þeir ætíuðu
aldrei að hætta. Eftir tórheikana hitt-
umst við heima hjá Jenna, allir á því-
lhcu egótrippi. Þegar ég var kominn
heim um nóttina var ég mjög sáttur
eftir góðan dag.