Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1889, Qupperneq 83

Menn segja vanalega að jarðarbúar sjeu 1,400 niilliónir að
tölu, en nokkuð nákvæmar telzt svo til, að þeir sjeu 1,455,923,000.
Gufuafl heimsins er alitið að sje á við vinnuafl 1000 mill. manna,
eða talsvert meira en afl allra vinnandi manna á jörðunni.
T. G.
GAMALT OG NÝTT.
þorsteinn Danielsson á Skipalóni i Eyjafirði, hefur vafalaust
verið meðal hinna, mestu dugnaðar og atorukmanna, sem á þessari
öld hafa verið á Islandi, enda gracddist honum svo fje, að hann
varð með ríkustu mönnum norðanlands. Ekki var hann svo, sem
margir aurasafnarar og maurapúkar eru, sem öfunda þá er vel
gengur; hann gladdist ætíð þegar einhverjum leið vel; »hann á
það skilið, hann er ekki latur greyið«, sagði hann opt, þegar ein-
hver afiaði vel eða náði í aðra heppni.
Ekkert hataði hann meira en drykkjnskap og leti, hann
pijedikaði ekki minna á rnóti þessum ástríðum en prestarnir móti
syndinni. Eittsinn bjó hann til skáldsögu um Bakkus og L etin a.
Hann lætur þau mætast á förnum vegi, lítast strax vel hvoru á
annað, og giptast stuttum tíma síðar. þau eignuðust þrjú börn,
drengurinn hjet Armóður og dæturnar Örbyrgd og Subba.
Nærri má geta hvernig búskapurinn gekk og hvernig barnabörnin
urðu.
Eitt sinn sem optar kom jeg heim til hans nálægt miðju
sumri. Veðrið var hið blíðasta, blæja logn, hlaðafii við Eyjafjörð
og hákarlaskipin láguílogninu hjer og þar um fjörðinn hlaðin af
lifur, sem þau höfðu sókt langt út í haf. Menn þekkja hve blíðnr
sumarmorgun er yndislega fagur stundum á Íslandi, og svo var
þá, en því miður eru þeir morgnar og þeir dagar svo fáir. »Nú
er skemmtilegt veður og blessuð árgæzka« sagði jeg, hrifinn af
fegurðinni, þegar jeg hitti hann á hlaðinu. »Jú, það er meira enn
satt, en bölvaðar þúfurnar«, segir hann. — »Já en hvað koma
þær þessu máli við«. — »Jú, nú skal jeg segja þjer kallinn minn!
húsavöllurinn þarna var allur krappa þýfi, svo 5 af vinnumönnum
mínum þurftu 4 daga til að slá hann; nú leika þeir sjer tveir
að því að slá hann á sama tíma, og svo get jeg haft 3 til að
róa og nota blessaðan uppburðinn af fiskinum. Nú geta bjálf-
arnir hjerna í kring engan fisk fengið, þeir standa á höfðinu í
þúfunum sínum, það hafa þeir gjört það sem af er æfinni, það
verða þeir að gjöra í sumar, og líklega það sem eptir er af
æfinni; það er einsog þúfurnar sjeu þeirra góðu vinir, sem þeir
ómögulega mega missa«. þetta var sá »stóri sannleikur«, sem
ekkert var að gjöra við, annað en brosa og játa.
Nokkrum árum síðan kom jeg til hans í líku veðri og á
líkum árstíma. »Blessað er tíðarfarið núna, og nú eru piltamir
ekki latir lengur, þeir eru farnir að bilta um koll þúfunum sínum«,
sagði jeg. — »Já, víst er um það, en til hvers eru allar þessar
guðsgjanr, - bölvuð sjölin« — «Sjölin! hvað koma þau góða
veðrinu við?; um árið voru það þúlurnar nú eru það sjölin«. —