Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1892, Síða 74

SMÁSÖGUR.
Pátæklingarnir.
(í>í«-)
Kistan stóð óti í litlu hlöðunni, bak við húsið. pað var í
miðjum júlímánuði, svo stúlkan fór stax að rotna þegar hún var dáin.
Við verðum víst að flytja hana Kristíönu út í hlöðuna hafði
Maren sagt, og Rasmus var á sama máli. Og svo var líkið lagt.
á tvö borð, sem lögð voru milli hefilbekksins og brennihnyðj-
unnar; hlöðunni var svo lokað með hengilás og foreldrarnir gengu
til vinnu sinnar.
|>au höfðu vinnu við uppskeruna á höfuðbólinu; hann sló
og hún batt saman. Vinnan gekk vel. Kaupið varð því meira
sem þau unnu meira, og greptrunin kostaði strax nokkrar krónur.
Meðan fólkið var að snæða morgunmatinn gekk Maren til
ráðsmannsins. — Hún vildi gjarnan fá dálítið af kaupinu sínu og
hans Rasmusar fyrirfram.
— Nei, ekki gat ráðsmaðurinn verið að því að borga þeim
fyrirfram, allir vildu hafa launin sín fyrirfram; en hann var nú
ekki það flón að borga. þegar þau væru búin að fá peningana,
þá eyddu þau þeim náttúrlega á skemmtifundinum í skóginum?
— Ó nei, ekki hefðu þau nú hugsað sjer það.
— En hvers vegna vildu þau þá fá borgun fyrirfram.
— Ó jú, J>að átti að vera handa henni Krístíönu.
— En væri það þá ekki qettari af þeim, að senda hana
burt stelpuna, sem væri orðin svo stór, og láta hana gjöra eitt-
hvað, heldur enn að láta hana liggja með letina heima.
— En hún hafði verið svo lasin og máttlaus allt sumarið,
og læknirinn hafði hellt í hana svoddan ósköpum af meðalagutl-
inu, og nú langaði bæði hana og Rasmus til þess að Kristíana
gæti þó komizt sómasamlega í gröfina. Hún var þó eina
barnið þeirra.
— í gröfina? var Kristíana þá dauð.
— Já, hún var dauð. Guð hafði verið svo góður að taka
hana til sín í gærmorgun, nreðan þau voru að uppskera, því
þegar þau komu heim um miðdagsbilið, þá lá krakkinn við dyrn-
ar, hálfnakinn, í skyrtunni, og var liðið lík.
— Ljetuð þið hana vera eina heima, fárveika?
— Ja — hvað áttu þau að gjöra? þ>au yrðu þó að liafa
matinn ofan í sig, og hún Maija hjá smiðnum hafði lofað því,
að líta inn til hennar við og við, en í gær var hún víð þvott
hjerna á bænum og svo tókst það svona til.
— Ráðsmaðurinn gaf konunni hornauga; hún var bæði stór
og sterkleg. |>að var ekki hægt að sjá á henni, að hennibrygði
minnstu ögn við söguna, sem hún var að segja; hún stóð ofur-
lítið álút og fitlaði eins og óafvitandi við svuntubandið sitt.
— pú getur komið upp til mín Maren, þegar hringt verður
til miðdagsverðar, sagði ráðsmaðurinn og gekk burt.