Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1928, Blaðsíða 43

rnun eigi gæfu til bera at veita pér pá pjónustu, serb
ek munda vilja ok vert væri«. Nú er hersis hefnd
við hilmi efnd, kveður hann hlakkandi, er hann
siglir á haf til íslands. Pað var »pjónustan«, sem
hann vildi veita.
Smámenni verða að standa kringum hetjuna, til
að mynda baktjald, segir Ker. Porkell frá Hafratind-
um, sjónarvottur að vígi Kjartans, likist Sancho Panza
í Don Quixote. Hann segir við smalasvein sinn:
»Mun fóli pinn nökkurum manni líf gefa, ef bana
verðr auðit; er pat ok satt at segja at ek spari hvár-
iga til, at peir eigi nú svá illt saman sem peim lík-
ar; sýnist mér pat betra ráð, at vit komim okkur
par, at okkur sé við engu hætt, en vit megim sem
gerst sjá fundinn ok hafim gaman af leik peirra«.
Kotbóndinn öfundar stórmennin, pykir gaman að
horfa á pá brytja hver annan niður og gleðst yflr pví.
Á fyrirlestrum talaði Ker svo seint og hægt, að
pað var eins og orðin fæddust með harmkvælum á
vörum hans, en pað glaðnaði yfir honum, pegar
hann fann eitlhvað skemmtilegt. Sjálfur var hann
orðheppinn og meinfyndinn. Vinir hans kölluðu hann
ætið W. P., aldrei Ker. Hann var í lund nauðalíkur
Halldóri Snorrasyní, eins og Snorri lýsir honum í
Heimskringlu, fáskiptinn og fámæltur og brá sér ekki
við váveiflega hluti. Mörgum íslendmgum reyndist
hann góður drengur. Pegar vinir hans heima féllu í
valinn hver á fætur öðrum, Gröndal, Björn Ólsen,
síra Matthías, tók hann sér í munn orð Bólu-Hjálm-
ars: Mínir vinir fara tjöld. Hann kostaði nýja útgáfu
af snilldarpýðingu Sveinbjarnar Egilssonar á Ódys-
seifskviðu, 1912, og sendi hana prófessorunum í
grísku og Iatínu með áskrift: Gleðileg jól og Guð í
garði! Hann skrifar í brjefl 1919, frá Alpafjöllunum:
Eg hef verið að ganga á Munt-dieu tMundíuljöll,
Munt hjá Sighvati) (Guðs-fjöll). Hann var göngu-
garpur mikill, pó að hann væri ekki fjallgðngumaður á
(39)