Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1928, Blaðsíða 89

Satt að segja heflr mig oft tekið sárara til hesta eu
manna.
Um tíma var eg skrifari hjá manni, sem hafði það
að atvinnu að Ijá mönnum vagna. Eitt sinn var
teymdur inn í hestaréttina óvenjulega stór hest-
ur; hann var svartur sem tinna og gljáði sem silki.
»Hvaðan hefir húsbóudinn fengið þenna?« spurði
eg húsbónda minn; hann kom að í þessu bili.
»Eg keypti hann af spænska sendiherranum«, svar-
aði hann.
»Er hann þá gallaður nokkuð?«
»Já, í öðrum afturfæti. En hann mun, heldur en
ekki, sóma sér fyrir líkvagninum hér i Klörukirkju-
sókn«.
»Hverjum á að beita fyrir vagninn með honum?«
»Lata-Brún, auðvitað«.
»En þá verður hann líka að draga Lata-Brún«.
»Pví ólikara sem hugarfarið er, því sælli verður
hjúskapurinn«, klykkti húsbóndi minn út, »og ekki
er nú gönuhlaupið að gröfinni«.
Hesturinn nýkomni hringaði makkann, með þeim
tilburðum, sem hæfðu ferfættum spænskum höfð-
ingja — hver vissi og, nema hann hefði verið á beit
á skrúðgresisléttunum í Andalúsíu, við hvelliskelli
og Spánar-langspil. Pó að hann væri aumur í fæti,
sté hann sem í danzi allfagurlega um réttina, en
froðuna lagði niður hrafnsvarta bringuna, sem silf-
urrákir væri.
»Danza þú, vesalingur, danzaðu, meðan auðið er;
bráðlega muntu dasast«, tautaði eg og teymdi hann
inn í hesthúsið, og var þar litla viðhöfn að finna.
Hann lypti höfði, er hann sá stallbræður sína, þá
er hann átti í vændum. Húsbóndanefnan, eg, bauð
honum þegar það, er fremst varð í té látið, skrauf-
þurrt hey og lélega hafra. Hann þefaði af, en vildi
ekki láta sér hugna þelta. Eg átti tviböku í vasanum
og bauð honum. Hann tók við henni af lyst; fór svo
(85)
j