Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1932, Blaðsíða 89

grenninu, sem hann vissi eigi af fyrr. Varð honum
þá að orði, að allt hefði hann hugsað annað fremur
mundu mæta sér á alpingi en trippið hans"Gunnars
á Stapa og kýrnar hennar Laugu á Miðskeri. En hvor
tveggja þessara bæja er býli í landi Bjarnaness. Var
að því komið, að prestur myndi missa liempuna.
En þá kom Rannveig, kona hans, á þingið og hafði
smalann sinn til fylgdar við sig; hafði hún frétt,
hversu illa horfði fyrir presti. Pess er getið, að hún
hafl verið bundin í söðlinum með söðullinda, sem
þá var siður, en svo var mikið fas á henni, er hún
kom á þingið, að hún skar á lindann og stökk úr
söðlinum, svo að hún gæti sem fyrst komið manni
sínum til liðs, enda rétti hún svo við mál hans með
mælsku sinni og hyggindum, að hann hélt sæmd
sinni og embætti. Sagt er, að hún hafí skenkt Jóni
Vidalín, sem þá var byskup, flagg, mjög vandað, til
að koma honum því betur í sátt við mann sinn.
Sumir segja, að hún hafi nokkuru fyrr skotið skjóls-
húsi yfir útlendan sakamann og komið honum utan,
og hafi svo faðir þess manns í launaskyni sent henni
flagg þetta.
Þegar þau hjón komu heim úr þingferð þessari,
fór Rannveig í eldhúsið, til eldabusku sinnar, og hafði
hún þá nýlega látið yfir eldinn tunnupott, fullan af
fiskbeinum, sem hún hugðist að fara að bryðja.
Rannveig mælti: »Gaztu ekki haft annað yfir eldin-
um en þetta?« Biður hún síðan kerlingu að taka
pottinn ofan, en kerling setur þar þvert nei fyrir.
Rannveig sviftir þá ofan pottinum, en hin lætur hann
upp jafnharðan og segir: »Hann skal upp, þú, þú.
Eins og matseljumergurinn [aðrir segja smjörmerg-
nrinn] er í þér, eins er moðmergurinn í mér!« Létu
þær þetta ganga svo, að önnur tók ofan, en hin lét
upp, og ekki gekk það af orðalaust. Rannveig bað
guð föður, guðsson og alla heilaga að stilla kerlingu,
en kerling hafði það á annan veg, bað kölska að
(85)