Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1932, Síða 91

gat aldrei rakað allt, sem hann sló, og fekk pví full-
gilda ráðning hjá Rannveigu á hverju kveldi. En
þegar þetta dugði ekkert, fór Rannveig sjálf og sagð-
ist skyldu reyna, hvort hún gæti eigi skárað eftir
honum Árna. Nú fer Árni að siá, en Rannveig að
raka; er það lengi dags, að hún fylgir honum, svo
að aldrei verður skári í milli þeirra. En þegar leið
að nóni, settist hún niður og mælti: »Hættu nú,
Árnakind; nú er Rönkutetur uppgefið«. Voru þá þrír
skárar órakaðir. Ekki gegndi Árni því neinu, heldur
herti sín því meir að slá og hélt því fram allt til
kvölds, enda er sagt, að vinnukona sú, sem vön var
að raka eftir honum, hafi beðið hann að draga ekki
af sér og gefið honum brennivínspela, áður en hann
fór til sláttar. En eftir þetta lét Rannveig jafnan tvær
vinnukonur raka eftir Árna.
Vinnukona var einu sinni hjá henni, sú er Helga
hét, og fylgdi henni drengur, sem hún átti og Brynj-
ólfur hét; var hann ósiðsamur og ófyrirleitinn. Eitt
sinn er sagt, þegar Helga var eigi viðstödd, að strákur
migi framan i Rannveigu. Varð henni þá svo skap-
brátt, að hún rak hnefann á nasir drengnum, svo að
blóð flaut um hann allan. í þvi kemur Helga að, og
segir þá Rannveig: »Helga, eg barði hann Brynka«.
Hin kvað það hafa einu gilt. Pá fór Rannveig og
sókti klæðisdúk, gaf Helgu og sagði, að hún skyldi
hafa það I kot handa honum Brynka. En svo var
klæðlð vel úti látið, að það hrökk til í pils handa
Helgu líka. Síðan fóstraðist Brynjólfur hjá Rannveigu,
til þess er hann var fulltiða maður. fá var hann
Iangan tíma vermaður í Vestmannaeyjum og var kall-
aður Eyja-Brynki eða Smjör-Brynki, því að eyja-
skeggjar höfðu hann jafnan til smjörkaupa. Eitt vor
var hann á ferð með skólapiltum yfir Skeiðarársand.
Mætir hann þá karli einum, og er ekki getið nafns
hans; hann teymdi lausa hesta með heyklyfjum, og
föluðu hinir hey að honum lianda hestum sínum,
(87)