Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1932, Side 106

Með Eiríki var um tima vinnumaður, sem Sig-
urður hét Ólafsson, stór maður og sterkur og þá á
bezta aldri (um þrítugt). Eiríki þókti hann seinn í
förum; dróst hann venjulega aftur úr og varð síð-
astur, þegar þeir riðu tii sjávar. Einu sinni var Sig-
urður ekki kominn, þegar þeir Eirikur eru tilbúnir
að róa, en sjá þá samt til hans hjá klettum, sem þar
eru skammt frá vörinni og Fiskasteinar heita; eru
þaðan um 200—300 faðma. Tala menn þá um að
bíða hans. En Eiríkur aftók það og sagði: »Pað er
bezt, að hann fari sér nú svo hægt eða hart sem
hann vill í dag; hver veit, nema hann gæti sín þá
betur næst«. Síðan reru þeir, og sat Sigurður í landi
um daginn. Margur myndi i sporum Eiríks Jiafa horft
í að missa hlut Sigurðar, fyrir það að bíða hans
ekki örstutta stund. En Eiríki hefir þókt það vinn-
ingur, ef verða mætti, að Sigurður yrði fljótari í
förum á eftir.
Eirikur Var ötull í heyskap, sem öðru, og herti
hann þá stundum á fólki sínu og lét það ekki sofa
fram eftir um morgna, þegar þurrklegt var. Einu
sinni kom stúlka í fundaferð (þ. e. kynnisför) að
Hoffelli. Hún hét Yalgerður. Var hún í sjálfsmennsku
þar í grenndinni ásamt móður sinni, sem Guðný hét
og kölluð var gráhnífla. Var hún að finna Pórunni,
konu Eiríks, og dvaldist þar nokkurar nætur. Petta
var um túnasláttinn, og hafði gengið óþurrkur um
tfma, og því mikið undir af töðu. Eina nóttina sem
Valgerður er á Hoffeili, rennur á góður þerrir. Er
þá Eiríkur snemma á fótum og vekur fólkiö til að
halda við heyinu. Verður þá rúm Valgerðar fyrir
honum. Ýtir hann þá við henni ogsegir: »Upp, upp,
Valkal Upp, upp, Valka! Út á tún með fólkinuU
Rís þá Valgerður upp og fer að nudda stýrurnar úr
augunum, þvi að henni þókti þetta illt rúmrusk og
ónæði, enda hafði hún ekki komið að Hoffelli í þess-
um erindum, að fara að vinna að heyskap. Varð
(102)