Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1945, Blaðsíða 89

eru til, að það eigi ekki langt í land, að vinnuheim-
ilið komist á fót.
Fyrstu berklavarnalögin héldust óbreytt tvo fyrsiu
áratugi aldarinnar. Þótti mörgum að vonum baráttan
gegn berklaveikinni sækjast seint og gerðu sér vonir
um, að úr mætti bæta með breyttri löggjöf. Voru þrír
læknar (Guðm. Magnússon prófessor, Sigurður Magn-
ússon yfirlæknir og Magnús Pétursson, þá héraðs-
læknir í Hólmavíkurhéraði og alþingismaður) skip-
aðir i milliþinganefnd 1919, til að gera tillögur um
berklavarnir. Nefndin samdi frv. til laga um varnir
gegn berklaveiki, er stjórnin lagði fyrir alþ. 1921 og
var það afgreitt sem lög. Voru tekin í lögin öll á-
kvæði laganna frá 1903 og mörgum við bætt, er flest
miðuðu að því að verja börn smitun, með því að su
var trú margra berklalækna erlendra um þær mund-
ir, að berklasmitun ætti sér a. m. k. langoftast stað
á barnsaldri, þótt veikin kæmi ekki í ljós fyrr en
löngu síðar. En langmestu varðaði það nýmæli i
lögunum, að ef sjúkl. eða framfærslumaður hans er
öreigi eða mundi bíða mikið tjón á efnahag sínum,
ef hann ætti sjálfur að kosta dvöl sína á sjúkrahúsi
eða hæli, skyldi hann fá vistina þar ókeypis. Seinna
hafa þessi ákvæði verið flutt úr berklavarnalögun-
um, eru nú í lögum frá 1936 um ríkisframfærslu
sjúkra manna og örkumla ásamt sams konar ákvæð-
um um þá, sem haldnir eru öðrum langvinnum sjúk-
dómum og fötlunum. Berklavarnalögin voru endur-
skoðuð 1939. Flutti Vilm. Jónsson landlæknir þá frv.
til nýrra berklavarnalaga, er Sigurður Sigurðsson
berklayfirlæknir hafði samið i samráði við hann, og
varð það að lögum. Segir í greinargerð, að lögin frá
1921 leggi of einhliða áherzlu á að sinna þeim, er
leita læknis, en berklavarnir nútímans beinist ekki
siður að skipulagsbundinni leit að berklasjúklingum
og smitberum; hafi berklavarnir hér á landi mjög
(87)