Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1957, Blaðsíða 43

Ekki má gleyma þeim skerf, sem Lister lagði til
skurðlækninganna með rannsóknum sínum og endur-
bótum á saumgarni. Þess er áður getið, að þremur
öldum fyrir daga hans fóru menn að binda fyrir
æðar, en igerðarbólgan i sárunum losaði einatt þessi
fyrirbönd síðar og blæddi þá stundum svo mikið, að
við ekkert varð ráðið. Reynt hafði veriö að nota
girni, unnið úr þörmum sauðkinda, en einnig það
hafði gefizt misjafnlega og ekki náð verulegri út-
breiðslu. Nú, þegar Lister hafði tekizt að stemma
stigu fyrir ígerðarbólgunni, sá hann hilla undir nýja
möguleika girnisins, og af ýtarlegum prófunum sann-
færðist hann um, að girnið eyðist i vefjunum, þegar
frá líður og sárið er gróið. Þessi uppgötvun væri
nægileg til þess að halda nafni hans á lofti, þótt hún
hverfi tíöum í skuggann af hinni, sem enn meira er
um vert.
Lister var enn þá í fullu fjöri, en hann var orðinn
hálfsjötugur og varð lögum samkvæmt að láta af
embætti. Honum hafði aldrei unnizt tími til þess að
rita bók um hugðarefni sín, en hver vissi nema hann
kynni nú, með hjálp Agnesar, að koma því í verk,
þegar um hægðist? Hann var búinn að velja sér vers
úr Davíðssálmum sem einkunnarorð á titilblað:
>,Ódaun leggur af sárum mínum, rotnun er í þeim
sakir heimsku minnar.“ En bókin komst aldrei lengra
en þetta, þvi að Agnes fékk lungnabólgu, meðan þau
dvöldu sér til hvíldar suður á Ítalíu, og andaðist eftir
fárra daga legu.
Konumissirinn varð Lister þyngsta áfallið á lífs-
leiðinni, og í rauninni bar hann aldrei sitt barr eftir
það. Þó fengu vinir hans því til leiðar komið, að hann
settist ekki með öllu í helgan stein. Hann gerðist
ritari Vísindafélagsins brezka, en síðar forseti þess,
og eftir að honum var veitt lávarðstign árið 1897, tók
hann allmikinn þátt i störfum efri deildar þingsins,
er um var að ræða vísinda- og heilbrigðismál.
(41)