Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1970, Blaðsíða 147

Hann leit á mig undarlega, eins og hann vildi koma sér inn
undir hjá mér.
„Nei, herra,“ sagði hann. „Nei. En okkur væri ánægja að
gera fyrir yður hvað sem þér viljið biðja um. Við höfum leigt
búðina. Þér hafið vafalaust séð nafnið okkar yfir hinum dyr-
unum. Við seljum mörgu ágætu fólki skófatnað."
„Já, já,“ sagði ég, „en hvar er Gessler?“
,,Ó!“ svaraði maðurinn. „Hann er dáinn.“
„Dáinn! En það er ekki nema rúm vika síðan ég fékk þessi
stígvél hjá honum.“
„Ó!“ sagði hann. „Það er hörmuleg saga. Veslings gamli
niaðurinn dó úr hungri.“
„Guð minn góður!“
„Langvarandi hungri, sagði læknirinn! Vinnuaðferð hans
var á þá leið, sjáið þér til. Hann vildi halda búðinni, vildi ekki
leyfa nokkrum lifandi manni nema sjálfum sér að snerta stíg-
vélin sín. Þegar hann fékk pöntun, tók það hann langan tíma
að afgreiða hana. Og fólk vill ekki bíða. Allir fóru frá honum.
Og þarna sat hann lon og don og vann og vann, og það vitni
skal ég bera honum, að enginn maður um endilanga Lundúna-
borg smíðaði betri stígvél. En hugsið þér yður samkeppnina.
Hann auglýsti aldrei. Vildi líka alltaf hafa bezta leðrið og
vinna allt verkið sjálfur. Ja, svona er nú þetta. En hvers var
að vænta um mann með slíkum hugmyndum ?“
„En að deyja úr sulti!“
„Það getur nú verið, að það sé dálítið ýkt, eins og sagt er.
En ég veit, að hann sat yfir skónum nótt og dag til síðustu
stundar. Ég gaf honum gætur, sjáið þér til. Hann gaf sér aldrei
tíma til að borða, átti aldrei eyrisvirði heldur, því að allt fór í
húsaleigu og leður. Ég skil ekkert í því, hvernig hann fór að
halda í sér lífinu svona lengi. Um hann má segja, að hann
slokknaði smám saman út af, eins og eldur á arni. Hann var
undarlegur maður. En hann smíðaði góða skó.“
„Já,“ sagði ég, „hann smíðaði góða skó.“
(145)
10